Giovanni: 'Rune en Daan in boekvorm'

Vandaag werd in Anderlecht het boek 'Daan, samen met zijn mama en papa' voorgesteld. De hoofdrol wordt vertolkt door, jawel, ons Daantje. Bijrollen zijn weggelegd voor Rune en ook een beetje voor onszelf. Auteur-illustrator Liesbet Slegers maakte er een pareltje van. Het initiatief voor dit boek ging uit van Nutricia en Uitgeverij Clavis. Het peuterboekje verschijnt zowel in het Nederlands als het Frans.

Het moet zeker een zestal maanden geleden zijn toen Els me vertelde dat ze meegedaan had aan een wedstrijd op de website van Nutricia-Olvarit. Men vroeg er, vertelde ze me toen, om de ultieme tip mee te delen waarmee je met je kinderen tot quality-time kwam. Na enkele maanden en 1800 inzendingen van mama's en papa's kreeg Els een telefoontje dat we als hoofdprijswinnaars waren gekozen met onze tip. We konden het nauwelijks geloven.

Wat onze tip was ? 's Zomers de tent opzetten, er met een stapel boeken in kruipen, uit die boeken voorlezen, of zelf lezen, en vervolgens het licht uitknippen en overnachten in de eigen tuin. We deden het al een tijdje eigenlijk, zelfs toen er nog geen kinderen waren. Wie had gedacht dat dit ons ooit een prijs zou opleveren.

En... wat de hoofdprijs was ? Een gloednieuw boek waarin onze jongste spruit en de overige gezinsleden een hoofdrol zouden spelen. Als boekenliefhebbers is dat natuurlijk het ultieme cadeau !

Vandaag vond dus, zoals gezegd, in Anderlecht de persconferentie plaats waarop het boek zou worden voorgesteld. We werden er bijzonder hartelijk ontvangen, maar de verrassing, het boek zelf, werd tot het einde bewaard. Sprekers waren Lourens Boland Van Olvarit-Nutricia, Philippe Béague (psycholoog en psychoanalist en voorzitter van de Association Françoise Dolto) en Wendy Bosmans, beter bekend als de Supernanny. Hoofdthema van de voormiddag was - voor zover ik het goed heb begrepen met twee kleine kindjes aan mijn zijde - dat Olvarit bekommerd is om voeding én om opvoeding. Dat ouders over beide veel vragen en twijfels hebben en daarop pasklare antwoorden verwachten. Ik vond het een eerlijk en bovendien interessant uitgangspunt voor een bedrijf om zich op deze manier te profileren, en... wat meer is, om omtrent deze problematiek een educatief boekje uit te geven. We kunnen er allemaal wel bij varen.

Auteur Liesbet Slegers - gekend van onder meer de reeks 'Karel' en 'Kaatje' en uitgever Sigrid Werck van Clavis stelden er het lieflijke boekje voor. Voor Liesbet was het naar het schijnt de eerste keer dat ze een papa met een bril tekende. Voor de tekeningen van onze gezinsleden baseerde ze zich op telkens één enkele foto. Fraai werk. Ondanks de gestileerdheid is iedereen bijzonder herkenbaar. Grappig detail: in de Franse versie heten Daan en Rune Daniel et Robert. Alsof we onze eigen Suske en Wiske in huis hebben, onze Bob en Bobette. Schattig !

Rune is trots. Hij heeft vandaag het boekje voorgelezen - what's in a name ? - aan al wie het horen wil. Uiteraard zijn we ook fier, en - toegegeven - het boekje streelt onze ijdelheid. Daantje zal er pas later volop van kunnen genieten. Maar dat hij er zal van genieten, weten we nu al met grote stelligheid !

Het hartverwarmende boekje 'Daan, samen met zijn mama en papa' is vanaf begin januari 2008 te verkrijgen in de boekhandel voor 8,95 euro.

Op de foto: Rune, mama en papa in het gezelschap van Liesbet Slegers die één van haar originele tekeningen voor het boek toont. Hoofdrolspeler Daan deelde op het moment dat de foto werd gemaakt handtekeningen uit. In zijn dromen.

Meer info ? http://www.liesbetslegers.be/ en http://www.olvarit.be/

Giovanni: 'Paula'

Gisteren, Leuvenseweg in Brussel. Achterkant van de senaat.
De beveiligde deur wil niet mee.

 - 'Moet je binnen zijn, jongeman ?'
- 'Ja, mevrouw', zeg ik. Ze is 82 maar ziet er minstens tien jaar jonger uit. Ik toon haar mijn legimitatie. Mevrouw haalt haar badge uit haar portemonnee. Tegelijk vallen er enkele eurocenten uit. Ik raap ze op.
- 'Alstublieft, mevrouw !'
- 'Ga maar éérst door die verdomde draaideur', zegt ze. 'An-de-re rich-ting !'
We lachen.
- Weet u toevallig waar zaal L is', vraag ik.
- 'Aan het einde van de gang. Volg me maar, ik moet er trouwens ook zijn.'
Oef, gerustgesteld, want ik ken hier mijn weg niet.

Op het einde van de gang staan heel wat gewichtige dames en heren te keuvelen, tweetalig. Hoofd omhoog.
- 'Goedemiddag samen, comment allez-vous ?
- 'Ik fait beau aujourd'hui maar 't heeft vannacht nogal huis gehouden, n'est-ce pas ?'
Mevrouw kust ze allen op de wang.

Uiteindelijk keert ze terug.
- 'U wacht ook nog, mijnheer ?'
- 'Ja', zeg ik.
- 'U werkt hier ?'
- 'Ja, voor senator Anthuenis.'
- 'Ah zo !'

 Een plechtige man in een staatspak opent een dubbele deur.
- 'Er ies een dubbele boekink kebeurd voor zaal L', kondigt hij af. 'De reünie voor de oud-senatoren heeft plaats in zaal K, de cadeaux Saint-Nicolas voor de medewerkers van de messieurs senateurs likken klaar in zaal L.'
- 'Oh, u bent hier voor Sinterklaas', zegt de kranige dame.
- 'Ja,' zeg ik. Het klinkt een beetje beschaamd.
- 'Hoe oud zijn de kinderen ?'
- 'De oudste is drie en de jongste tien maanden. Ze heten Rune en Daan.'
- 'Prachtig, toch ? U beleeft vast evenveel plezier aan de Sint als uw kinderen.'
- 'Zeker !' antwoord ik.
- 'Neemt u me niet kwalijk, onze reünie begint zo meteen, mijnheer. Maar... hoe was uw naam eigenlijk ?'
- 'Giovanni. Giovanni Van Avermaet.'
- 'Ik ben Paula Sémer, het was bijzonder fijn om met u kennis te maken.'

Giovanni: 'Leterme'

Ik heb het niet zo voor politici die ook nog geitenhoeder zijn, en die daarbovenop elke avond een Westvleteren drinken.
Waar ik het meer voor heb, zijn mannen die én politicus zijn, én geitenhoeder en die me elke week op een bakske Westvleteren traktéren.

Dik gezaaid zijn ze niet...

Giovanni: 'Rune op bezoek bij de Sint'

Sinterklaas heeft een aantal optrekjes, verspreid over de aardbol, van waaruit hij zijn kindvriendelijke activiteiten ontplooit. Ook in Sint-Niklaas is de man eigenaar van een stulpje, een echt herenhuis. Rune mocht er vandaag op bezoek, samen met Mitjen en Bompa. Hij zag er de badkamer van de heilige man, het bureau - met het grote boek - en ook diens slaapkamer.
(En... 't gerecht doet daar niets aan, hé. Begrijp je dat ? Gelukkig was Rune in goed gezelschap)

Giovanni: 'Rune naar de glascontainer'

Rune heeft al een aantal jaren een mooie tractor. Gekregen van de Paasklokken. Die begint nu volop te renderen want gisteren is Rune samen met oma de verwelkte chrysanten op het kerkhof gaan verwijderen van de graven van onze naaste familieleden. Vandaag is hij - opnieuw met oma - naar de glascontainer geweest. Ja, je moet toch op een of andere manier je kost en inwoon verdienen.

Giovanni: 'Het dorp van mijn eerste jeugd'

Een mens bestaat tot 70 procent uit water. Ik daarentegen ben opgetrokken uit minstens zeventig procent nostalgie. 'Nostalgie mag nooit een reden zijn om naar een plaats terug te keren', waarschuwde Proust me ooit, 'want het is uiteindelijk niet de plek die je zoekt maar de tijd.' De man zal ongetwijfeld gelijk gehad hebben maar vandaag keerde ik, hoewel ik altijd in Zele heb gewoond, toch terug naar het dorp dat ik een goeie twintig jaar geleden had verlaten na er acht jaar mijn scolair en sociaal leven te hebben doorgebracht: Moerzeke. Vandaag maakte ik er de wandeling die ik destijds honderden keren had gedaan, van de kleuterschool waar mijn moeder les gaf en waar ik mijn boterhammetjes at tijdens de middag naar de gemeenteschool waar ik leerde lezen én schrijven en mijn eerste muzieklessen volgde. Geloof me, het was best confronterend.

Het groene poortje van de kleuterschool in de Killestraat is er nog steeds. De juffrouwen niet meer. Juffrouw Marie-José, madame Yvonne en m'n moeder (na een lange periode als kleuterleidster in m'n eigenste Huivelde) zijn met pensioen. Kinderen zijn er nog steeds, het geroezemoes dat boven de schoolmuur uitsteeg, is hetzelfde gebleven. Vreemde gewaarwording, hoor, hoe rumoer herkenbaar wordt, zelfs na al die jaren, alleen al door de akoestische omgeving waarin het wordt geproduceerd...

Via het kleuterschooltje liep ik dus vandaag naar het dorpsplein, één van de mooiste pleinen van Vlaanderen. Ooit was het het decor voor de Vlaamse TV-reeks Klein Londen, klein Berlijn met Paul Cammermans in de hoofdrol. Wie herinnert zich dit nog ?
De Sint-Martinuskerk, omboord met - ik vermoed - linden en de pittoreske kiosk doen het plein de sfeer van lang vervlogen tijden uitademen. Moerzeke leeft trouwens niet met de haast van de digitale klok, maar, meer dan het in Zele het geval is, met de getijden van de Schelde. Het dorp is allerminst ingeslapen, maar de dagen gaan er trager.
Als zevenjarig knaapje paradeerde ik over het plein, tweemaal per jaar, in de processie. Aan de linkerkant van de straat liep ik, of rechts, aan de andere kant een klasgenootje. Beiden hielden we een lintje vast dat verbonden was met één van de devotievlaggen die een stoere papa, steevast in het midden, herculisch vasthield. Die vlag ooit onder de knoet mogen houden, daar droomden we allemaal van. Tijden kunnen veranderen.

Langs het gemeentehuis wandelde ik naar de Sint-Maarten-Ommegangstraat. Daar pikte ik vroeger een vriendje op om met hem verder naar school te stappen. Op de hoek deden we belleketrek bij een vervelende oude dame. Ik was altijd de traagste en mocht het gaan uitleggen.

In de Vredestraat trof ik mijn lagere school aan. De school waar meester Mys me op godsdienst na voor alle vakken een tien gaf. Zelfs voor schoonschrift. Hij leerde me lezen en schrijven. Het was ook de school waar meester Willaert me haast dagelijks strafte met wandelbeurten op de koer, armen gekruist, want ik had de klas maar niet hoeven te storen. Het was ook de school waar ik juffrouw Lieve systematisch voorloog dat ik in heel de vastenperiode geen enkel snoepje had aangeraakt. Wie dat volhield kreeg immers een boek. En dat boek wou ik koste wat het kost hebben. Bij de jaarlijkse prijsuitreiking op het einde van het schooljaar moesten we de Brabanconne en De Vlaamse Leeuw zingen. Dat gebeurde in dezelfde zaal waar ik - net na het wisselen van mijn tanden - twee stukken van mijn voorste tanden uitviel bij het springen over een Zweedse bank. In de school volgde ik 's avonds muzieklessen. Om de tijd tussen de gewone lessen en die van de academie te doden, mocht ik met meester Mys naar huis. Zijn zoon had veel strips en een prachtige Lego-trein. Meester Mys verdient een monument. Op het dorpsplein. Naast de kiosk.

Om mijn namiddagje Moerzeke af te sluiten zocht ik twee plaatsen op die we als devote knapen van de gemeenteschool meermaals bezochten: de grafkapel van priester Poppe - ik vond het als zevenjarige een gedrocht maar ze is werkelijk prachtig ! - en de veldkapel waar de intussen zaligverklaarde man dikwijls ging bidden. (Over priester Poppe, lees op deze blog: 'Mijn eerste stripervaring') Zijn sterfkamer in het klooster liet ik deze keer aan me passeren. Ik hou ze voor een andere keer.

Moerzeke, het is een keer iets anders.

Els: 'Daantje experimenteert'

Daantje is nu negen maanden oud. Even oud als hij maanden in de buik heeft gezeten.

Nu de eerste tandjes al een tijdje voorbij zijn kunnen wij terug genieten van een deftige nachtrust en volop van Daantje. En dat doen we met volle teugen. Zeker nu Daantje aan het brabbelen is. Heuse zinnen kan hij vertellen: 'Daadadadada' en 'Bababababa,...' Minutenlang.

Het is echt amusant om naar hem te luisteren en als je dan iets zegt tegen hem lacht hij zich te pletter. Hij lacht zo guitig. Zijn twinkeloogjes worden dan twee smalle streepjes en blinken dan nog meer dan anders.

Waar Daantje ook heel gedreven in wordt is de draai- en kruiptechniek.

Kruipen zelf doet hij nog niet maar hij beweegt zich wel al voort, van de ene kant van de living naar de andere kant. Door zich om zijn lengte-as te draaien.

Rune vindt het ook wel fijn dat broertje groter wordt want nu kan hij samen met broertje spelen.

Hoewel, samen spelen... Rune speelt en Daantje moet onder lichte dwang toekijken hoe Rune zich amuseert en tegelijk alles uitlegt aan Daantje.

Ik denk dat Rune pas echt blij zal zijn als Daantje nog wat groter is.

Giovanni: 'Mag ik me even ergeren ?'

In grote letters stond het op de voorpagina van Het Volk en Het Nieuwsblad vorig weekend: 'Friet en peperkoek geven kanker.'
Voilà, dat weten we alweer.
Vandaag in Het Belang van Limburg: 'Magnoliaschors helpt tegen slechte adem.'
'Scharrelkippen niet happier dan kippen in legbatterijen' bloklettert dezelfde krant, eveneens vandaag. 'Meisjes zijn stipter, jongens flexibeler'. Het Belang vult zijn pagina's op woensdag met allerhande resultaten van studies. Zoveel is duidelijk. Op donderdag, vrijdag, zaterdag, maandag en dinsdag trouwens ook, vermoed ik.
Alle kranten doen het.
'Oudste kind is het slimste, jongste het avontuurlijkste' (De Morgen)
'Belg eet het vaakst vierkant wit brood.' (Het Laatste Nieuws)
'Manager besteedt tien jaar van leven aan e-mail.' (De Morgen)

Wel vrienden, van dit geleuter heb ik mijn buik vol. (Gezien de omtrek ervan betekent dat heel wat)

'Twee glazen wijn per dag houden je gezond', las ik een tijdje geleden. Een andere dokter raadde in een of ander dagblad al eens een dagelijkse trappist aan toen bekend raakte dat Yves Leterme elke avond voor het slapengaan een Westvleteren naar binnen giet. En Zulma De Bock die haar honderdste verjaardag vierde in rustoord 'Zwanenzang' verklapte destijds maar al te graag haar geheim aan de lezers. 'Eén jeneverke per dag.'
'Niet waar !' neuzelde Germaine Verhelst tussen haar vals gebit door in een Afrit 9-aandoend programma op Eén. 'Nen elixir d' Anvers per dag, en ge blijft iéwig joenk.'
Gisteren bericht De Morgen, verontwaardigd: 'Vlaanderen kampt met 500.000 probleemdrinkers'.

Wat gaan we nog allemaal krijgen ?
Misschien kunnen mannen wel door een beetje uienkonfijt aan hun sjarel te smeren hem zonder enige moeite twee uren staande houden ? Dat men dat eens bestudeert. Goed nieuws zou het alleszins zijn want volgens Gazet van Antwerpen heeft één man op drie erectieproblemen.
En zouden klassiek geschoolde musici die vaak met dioxine vergiftigde vis eten betere interpreten zijn van het vroege werk van Mozart dan klassiek geschoolde musici die biologisch geteelde groenten uit de Delhaize verorberen ? Misschien zijn zij op hun beurt dan wel beter in het uitvoeren van de sterk expressionistische werken van Stravinsky ?

Eén ding weet ik zeker. Al die overdreven aandacht voor onnozele studies doet mijn maag keren.
Heren hoofdredacteurs, kan die onzin eindelijk eens ophouden, alstublieft ?

Giovanni: 'Devaluatie van de eeuwigheid'

Twee weken geleden werd er aan de deur gebeld.
Ding dong ! Ja, dat plegen bellen al eens te doen als er op hen enige druk wordt uitgeoefend.
Ik deed open.
'Jongeman, mag ik u iets vragen ?'
Geflatteerd door de aanspreektitel waarvan de dame zich bediende antwoordde ik prompt: 'Ja, ga geheid uw gang !'
'Ik heb hier een petitie bij me, mijnheer. We verzetten ons tegen het feit dat er alweer tientallen graven gaan ontgraven worden op het Huiveldse kerkhof. Sommige zijn amper vijftien jaar oud. Trouwens, bent u echt 33 jaar oud ? Ik zou u - nauwelijks ! - drie maal zeven schatten.'
'Uw paars pliekske is anders ook niet mis', repliceerde ik. 'Geef die petitie maar hier, schoonheid. Ik teken met graagte !'

Eén van de dingen die ik me nog herinner van mijn schooltijd is dat de graad aan beschaving van een volk gemeten wordt aan het feit of men zijn doden begraaft. En... op welke manier men dat doet. Verassen, begraven ? Liggend of in hurkhouding ? Welke grafgiften werden er meegegeven ? De godsdienstige connotatie even buiten beschouwing gelaten, meende ik dat dergelijke handelingen voor de eeuwigheid waren. RIP. Requiescat in pace. Of toch even de religieus-culturele toer op ? Requiem aeternam dona eis, Domine. Et lux perpetua luceat eis. (Geef hen eeuwige rust, O Heer. En laat het eeuwig licht op hen schijnen.)

Nu, ik stel vast dat de waarde van het begrip eeuwigheid serieus is gedevalueerd. Tot 15 jaar in sommige gevallen. In Huivelde toch. Wat sommige politici bezielt om opdracht te geven tot dergelijke ontgravingen is me een raadsel. Wat hen beweegt om dergelijke aanplakbiljetten gewetensvol te ondertekenen is voor mij nog een groter enigma. En welke argumenten zijn zwaarwegend genoeg om een dergelijke actie te rechtvaardigen ?
Plaatsgebrek ? Ocharme !

Ik begrijp het al helemaal niet van een generatie politici die enkele jaren geleden het Huiveldse kerkhof prachtig heeft gerenoveerd. (zie foto) Alle lof daarvoor ! Zelfs in de keuze om voortaan voor iedereen een zelfde graf te plaatsen kan ik me vinden. (Misschien moet men dit principe wel doortrekken bij het verlenen van bouwvergunningen, ons straatbeeld kan er alleen wel bij varen.) In de dood is iedereen gelijk. De arme, de rijke. De anorexia-patiënt en ondergetekende.

Straks plaatst men dus hypocriete groene zeilen rond het Huiveldse kerkhof. Uit respect voor onze doden die zullen worden opgegraven. Maar vanuit mijn zolderraam, bij wijze van spreken, zal ik de grote grijpkranen de talrijke knekels in een laadbak zien storten. Weet iemand trouwens, waar men onze voorouders heen brengt ? Misschien worden ze wel vermalen tot beendermeel. Zou u ervan schrikken als het werkelijk zo was ?

Ik denk dat weinigen me verdenken van het feit een zedenpreker te zijn. Integendeel !
Maar tegen barbaarse praktijken als deze - wat is trouwens het verschil met grafschennis ? - verzet ik me met klem. We zijn een volk van ontgravers geworden.
Gun onze doden tenminste de rust die ze in het leven niet hebben gekregen, een beschaving waardig.

(Deze tekst is geheel in eigen naam geschreven

ter nagedachtenis van mijn overgrootouders

Karel en Maria wiens rust binnenkort brutaal zal worden verstoord)

Els: 'Daantje hoofdrol in kinderboek ?'

Wie het geboortekaartje heeft gekregen weet dat onze Daan grotendeels genoemd is naar het hoofdpersonage uit één van Roald Dahls bekendste boeken: Daantje de wereldkampioen.

Binnenkort wordt Daan het hoofdpersonage van een ander en een nieuw kinderboek. Benieuwd ? Surf dan eens naar de site van Olvarit.

Giovanni: 'De Ratin-Tot'

Ik zou dringend eens moeten verder werken aan m'n blogreeksje '14 dagen Ardennen'. Dat doe ik binnenkort - beloofd ! - maar na alweer een weekje Hastière wil ik toch iets kwijt over de Ratin-Tot, het oudste cafeetje van Namen. Ik gooi de cronologie bijgevolg even overhoop.

Elke keer weer, trekken we graag een keertje naar Namen. We parkeren ons achter het Casino en lopen, langs het Waals parlement aan de Maas - het voormalige Hospice Saint-Gilles -, langs de voet van de citadel en steken vervolgens de Samber over via het brugje naast het archeologisch museum. Op dat moment bevinden we ons in de binnenstad, in de onmiddellijke buurt van de opera en de hoofdwinkelstraat. We kuieren wat langs de etalages en trekken het oude Namen binnen (waar u steevast het provinciaal museum rond de bekendste Naamse schilder-graficus-karikaturist Félicien Rops moet bezoeken. Tenminste, als u tegen een stootje kunt, want het werk van deze 19de-eeuwer is niet zelden satanistisch en pornografisch).

Het oude Namen is één en al gezelligheid en omvat tegelijk de studentenbuurt. Op de Groentenmarkt, een vierkant pleintje gebouwd op het kerhof en de restanten van de oude Saint-Loup-kerk, hebben we een vaste stek: le Ratin-Tot, li pus vî cabarèt d' Nameur of het oudste cafeetje van de stad. Onafgebroken sinds 1616. Ter info: Wallonië stond toen - toch grotendeels - onder Spaanse heerschappij, en in Frankrijk regeerde Lodewijk XIII. Ter vergelijking: het oudste café van Parijs, Le Procope, dateert van 1686.

Dinsdag hebben we er onze voeten nogmaals enige rust gegund, slenteren langs etalages is nu eenmaal lastig. In de Ratin-Tot komt de muziek uit een oude transistor, de stoelen zijn lekker ouderwets en er werd tegen alle mogelijke tendenzen in geen abracadabrante loungeverlichting aangebracht. Opvallend is de meterslange houten bank langs de vensters. En nog opvallender: eindelijk vond ik een café waar men geen obligate spaghetti en croque monsieur op de kaart heeft staan. Een café moet nu eenmaal een café zijn, een restaurant een restaurant. De dranken zijn verzorgd, de patron heeft de touwtjes stevig in handen en spreekt alle talen die men van hem verlangt. Dinsdag zaten we aan tafeltje naast de spaarkas. Sparen op café, een fantastisch idee, toch ? De kas zou 's anderendaags gelicht worden en de namen van de getuigen van dit evenement stonden met krijt op het centrale zwarte bord geschreven. Zij wisten waar ze aan toe waren.

De Ratin-Tot: spring er gerust eens binnen. Een Chimay Rouge - of eender wat - smaakt er beter dan elders. Voor wie niet onmiddellijk in de buurt moest komen: je kan een kijkje nemen op hun site. Er staan tal van oude foto's op.

Rune: 'De cinemavriendjes'

Gisteren ben ik voor de eerste keer naar de cinema geweest.
Met papa.
Papa had het beloofd vrijdag. Ik moest dan wel nog één keer braaf slapen. Dat heb ik dan maar gedaan.

Gisteren reden we dus naar de grote stad. Naar de cinema.
Mama en Daantje trokken de stad in om naar de winkels te kijken.

Het was een grote film over een grote rat.
Op een wel heel grote TV. En ik at chips en dronk cola.
Mooi was het.
Toen de film gedaan was heb ik tegen papa gezegd dat wij de allerbeste cinemavriendjes zijn.
Mama stond toen al buiten.
Ze had een nieuw kleedje gekocht.

Giovanni: 'De keuken van moeder'

Ik hoop dat ik geen zeurende melancholicus word, want het valt me op dat ik het hier de laatste tijd redelijk veel over mijn jeugd heb.
't Zal de leeftijd zijn, zeker ?
Op het gevaar af neem ik nog een keer het risico.

Met al die kookprogramma's op TV moet ik het toch even over de keuken van moeder hebben. Misschien zijn de recepten die ik als kind destijds niet lustte nu net wel het meest interessant.

Zo aten we aardappelpuree, met fijngesneden rauw witloof in een beetje mayonaise. Op de puree werd een sneetje, jawel, kopvlees gelegd. Ik moet het dringend eens klaarmaken want het lijkt me ondertussen als gelouterde dertiger overheerlijk. Vooral omdat het kopvlees op de puree onmiddellijk wegsmelt. Hoewel ik het als kind niet lustte, vermoed ik dat het om duimen en vingers af te likken is. Het schijnt een op en top Huivelds gerecht te zijn, want mijn vader die uit Hansevelde afkomstig is (de kant van de straat voorbij de kerk) kende het aanvankelijk niet. Huivelde en Hansevelde hebben bij mijn weten altijd op voet van oorlog geleefd, dus ik vermoed niet dat ze recepten uitwisselden. Al lustten ze mekaar waarschijnlijk wel rauw.
(Een variant op het voorgaande recept - in tijden van oorlog, vermoed ik - bestaat eruit het kopvlees te vervangen door een blik Pilchards in tomatensaus. Deze kelk laat ik nog steeds graag aan me voorbijgaan.)

Ook van hutsepot walgde ik als jonge snaak. Ik weet ondertussen wel beter. Ik heb er tegenwoordig wel graag wat stukjes schaap of lam in: koteletjes, ribbekes,... en uiteraard veel wintergroenten.
Gebakken bloedworst met appelmoes en aardappelpuree was nog zoiets. Een gelukzaligheid, weet ik nu. En boontjes met spek-ajuin-azijnsaus en een zachtgekookt ei: hetzelfde verhaal. Een mens leert bij met de jaren.

Wat ik nog steeds graag eet, en vroeger dus ook al, is iets wat in Huivelde 'gloedigen duvel' wordt genoemd. Ik maakte het vandaag klaar en dat was eigenlijk de aanleiding om dit stukje te schrijven. Er zijn tal van purees maar deze is de lekkerste. Gloedigen duvel staat boven wortel-, prei-, spinazie- en broccolipuree. Gloedigen duvel is puree van rode kool. De rode kool wordt traditioneel klaargemaakt, met een gelijk gewicht aan appelen, een laurierblaadje, een snuifje suiker en een klein scheutje azijn. De gekookte aardappelen worden er daarna ondergestampt. Goddelijk met een kotelet, een spiering of een eenvoudige braadworst.

Kost van den buiten, dat besef ik, maar we hoeven er daarom niet minder trots op te zijn !

Giovanni: 'Nieuwe Knopfler fragiel én indrukwekkend'

De nieuwe Knopfler* is om door een ringetje te halen. De man gaat duidelijk door op de weg die hij sinds de cd The Ragpicker's Dream is ingeslagen: mooie eerlijke songs schrijven en ze in uitgepuurde arrangementen aan de man brengen. De lange en sterk opgebouwde gitaarsolo's én de dialogen tussen stem en gitaar, die Dire Straits typeerden, heeft hij achterwege gelaten, heel af en toe kleurt een plukje van zijn kenmerkende gitaarsound de liedjes. Maar wat een gelukzaligheid om hem op 'Kill to get Crimson' te horen zingen, méér dan hij op eender welke andere plaat gedaan heeft. Zo fragiel allemaal, maar dat maakt het net zo indrukwekkend. Less is more !

* Kill to get Crimson, Mark Knopfler; Mercury Records

Sinds 17 september in de Belgische winkels

Giovanni: 'Onze kruidentuin'

Een grote tuin hebben we niet, maar langsheen het grasperk benutten we hem zo veel mogelijk om kruiden en aanverwante te telen. Eigenlijk komt het erop neer dat we in plaats van louter sierplanten de tuin hebben opgesmukt met planten waar we ook in de keuken iets aan hebben, of medicinaal. In alle bescheidenheid, in de zeven jaar dat we hier wonen hebben we hierin een zekere ervaring opgedaan. Omdat het altijd leuk is om ervaringen uit te wisselen kan je hieronder een lijst terugvinden met de planten die we momenteel in onze tuin hebben staan of dit jaar hebben gekweekt. Met vragen over de teelt en het culinair gebruik kan ik enigszins helpen, Els weet heel wat over medicinale toepassingen (zalfjes, thee, tincturen,...). Als je zelf tips hebt, vernemen we die graag.

Kruiden
Aloë Vera (is kapot gegaan), Alsem, Anijs, Basilicum (Kaneelbasilicum, Genovese, fijnbladige, Dark Opal), Bieslook, Bonenkruid, Dille, Dragon, Engelwortel, Heemst, Kamille, Koriander, Kaasjeskruid, Kerrie, Kervel (gewone en doorlevende of Roomse), Laurier, Marjolein, Melisse, Munt (gewone, Watermunt, Pepermunt, Marokkaanse), Oregano (gewone en compacte), Peterselie (gewone en grootbladige), Pimpernel, Rozemarijn, Salie, Sint-Janskruid, Tijm (gewone en Citroentijm), Tuinkers, Venkel, Zuring

Eetbare bloemen
Oost-Indische kers, Kaasjeskruid, Bernagie, Goudsbloem, Viooltjes

Bessen/ fruit
Bosaardbeien, Aalbessen (witte en rode), Moerbei, Stekelbessen, Frambozen, Braambessen, Appel (laagstam Red Elstar), Rabarber

Exotisch
Appelsien, Pistache, Vijgenboom, Olijfboom

Groenten
Diverse soorten sla, tomaten, radijzen, witte wortelradijs, keukenraap, savooikool, witte kool, rode kool, (winter)spinazie, augurken, andijvie

Giovanni: '14 dagen Ardennen' (3)

Donderdag 16 augustus
We trekken nog eens naar Dinant. Parkeren doen we traditiegetrouw op het pleintje voor het oude casino, nu het Cultureel Centrum. Twee jaar geleden zag ik er tijdens het jazz-festival Philip Catherine aan het werk. Ik weet het, ik durf al eens euforisch zijn op deze blog, maar dit was het beste jazzconcert dat ik ooit heb mogen meemaken.
Terug naar 16 augustus. Vanop het casinoplein wandelen we graag de Rue Grande eens uit. Het voordeel van een kwakkelende winkelstraat is dat je er bij elk bezoek wel een aantal nieuwe winkels aantreft. Nadeel is dan weer dat die er het meestal niet lang uithouden. De collegiale kerk aan de brug over de Maas, daar wil Rune altijd graag eens binnen. De téléferique naar de citadel op de heuvel hebben we deze keer laten passeren. Rune drong aan, maar een ouderwets windmolentje uit de Dinantse Zeeman slaagde erin het idee te laten varen.
We keerden terug naar de chalet via Maredsous.

Vrijdag 17 augustus
Vandaag komen oma en pépé langs voor een weekendje. In de voormiddag nemen we de tijd om alles in de chalet een beetje proper te maken. Papa wandelt met Rune naar de Romaanse kerk van Hastière (in de crypte bevinden er zich graven van, alweer, de Merovingen). Prachtig hoor, dat elfde-eeuws kerkje.

Omdat het wachten op pépé en oma wat lang duurde, reden we nog even naar het nabijgelegen Beauraing, een Maria-bedevaartsoord. Maria verscheen er in de jaren '30 weken lang boven de spoorwegbrug, in een meidoornstruik en een ander niet nader genoemd gewas. Beauraing heeft, mijns inziens, weinig sacraals maar de volksdevotie en de verhalen errond spreken enorm tot de verbeelding. Al bij al laat een bezoek aan deze site je niet koud, hoe vreemd het ook moge klinken.

We reden huiswaarts via het Franse Givet, want alle wegen in de streek leiden er heen en dronken een Geuze in ons klein stamcafeetje net over de grens, in Héer sur Meuse.
Om 20.10 kwamen mijn ouders aan. Hoewel we mekaar amper een week niet hadden gezien, hebben we bijgepraat tot een kot in de nacht.

Giovanni: 'Mijn eerste stripervaring'

Wat mijn eerste Franse leeservaring is, herinner ik me nog.
'Jean et Lisette vont à l'école.' Vijfde leerjaar. Je knipte toen, om de zinnetjes uit het hoofd te leren, een soort rastertje, waardoor enkel de prentjes zichtbaar bleven en de Franse zinnen verborgen.

Maar mijn eerste Nederlands ? Het zal ongetwijfeld in Moerzeke geweest zijn dat ik die eerste Nederlandstalige zinnen las, waar ik toen school liep, en waarschijnlijk had het iets met Mies en Noot en Aap te maken.
Meester Mijs was het die me leerde lezen. Half Moerzeke is gezegend met die familienaam, maar Meester was ongetwijfeld de liefste. (Dat hij me steevast het meeste aantal punten op schoonschrift gaf, heeft hier verder niets mee te maken)

De eerste strips die ik gelezen heb, kan ik wel nog bij naam noemen.
Meer nog, nu mijn ouders in Spanje vertoeven heb ik eens goed in mijn kasten van destijds kunnen snuffelen, en ik heb ze... - menslievend als ik ben - voor u gefotografeerd.

Mijn allereerste strip was Het rode oog van Jommeke. Dat weet ik nog bijzonder goed. Het was, bij mijn weten, het eerste boek dat ik helemaal tot het einde uitlas. Ik was erondersteboven van. En nu ik het herlees, het was al bij al zo slecht niet. Integendeel.

Jef Nys heeft me met nog een andere leeservaring opgesolferd: 'Het schone avontuur van een bakkersjongen', een boek dat mijn moeder destijds gekregen had van haar grootmoeder. En... aangezien ik in Moerzeke school liep ideaal leesvoer. Laat me even verduidelijken. De strip vertelt het levensverhaal van Priester Poppe, een Temsenaar en overtuigd priester, die vooral in Moerzeke werkzaam was en na zijn dood zalig is verklaard. Van mijn jaren in Moerzeke, herinner ik me de vele wandelingen met de gemeenteschool naar de Priester Poppe-kapel en de schoolmissen in de grafkapel waar de 'populairste Vlaamse priester (aldus Wikipedia)' na zijn dood op 33-jarige leeftijd werd begraven. Als je weet dat mijn moeder op het moment dat ik in Moerzeke school liep, les gaf in dienst van de zusters die het Edward Poppe-museum onder hun hoede hadden, besef je dat het lectuur was die ik niet mocht missen.

Het topstuk dat ik vandaag in mijn oude boekenkast vond is de strip 'Don Bosco', alweer een gewijd verhaal. Ik denk dat het oorspronkelijk van mijn overgrootmoeder Rosalie was, die destijds het boek over priester Poppe voor mijn moeder had gekocht. Don Bosco is een naamgenoot van me, een Giovanni, maar... een heilige ! Ik heb de strip wel dertig keer gelezen. Don Bosco nam het op voor de dieven, voor de armen, hij kon koorddansen, praatte met dieren en deed nog tal van andere dingen die je nauwelijks voor mogelijk achtte.

Jammer, maar dergelijke heiligenverhalen eindigen steevast op het doodsbed van de hoofdfiguur. (Zo eindigt trouwens ook Jef Nys' verhaal over bakkersjongen Poppe.) Een stripreeks kun je er dus nauwelijks over maken.

Mijn geloof moet daar ongeveer een flinke knauw hebben gekregen, want bij mijn weten werden andere stripfiguren nooit ouder, laat staan dat ze zouden sterven. Ze hebben de eeuwige jeugd, niet ? Jommeke stierf niet, Jommeke werd niet ziek. Hij kreeg zelfs geen baard in de keel. Zo ook Suske en Wiske, en Bessy, en Piet Pienter en Bert Bibber. In hun nooit eindigende reeks avonturen zat hun overtuigingskracht. Ze gingen uiteindelijk tot je onmiddellijke nabije omgeving behoren. Terwijl Bosco en Poppe stierven.

Niet te verwonderen dat ik nooit een vrome jongen ben geworden.

Giovanni: '14 dagen Ardennen' (2)

Maandag 13 augustus
Om Rune een plezier te doen reden we naar Plopsacoo. Een heel eindje. Bijna twee uur waren we onderweg, via trage wegen en onooglijke dorpjes. Hotton zag er wel de moeite uit om naar terug te keren. Zonnekloppers lagen er op hun badhanddoek met hun rug tegen de zijgevel van de kerk en namen af en toe een duikje in de Ourthe. Leuk zicht.

Plopsacoo zelf was mijn ding niet. Een pretpark volgens de Studio 100-formule: koop een oud en niet-renderend pretpark op, schilder de Studio 100-figuren op de attracties en draai overal de liedjes van Mega Mindy, K3, Plop en Samson en Gert (Samson et Fred heten die in Wallonië. Godbetert !). Soit, Rune heeft er zich goed geamuseerd en dat was waar het om te doen was.

In de terugreis reed ik graag via een omwegje over de Côte de Wanne. De hilarische muziekkampen in Wanne met de Zeelse jeugdharmonie destijds herinner ik me nog levendig. Leuk om de gîte er even terug te zien.

Dinsdag 14 augustus

Rustdag.
Dat betekent boekje lezen ('De Geheime Academie' van Hubert Lampo was het toen, het boek behandelt net dezelfde thematiek als de Da Vinci Code, alleen werd het tien jaar eerder geschreven), zonnen op het terras en barbecue'en.
Rustdag in Hastière betekent ook met Rune in de bos spelen, de beboste heuvel achter de chalet meermaals beklimmen en er vervolgens een bal laten afrollen. Leuk spelletje, vindt Rune. Rusten met Rune in de buurt betekent met andere woorden dus ook dat je af en toe pompaf bent.

Woensdag 15 augustus
Op 15 augustus hebben we een klein rondritje gemaakt in de streek. Via Dinant dat zijn glorie van weleer is kwijtgespeeld (de Rue Grande, de grootste winkelstraat van de stad én op mijn Monopolyspel terug te vinden, ligt er triestig bij; de zeteltjeslift, grotten en speelterrein van Mont Fat worden al jaren niet meer uitgebaat en liggen er verwaarloosd bij,...) naar Foy Notre-Dame. Foy is een schattig dorpje van niemendal, met een prachtig kerkje. De zoldering van het kerkje bestaat uit honderden miniatuurschilderijtjes en in de schaduw van de kerkoren en de oude kastanjelaar kan je een heerlijk pintje krijgen. Aux Marronniers. Verder reden we ook langs Celles (daarover later meer), Vêves (met zowat het mooiste feodale kasteel uit de streek) en Freÿr (met het mooiste renaissancekasteel uit de streek).

Bij onze thuiskomst in Hastière deden de Gilles de Binche een poging om het feest van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart luister bij te zetten. Jammer genoeg regende het pijpestelen.

Wel iets vreemds, die Gilles. De muziek die ze speelden verraadt hun lange traditie: zeldzame bezwerende sonnerieën op trompetten (allemaal unisono) begeleid door een trommelkorps dat een sterke cadans aangeeft. Gilles kondigen normaal tijdens carnaval de lente aan, ze stampen met hun klompen op de aarde om ze vruchtbaar te maken. De bellen die ze rond hun middel dragen moeten de boze geesten verjagen. Een Gille mag trouwens alleen bewegen op muziek. Als de trompetten en de trommels niet spelen, blijven ze staan. Mooi gewoon !
Tussen haakjes: de Gilles zijn Unesco-werelderfgoed.

(de foto van de Gilles is een screenshot uit onze homevideo, vandaar de mindere kwaliteit)

Giovanni: 'Lekker licht gerechtje'

Ik ben nog maar eens aan het dieten. Je kan nu eenmaal niet blijven uitzetten. Nu, deze keer is het gemeend. En... ik heb mijn boekenkast geplunderd op zoek naar lékkere lichte gerechten. (Enkele jaren geleden had ik dat steevast een contradictio in terminis genoemd, een lekker en tegelijk licht gerecht. Ondertussen weet ik wel beter.)
Hetvolgende receptje wil ik jullie niet onthouden omdat het me qua smaak, in al zijn eenvoud, echt verrast heeft.
Bijzonder lekker. En goed voor het lijntje.

1. Tagliatelli al dente koken
2. De saus: gesnipperde ui (of sjalot) en in kleine stukjes gesneden appel stoven, vervolgens flesje Orval en een beetje magere vleesbouillon toevoegen en gaar laten sudderen, saus zeven, vervolgens eventjes laten inkoken en kruiden met zout en peper
3. De groentjes: naar believen in fijne reepjes gesneden wortel en witloof beetgaar stoven, worteltjes kunnen ook gestoomd worden
4. het vlees: magere struisvogelsteaks (of steaks van hert) bakken in een hete pan, gekruid met peper en zout (mag rosé, vind ik)
5. Opdienen: taglatelli op bord schikken, met de groentjes een bedje maken waarop het in sneetjes gesneden vlees kan worden geschikt, sausje erover en rijkelijk bestrooien met peterselie

Bon appetit !
Laat gerust weten wat u ervan vond.

Giovanni: '14 dagen Ardennen' (1)

Sinds mijn zevende al ben ik kind aan huis in Hastière, een toeristische plattelandsgemeente in de Condroz, op 13 km van Dinant en 7 km van het Franse Givet. Ideaal om met de kinderen heen te trekken. Dat deden we dus ook dit jaar. Veertien dagen lang, eind augustus. Prachtige tijd beleefd, maar toch liet de vakantie een beetje een wrang gevoel na. Het gaat er niet goed, daar op de grens van de Famenne. Toeristische trekpleisters van weleer liggen er troosteloos en verlaten bij. Er heerst moedeloosheid in de toerismesector en een gebrek aan innovativiteit plaagt de horeca. Cafébazen vinden het minder moeite vergen om één trappist aan 5 euro te slijten, dan twee aan 2,5 euro het stuk. De statige hotels van destijds staan leeg en als een goedbedoelende projectontwikkelaar een dergelijk etablissement zijn grandeur wil teruggeven, loopt het project dikwijls op een sisser uit. Desalniettemin, de streek verdient een renaissance het kasteel van Freÿr waardig. Vandaar het volgende reisdagboekje met bezienswaardigheden en dorpjes die - al dan niet - een bezoekje waard zijn. Trek er gerust eens heen.

Zaterdag 11 augustus
Aankomst in Hastière rond 20.30 uur.

Zondag 12 augustus
Eén van onze eerste haltes is traditiegetrouw de abdij van Maredsous. Ook Rune komt er al een tijdje enorm graag. Een echt sacrale plaats vind ik het niet.
(Eigenlijk komt mijns inziens enkel Orval die eer toe, daar zou je werkelijk gaan geloven dat er iets meer is tussen hemel en aarde. Rond 1800 voor onze tijdrekening werd het woud er al ontgonnen. Nadien vestigden de Merovingers er zich - stof voor allerlei wilde en esoterische histories, lees er Dan Brown, Michael Baigent en Richard Leigh én Hubert Lampo maar op na -, gevolgd door de eerste monniken in 1070.)
Maredsous mag dan niet sacraal zijn, het is er ondanks het commerciële opzet leuk toeven. Hun trappist, geschonken in aarden bekers, en hun boterhammen zijn onovertroffen. Bovendien moet het zowat de enige abdij zijn waar de kinderen naar hartelust kunnen ravotten. Ja, Benedictus hield gastvrijheid hoog in het vaandel.

In hetzelfde schilderachtige dal van de Molignée ligt even verderop de burcht van Montaigle (zie foto). Althans, de resten ervan. Behoorde ooit toe aan Gwijde van Dampierre. Maar eerder waren er al Romeinse kampen en er werden zelfs resten uit de IJzertijd teruggevonden. Montaigle is het typevoorbeeld van de romantische ruïne, bovenop een rots domineert ze het dal. Geen wonder dat de burcht in de 19de eeuw herhaaldelijk op doek werd gezet. Aan de voet van het arendsnest hebben Vlamingen er trouwens een gezellig café-restaurant. Ze verhuren zelfs gastenkamers.

Els: 'Een dagje Planckendael'

Zaterdag 4 augustus.

Rune, Daan, papa en ikzelf maken ons klaar om naar Planckendael te trekken. Mit en bompa gaan ook mee, we spreken af om 9 uur in Dendermonde om de trein te nemen naar Mechelen.

Bompa loopt al een beetje zenuwachtig want we zouden wel eens de trein kunnen missen of misschien wel de boot...

Als de trein eraan komt is Rune door het dolle heen. Zo tevreden is hij. Rond 10 uur komen we in Mechelen aan en lopen vlug naar de Colomabrug om op de boot te stappen.

We schuiven aan. Rune bij mij. Daan, papa en mijn ouders samen, iets verderop. Rune en ik stappen op de boot. En dan komt bompa zijn ergste nachtmerrie uit. De boot vertrekt !

Zonder hem... zonder mit, Vannie en Daan.

Ikzelf zit samen met Rune op de boot. Zonder portefeuille, zonder GSM, zonder toegangsticketten. Het enige wat ik kon doen was op de oever wachten tot de volgende boot zou aankomen.

Rune geniet ervan, hoewel hij niet begrijpt waarom de rest van het gezelschap niet op de boot zit.

Ik zit te denken aan Daantje. Wat als hij wakker wordt en honger krijgt ?

Terwijl Rune aan de oever steentjes in de Leuvense vaart gooit hoor ik plots mijn ma roepen. Wat bleek nu ? De rest van de familie had de taxi genomen. Op de volgende boot hadden ze niet meer gewacht. Ondertussen hadden ze ook al het hele park doorkruist om mij en Rune aan de andere ingang terug te vinden.
Uiteindelijk hebben we er nog een prachtige dag van gemaakt. Rune heeft zich enorm geamuseerd. En wij ook. Rond een uur of vijf keerden we naar huis. En ja, we konden allemaal op de boot.
Een dag waar we nog vaak aan zullen terugdenken, vermoed ik.

Giovanni: 'Tweede broedsel van onze huiszwaluwen'

Onze huiszwaluwen, waarover u op deze blog al meer kon lezen (klik hier voor het desbetreffende fragment), hebben een tweede broedsel uitgebroed. Hoe we dat weten ? We kunnen uiteraard niet in het nest kijken, we gunnen de diertjes trouwens hun privacy, maar merken aan de exponentieel toegenomen kakjes op de oprit dat de eitjes zijn uitgebroed. Binnenkort zal er dus ongetwijfeld een tweede nest jonge zwaluwtjes uitvliegen.

Giovanni: 'Rune en de politieman'

Sinds Runes verjaardag is er op zijn oud cross-BMX'ke een klein megafoontje annex sirene geïnstalleerd. Met batterijen uiteraard. Bestaat er eigenlijk nog speelgoed zonder ?

Rune beleeft er de tijd van zijn leven mee.
Al fietsend roept hij door zijn rechthoekig microfoontje: 'Droge voeding kassa 4 !' (Heeft hij van mama geleerd, ze heeft een GB-verleden. Je zal er maar mee getrouwd zijn.)
Of... hij zingt. 'Ko-ko Ko-konijn, lief lief ko-konijn.'

Vorige week zaterdag vond er een wielerwedstrijd plaats in onze wijk. Voor nieuwelingen.
Een politieagent was tegenover ons huis de nadarhekken aan het controleren.
En daar was Rune met zijn fiets en... zijn mini-megafoon.
'Hier is Rune de ijsjesman ! Twee bollen, madam ?'
De agent kijkt haastig om zijn heen en rent naar zijn auto om de boordradio te controleren. Het krakend geluid van Runes speelgoedversterkertje had hem nerveus gemaakt.
Toen hij merkte waar het geluid écht vandaan kwam, lachte hij innemend.
Ik wist niet dat ze dat leerden op de politieschool, innemend lachen. Kom, hij had het er schijnbaar ook niet afgeleerd.

Naschrift
Na de koers had ik een interessant gesprekje met Evert, want zo heette de politieman. (Ongebruikelijke naam voor een agent, meestal heten ze Marc, of Freddy,... tegenwoordig ook al Kevin of Keanu)
'Ja,' zei Evert, 'Die cursus 'Nadarhekken controleren' destijds, werd gedoceerd door John Pannenkoek. Johns bijnaam in de politieschool, ik weet het nog goed, was de matrak. Amper dertig bladzijden telde die cursus, maar gezweet dat ik daar op heb !'

Giovanni: 'Rune op de Nieuwdonk'

Voor de verjaardagen van Els, Georges, Trees, Jo, Stijn, Rune en de rest van de hutsekluts nodigde grote mit uit Berlare, langs de kant van Els, ons uit voor een etentje aan de Nieuwdonk. Iedereen liet het zich smaken - Daantje at voor het eerst ijs ! - en Rune kon zich ongestoord uitleven op de speeltuin. De speeltuin voor 2- tot 6-jarigen was volgens Rune 'voor de kleine kindjes', bijgevolg zocht hij de toestellen voor 6- tot 12-jarigen op. Wat we met hem nog allemaal gaan meemaken weet ik niet, moge onze engelbewaarder ons bijstaan !

De foto is van bompa Kodak, of wat had u gedacht !

Els: 'Veel draadjes, hé mama'

Zoals jullie allemaal wellicht weten had Rune destijds een verhoogd risico op wiegedood. Ook Daantje heeft het genoegen mogen kennen om een monitor te dragen. Gistermiddag mocht ik mij om vier uur aanmelden in het UZ Gent voor de tweede slaaptest. Aangenaam kan je die test onmogelijk noemen. Noch voor Daantje, nog voor mij. Daantje moest een hele nacht doorbrengen volgeplakt met draadjes en sensoren om de hartslag, de ademhaling en de hersenactiviteit te meten en te registreren.
Om het met Rune te zeggen: 'Nie goed, hé mama, één draadje en dan gedaan, hé !'
Op zich is het niet zo erg, die draadjes en zo, maar wat ik erger vond is dat Daantje, als fervent duimzuiger, ook met de armen moest worden vastgebonden aan het bed.
Zelf overnachtte ik in datzelfde kleine kamertje waar je nauwelijks in recht kan staan en waar de warmte aan je kleeft als een vlieg op een ouderwetse vliegenvanger.
Maar... alles voor Daantjes gezondheid, natuurlijk.

Daan heeft de test goed doorstaan en kan vanaf nu door het leven zonder monitor, gedaan met de nachten vol alarmen, vals of echt.
Voor ons, de ouders, wordt het afkicken. Het monitortje gaf ons toch een zeker gevoel van gerustheid. Ik ben ervan overtuigd dat we nu een groot aantal nachten aandachtig zullen luisteren naar Daantjes ademhaling. Hij blijft alleszins nog een tijdje op onze kamer slapen.

Giovanni: 'Magisch-realistisch Damme'

Damme is een stadje met een magisch-realistische inslag. Dat mochten Els, de kinderen en ikzelf het voorbije weekend ervaren. We hadden een kamer in het enige Damse hotelletje geboekt. Om er eventjes tussenuit te knijpen.

Vooral als je Damme binnenrijdt vanuit de richting Oostkerke, kom je plots, eens over de Damsevaart, in een andere tijd terecht. Een andere mentaliteit, ook. Uiteraard rijden er auto’s, tiert de horeca er welig, ligt er elektriciteit en glinsteren er lichtreclames – we hoeven het niet te over-romantiseren – maar de middeleeuwen zijn er dichterbij dan op eender welke andere plek. En… groot voordeel: je ontkomt er aan de toeristische drukte die je in Brugge de keel dichtknijpt. Je bent er ook geen toerist, je bent er te gast. De Dammenaars slaan graag een praatje, de café-, restaurant- en hoteluitbaters maken tijd voor je. De gesprekken gaan er verder dan een vrijblijvend goed – al dan niet slecht - weer vandaag.

Wat vreemd is: Damme balanceert enerzijds op de grens van het heden en het verleden, anderzijds ook op de grens van realisme en fictie. Realiteit en verzinsel komen zelden zo dicht in mekaars buurt dan te Damme. Soms overschrijden ze zelfs mekaar. (Is dat niet ongeveer de samenvatting van het literaire magisch-realisme van bijvoorbeeld Lampo en Daisne ?)

De kerk alleen al !
Ooit bleek ze te groot te zijn voor het aantal zieltjes in de parochie.
Dus, wat doet men ? In 1725 begint men het gedeelte tussen de toren en de huidige kerk af te breken. De rondboogmuren van de middenbeuk moesten wel blijven staan, want anders zou de toren het begeven. Het resultaat van al deze kunstgrepen, ik druk me eufemistisch uit, is heel bevreemdend.

Terug naar de toren.
Onder die toren werd Jacob van Maerlant begraven.
Ja, veel is er van dat graf niet meer terug te vinden, al heb ik waarschijnlijk een tijdje op Jacobs buik staan ijsberen. Aan een zijwand van de toren is een vrij recente gedenkplaat aangebracht want - en let nu op ! - het graf werd destijds verwijderd omdat het verkeerdelijk werd aanzien als de laatste rustplaats van Tijl Uilenspiegel.
Dunner kan de lijn tussen fictie en realiteit niet zijn !
Uilenspiegel is bij mijn weten een fictief personage dat via de Duitse overlevering tot Vlaanderen is gekomen. Vlaamse hervertellingen uit de 16de eeuw laten het personnage wel in Damme overlijden, Charles de Coster laat hem er eeuwen later ook geboren worden, maar hoe je het draait of keert: Tijl, Lamme en Nele zijn fictie. (Stel je even voor dat we het graf van Leopold II zouden ontruimen omdat het verwisseld zou zijn met dat van Kuifje.)
Hier zit (zat) een magisch-realistische novelle in. De uitzonderlijke magische en mysterieuze elementen zouden dan heel gewoontjes neergeschreven worden, de doodgewone voorvallen uit het dorp breedsprakerig en overdreven. Een truuk, zo je wil, maar hij werkt.

Nog iets. Damme is ook een boekendorp.
Jaren geleden ontleende ik uit de bibliotheek een omnibus van Hubert Lampo. Ik was nog een puber, maar herinner me dat ik zeer onder de indruk was van de mysterieuze sfeer van één magisch-realistische novelle daaruit: De Madonna van Nedermunster.
Toen ik het nadien nog eens wou herlezen en opnieuw uitlenen bleek het boek onvindbaar.
In een antiquariaat in Damme lag het naar me te lachen.
Dit kan geen toeval meer zijn.
De Madonna van Nedermunster heb ik op m'n hotelkamer, alvorens het licht uit te knippen, in één ruk uitgelezen.

Giovanni: 'Onze huiszwaluwen'

Sinds een viertal jaar wonen er onder onze dakgoot huiszwaluwen. (zie de foto bovenaan links, in het heldere vakje) Het nest brokkelt elk jaar een beetje af, maar wordt telkens weer deskundig heropgebouwd. De kleurverschillen van het nest markeren duidelijk uit welk jaar het gerestaureerd gedeelte dateert. Echt !

Bovendien, onze welgekome gasten durven onder onze pannen al eens te rampetampen of een partijtje vossen en dan komen daar logischerwijze jongskes van. Soms tot twee nesten op een seizoen. (Of het dan om hetzelfde koppeltje gaat, dat weet ik niet, ik durf het te betwijfelen)
Kom, het is altijd een belevenis om de jonge nestvlieders gade te slaan als ze voor het eerst het nest verlaten.

Dit jaar deelt ons gemeentebestuur voor het eerst subsidies uit voor inwoners die een zwaluwnest in stand houden. Uiteraard doen we dat. Veel last hebben we er immers niet van, behalve dan de kakjes op de oprit. In Zele zouden er enkel in onze wijk, Huivelde, nog zwaluwnesten te vinden zijn. Dat is tenminste wat we ons hebben laten vertellen door de ambtenaren van het gemeentebestuur en deskundigen van de provincie.

Vandaag kwam het gemeentebestuur ons nest keuren of het wel in aanmerking komt voor subsidie. En ja hoor, goedgekeurd. Bovendien zouden er in ons nest huiszwaluwen wonen. 'Het enige nest dat tot op heden in de gemeente werd aangetroffen', vertelde men ons. 'Nesten met boerenzwaluwen zijn er meer te vinden.' Huiszwaluwen zouden enkel witte dakgoten uitkiezen. Vreemd, niet ?

We hebben dus, met andere woorden, een uitzonderlijk nest aan onze dakgoot hangen.

Ons provinciebestuur onderneemt acties om provinciegenoten, via informatiesessies in wijken, het belang van het instandhouden van een nest bij te brengen. Desgevallend kunnen er ook, voor wie vragende partij is, mestplankjes onder de nesten aangebracht worden en/of kunstnesten bijgehangen worden. De provincie vroeg ons om eventueel onze ervaringen te delen met mogelijke geïnteresseerden. Dat doen we uiteraard met graagte.
Als u dit leest, zijn we daar trouwens al een beetje mee bezig.

Giovanni: 'Superlatiefst'

Ken je de ideeënleer van Plato, Bruce ?
Goed, dat spaart me een hele uitleg.

Plato, ikzelf, en voorts enkele geheel onbenullige juryleden zijn overeengekomen (per fax weliswaar, want dat draadloos internetten met hierboven staat nog niet op punt) dat jouw Live in Dublin, beste Bruce, beste Springsteen, voortaan als hét idee van een live-concert moet beschouwd worden. Al de andere, en logischerwijze aardsere live-concerten zullen slechts een schaduw van deze originele, in de vormenwereld verblijvende, idee zijn.
Bruce, je mag ons dankbaar zijn.

Of moeten wij jou danken, Bruce ?
Ja, dat lijkt me eerder bij de realiteit aan te sluiten.

Hoe heb je in godsnaam je band samengesteld ? Het lijkt wel een combinatie van een dweilorkest, The Andrew Sisters, The New Orleans Train Jegpapp Jazzband (als die al zou bestaan), gospelkoor Holy God (bestaat wellicht ergens, veel kans daarop in conservatieve Amerikaanse middens), Brassband Midden-Brabant, Rowwen Hèzze, de honky tonk-pianist van die louche nachtclub die ik nooit bezocht,... Maar dan allemaal in hun superlatiefst. Je hebt ze niet van de straat geplukt, hé, die muzikanten ? Daarvoor zijn ze te goed.

Toegegeven, ik was nooit echt een grote fan van jou.
Tot ik vorig jaar jouw Seeger-sessions kocht.
De live-adaptatie daarvan blijkt nu de grootste poprocksensatie te zijn die ik ooit beleefde.

Ik heb heel veel spijt dat ik er niet bij was in Antwerpen, in 2006. Tijdens de tour. Moet dat een feest geweest zijn. M'n krant, die anders altijd heel kritisch is, betitelde het als 'concert van het jaar.'
Goeie krant heb ik.

Verdorie, wat hou ik opeens van je, man !
En... Je beweegt heel mooi op het podium. (Dat was, laat dat onder ons blijven, vooral voor Plato - niet voor niets een Griek - het doorslaggevende argument, ik concentreerde me eerder op muzikale criteria)

Dus wil ik je danken, beste Bruce, in naam van ons genootschap.
De faxkopie van het Getuigschrift opgenomen te zijn in Plato's ideeënwereld, mag je volgende week zaterdag om 14 uur, in aanwezigheid van de verzamelde regionale pers bij mij, in Huivelde komen ophalen. Het zou een grote eer voor ons zijn.

De enige wederdienst, die ons comiteetje vraagt, is een klein huisconcertje.
Els zou graag My Oklahoma home eens horen. Henri, die ik uiteraard uitnodig, Jersey Girl en ikzelf Jesse James.

Drankencentrale Janssens zorgt voor een drankje. Of dacht je misschien dat we onze wereld niet kenden ?

Gegroet !
(Graag bevestiging per kerende)

Els: 'Rune was op het schoolfeest een... eekhoorntje'

Eindelijk.
Nu weten we dat Rune een eekhoorntje moest spelen op het schoolfeest.
Al ettelijke dagen zei hij voortdurend de woorden 'feestje' en 'dansen', maar als je dan vroeg wat hij precies moet dansen zweeg hij als vermoord.

Vandaag was het dus zover, het enige wat we wisten was dat hij bruine kleren moest aantrekken en dat het thema van het schoolfeest 'Ice Age' was.
Nieuwsgierig gingen we in de zaal zitten. Rune zijn klasje kwam als laatste aan de beurt. Ons geduld, dat van mezelf en mijn ouders, werd danig op de proef gesteld.
Het was prachtig.
Ja, als mama vind je natuurlijk alles mooi wat je kinderen doen, maar... het was écht mooi.

Zondag mag papa gaan kijken !

Giovanni: 'Archiefinterview met ouders Greg Van Avermaet'

In de zomer van 2002 had ik voor de VUM-kranten een interview met de ouders van Greg Van Avermaet. Het gezin volgde toen al een ruim aantal jaren de Tour de France met een mobilhome. Greg nam pas in 2003 de beslissing om te stoppen met voetballen en zich volop op het wielrennen te storten. Met de huidige successen van Greg in het achterhoofd is het misschien leuk om het interview te herlezen. Opvallend: Greg kwam in het uiteindelijke interview nog niet ter sprake.

Hamse wielerfamilie verslaafd aan de Tour

'We zijn werkelijk verslaafd geraakt aan de Tour', vertellen Ronald Van Avermaet en Bernadette Buysse uit Hamme-Zogge. Al zeven jaar volgen ze met een mobilhome de renners in de Ronde van Frankrijk, van aankomst naar aankomst. Dit jaar staan de bergritten op het programma.

Het wielerbloed stroomt werkelijk door jullie aderen?
Ronald Van Avermaet: 'Zelf had ik graag als wielrenner ooit eens de Tour gereden, maar dat geluk is me nooit te beurt gevallen. Vandaar misschien dat ik door de Ronde op de voet te volgen dat gemis een beetje tracht te compenseren. Wel nam ik in 1980 als wielrenner deel aan de Olympische Spelen in Moskou. Mijn vader Aimé kwam destijds aan de start van de Ronde van Lombardije, maar heeft ook de Tour niet gereden. En nu heeft het geen haar gescheeld of de vriend van onze dochter Claudia, Glenn D'Hollander, startte in de Tour. De vader van mijn vrouw Bernadette, Kamiel Buysse, heeft ooit wel de Tour gereden.'

De Tour volgen, hoe gaat dat in zijn werk?
Bernadette Buysse: 'We hebben al verschillende formules uitgeprobeerd, maar de mobilhome is wel het meest comfortabel. We plaatsen ons telkens in de buurt van de aankomst, zo hoog mogelijk op de berg, en als de renners zijn aangekomen trekken we naar de volgende aankomst. We zijn heel vaak 's nachts op weg. De bergritten dragen uiteraard onze voorkeur weg, de renners rijden verspreid en ook heel wat trager.'

Kruipen jullie zelf ook in het zadel?
Ronald Van Avermaet: 'Ja, elke dag rijden we de laatste col eens op met de fiets, elk op zijn eigen tempo, en stellen een klassementje op. Voor de vrouwen is dat een pak makkelijker, zij worden door de toeschouwers langs de weg gewoon naar boven geduwd. Een keer hebben we ons misrekend, toen kwamen we in de publiciteitskaravaan terecht. Maar de Galibier of de Tourmalet beklimmen geeft een wielerfanaat altijd een bijzonder gevoel.'

Hebben jullie contact met de renners?
Ronald van Avermaet: 'Met de renners waar ik vroeger mee koerste heb ik daar regelmatig contact: Marc Sergeant, Dirk De Wolf, Hendrik Redant en Erik Vanderaerden. Maar we gingen ook al op bezoek bij Greg LeMond en onze dochter heeft Erik Dekker ontmoet. De renners die achteraan in het klassement bengelen, durven we al eens een honderdtal meter duwen. Tijdens de rustdagen loop je bovendien al eens een Tour-monument tegen het lijf zoals Polidor.'

Hoe is de sfeer onder de Tour-isten?
Bernadette Buysse: 'Die sfeer is onbeschrijflijk, iedereen roept naar iedereen, ongeacht de nationaliteit. Je komt er ook veel bekende gezichten tegen, het is niet abnormaal dat opeens iemand je naam roept als je een col aan het beklimmen bent. We speelden al straatvoetbal tussen Belgen en Ieren. Elk jaar is ons Tour-avontuur helemaal anders, we zijn er verslaafd aan geraakt.'

Giovanni: 'Leiderstrui in Ronde van België voor Greg Van Avermaet'

Mijn atletische bouw en mijn gespierde kuiten verraden het: ik stam uit een wielrennersgeslacht.
Grootnonkel Aimé brak al potten in de late jaren '50 als knecht van de meer dan legendarische Fausto Coppi. Zijn zoon Ronald reed drie jaar als profrenner. En nu gaat diens zoon Greg als een Hercules te keer in het peloton. In enkele maanden tijd en op amper tweeëntwintigjarige leeftijd verzamelde hij een aardig palmares. Hij werd onder andere uitgeroepen tot Jonge Flandrien, reed de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix en won een rit in de Ronde van Qatar. Vandaag mocht hij de leiderstrui in de Ronde van België aantrekken.
Wie Greg wil volgen kan dat via zijn website www.gregvanavermaet.be.
Duimen, zou ik zeggen !

Giovanni: 'Met Rune naar het circus'

Belofte maakt schuld.

Toen er enkele weken geleden in Namen, helemaal boven op de citadel, een groot circus was neergestreken beloofden we Rune naar het circus te gaan als er eentje onze eigen gemeente aandeed.

Deze week sloeg circus Barones haar tenten op op de Zandberg.

Rune en papa dus met de fiets naar de woensdagnamiddagvoorstelling. We hadden er allebei wel schik in. Rune niet het minst. Zijn ogen blonken al een hele dag.

Eerst namen we een kijkje naar de dieren - de honden, duiven, dromedaris, paarden en pony's, geiten en natuurlijk de Bengaalse tijgers - en kochten ons vervolgens een ticketje.

Wat volgde is heel eenvoudig te beschrijven: Rune zat een uur en drie kwart met open mond te genieten. Ik vermoed dat hij soms vergat te ademen. Eventjes keek hij ongerust toe toen de clown papa mee in de piste wou nemen voor een sambadans. De clown merkte gelukkig al vlug op dat de mama er niet bij was en zocht een ander slachtoffer. De jongleurs, de dompteurs, de dieren en de clowns trokken de onafgebroken aandacht van Rune. En ook papa heeft zich geen seconde verveeld.

Het was een bijzonder fijne namiddag.

Eén om door een ringetje te halen.

Giovanni: 'Zele en de negatieve berichtgeving'

Zele was gisteren onderwerp in Man bij Hond. Dat we dat nog mogen meemaken. Ja, blijkbaar is Zele de voorbije weken een aantal keren negatief in het nieuws gekomen en die tendens moest, aldus de redactie van Man bijt Hond, dringend worden omgebogen. De burgemeester fulmineerde. 'Er gebeurt zoveel moois in Zele en ik lees enkel negatieve artikelen. Ik doe een oproep aan de redacties om ook het goede nieuws te brengen.'

Tja, ik vrees dat die oproep in dovemansoren is gevallen.
Enkele jaren lang had ik het genoegen voor een aantal kranten te mogen werken, tot ik er de brui aan gaf. Ik had er een vreemde evolutie zien voltrekken. Hoe langer hoe minder werd er ruimte vrijgemaakt voor het verenigingsleven (bij mijn aantreden mocht bijvoorbeeld nog elke toneelvereniging met foto in de krant, ondenkbaar vandaag de dag) en alles wat ons sociale weefsel samenhield. Deze evolutie voltrok zich in het voordeel van al het nieuws dat een beetje naar criminaliteit rook, of waar een justitieel kantje aan zat.

Ettelijke slachtoffers van inbraken heb ik geïnterviewd. Wat me opviel was dat die allemaal hetzelfde vertelden.
'Ja, meneer, we moeten wij vast geslapen hebben want we hebben wij niets gehoord. Hoe ze binnengekomen zijn ? Een gaatje geboord in het cylinderslot, hé, meneer ! En onze hond, die moet ook als een blok geslapen hebben. Waarschijnlijk hebben ze hem een spuitje gegeven... Hé meneer ?'
Met alle respect voor de slachtoffers, het moet inderdaad verschrikkelijk zijn om dieven over de vloer te krijgen, maar door het neerschrijven van telkens hetzelfde verhaal bekroop me na verloop van tijd een enorm gevoel van zinloosheid. En 's anderendaags schrok ik me telkens een hoedje als dat bewuste artikel door de eindredactie tot het hoofdartikel van de editie was gebombardeerd. Met alle respect, maar het stelen van een portefeuille, een broche en mogelijks ook een branchelet - al dan niet een erfstuk van bobon - is géén voorpaginanieuws. Ander politie- of justitieel nieuws kan dat uiteraard wel zijn. Maar de balans is duidelijk uit evenwicht.

Wil de lezer wel positief nieuws ?
Zelden word ik aangesproken op straat omdat onze harmonie tijdens het laatste concours eerste is geëindigd in superieure afdeling. Ik vraag me dan ook af of de suggestie van burgemeester Poppe om het in de krant voortaan te hebben over een tentoonstelling met oude typemachines het hart van het krantenlezende Waasland zal kunnen veroveren.

Over de gebeurtenissen van de voorbije weken werd ik wel aangesproken, zelfs tot in het Gentse. 'Allez, zeg, wat is dat daar in Zele allemaal ?' Dergelijk negatief nieuws houdt de mensen dus wel degelijk bezig.

Maar, wat brengt ons deze fixatie en deze overdreven media-aandacht voor dergelijke faits divers bij, behalve een onverantwoorde maatschappelijke ruk naar ongezond rechts die we ons allen nog zullen beklagen ?
Inderdaad: nul komma nul, nougatbollen !

Destijds hadden we in Zele een krant die bijna uitsluitend positief nieuws bracht.
Gazet van Zele, door haar hoofdredacteur steevast en terecht betiteld als een dame van stand. De faits divers stonden er waar ze thuishoorden, gebald in een luttele kolom op pagina twee.
De rest van de krant was voorbehouden voor de Zelenaar, zijn netwerken en zijn verenigingen.

Die Gazet bestaat niet meer. De verkoop daalde zienderogen.
'Er staat nooit iets in, meneer !'
Positief nieuws is, tot mijn grote spijt, blijkbaar géén nieuws.

Els: 'Rune kan fietsen'

Vorig jaar op Rune zijn tweede verjaardag kreeg hij van mama en papa een mooie fiets van Winnie the Pooh cadeau. Wat wil nu het toeval, nonkel Stijn had juist een fietsje in elkaar gebricolleerd en dus had Rune ineens twee fietsen. Rune had altijd al een voorkeur voor het BMX-crossertje dat Stijn vakkundig rijvaardig had gemaakt.

Zo ook gisteren.

Rune speelde tussen de buien door buiten. Plots riep hij ons om te laten zien dat hij flink kan fietsen ! Een beetje later telefoneerde Rune uiteraard ook naar pépé en oma, naar mit en bompa, om zijn nieuwste kunsten wereldkundig te maken. Graag kwamen ze eens kijken.

Fier als een gieter rijdt Rune nu in de hof rond. In de richting van het hek, waar hij met een redelijke snelheid tegenbotst, want remmen kan hij nog niet. En het is leuk natuurlijk, want het maakt tegelijk veel lawaai. Telkens hij vlotjes en met zekere lenigheid zijn been over de fietsbuis zwaait maant hij ons aan om te applaudiseren. Aanmoedigen als hij er de oprit fietsend van langs geeft is verplicht.

Pépé, als zoon van een fietsenmaker en telg van een wielrennersgeslacht, heeft zich voorgenomen Rune later te leren rijden zonder zijwieltjes.

Dat belooft !

PS van Giovanni: De lenigheid waarmee Rune zijn been over de fietsbuis zwaait doet me denken aan een gezegde dat een inmiddels overleden collega van mijn vader en notoir grappenmaker dikwijls in de mond nam. 'Schuëne kinderen die op ulder voader trekken !'