Els: 'Laatste loodjes ?'

Vandaag is het bijna woensdag, nog drie dagen te gaan ?
Tijdens het laatste bezoek bij de gynaecoloog kwam de omgeving ter sprake.
‘Is de familie nog niet te zenuwachtig ?’, vroeg de dokter.
Ik bekende. (Een brandweervrouw zou steevast ‘affirmatief !’ geantwoord hebben)
Ouders en schoonouders lopen op de toppen van hun teentjes. Ik vermoed acrobatische hoogstandjes telkens hun telefoon rinkelt.
Maar de nervositeit verraadt zich niet enkel bij de naaste familie. Ga ik bij de bakker of naar de winkel dan spreekt men mij aan.
‘Loopt gij hier nu nog ?’
‘Het wordt tijd dat het gepasseerd is hé !’
‘En weet Rune al dat er een baby komt ? Hoe gaat hij reageren? Zal hij jaloers zijn?’
En ja, Vannie, is – zoals eerder gezegd - ook nerveus. Maar het valt wel mee. Hij kan zich nu nog bezighouden met het werk, met Rune, met de piano, met koken,... In die volgorde.
Ikzelf ben minder zenuwachtig.
Heel gek is dat.
Bij Rune had ik dat ook, het is alsof er een (hormonale ?) nevel van zelfverzekerdheid en rust over je heen komt.
Vreemd !

Els: 'De laatste controle ?'

Gisteren was de (voorlopig ?) laatste controle bij de gynaecoloog gepland. Onze kabouter was nog steeds heel erg beweeglijk. Opnieuw lag hij in een andere positie. Dokter De Smet toonde de niertjes, de maag, de ruggenwervel, op de 3D-echo zagen we duidelijk een mooi neusje, leuke bolle kaakjes, mooie lippen.
De baby weegt nu ongeveer 3,250 kg. Het is nu al duidelijk dat het kindje bij de geboorte waarschijnlijk minder zal wegen dan Rune. Rune woog 3,825 kg.

Eigenlijk doet de huidige gang van zaken een beetje vreemd aan. Bij de eerste zwangerschap moest ik tijdens de laatste controle aan de monitor. Rune zijn harttoontjes waren toen niet optimaal, dus konden we kiezen, ofwel elke dag een week lang een uurtje aan de monitor liggen, ofwel de volgende dag de bevalling inleiden. We kozen voor het laatste. Rune was volgroeid en waarom nog een week wachten met alle mogelijke risico’s vandien.
Dat is dus nu niet het geval, alles is in orde met de harttoontjes en dus wachten we geduldig af tot de baby het moment rijp acht. Vannie kan dus gerust verder zenuwachtig worden. En Rune kan druk bezig blijven met de dagdagelijkse dingen: naar school gaan, koken (jaja!) en… prutsen.

Giovanni: 'Vijf boekentips'

Leeservaringen van anderen vind ik altijd bijzonder leuk om te lezen. Misschien werkt het ook omgekeerd. Laten we hopen. Hieronder vijf titels van evenveel boeken - met wat commentaar en een citaat - die ik de voorbije weken met ongelooflijk veel plezier heb gelezen. In willekeurige volgorde.

Shaduw van de wind - Carlos Ruiz Zafon
Meteen een bestseller in mijn rijtje met favorieten. Hoewel het geen thriller is, maar een verhaal met een sterk romantische inslag, is het een echte pageturner. De actie speelt zich af tegen de achtergrond van het mysterieuze Barcelona ten tijde van Franco. Mijn aandacht werd destijds getrokken door de achterflap. Dat het verhaal een aanvang neemt in het Kerkhof der Vergeten Boeken in het oude centrum van Barcelona, een bijzonder mooi beeld, heeft me overhaald om het boek te kopen. Ik heb het me niet beklaagd, want in amper een week was ik door de 542 pagina's tellende klepper heen.
Citaat: "Deze plaats is een mysterie, Daniel, een heiligdom. Elk boek, elke band die je ziet is bezield. Bezield door diegene die het schreef, bezield door diegenen die het lazen en doorleefden en ervan droomden."

En de liefde - Douglas Kennedy
Eveneens een klepper en,... niet zomaar een liefdesverhaal. Het thema van het boek is immers 'verraad'. Het verraad wordt op een zodanige manier aangekondigd dat je er werkelijk haast onwel van wordt. Het boek speelt zich af, eind 1945 in New York. Echt een huzarenstukje hoe Kennedy zich inleeft in de rol van het, jawel, vrouwelijke hoofdpersonage.
Citaat: Elke keer dat je denkt te weten wat je wilt, loop je tegen iemand op die je perspectief volkomen verandert.

De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst
Een op en top Vlaams boek waarin de schrijver terugkeert naar zijn geboortegrond, Reetveerdegem. Een aanrader voor wie houdt van het rauwe Vlaamse leven, en van sarcastische humor.
Citaat: God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen.
Citaat 2: Palmier had alles van een zeemeermin: ze was slank en stonk naar vis.

Dwaalsporen - Henning Mankell
Ik had al een paar thrillers van Mankell uit de Wallander-reeks gelezen alvorens de serie op Canvas werd uitgezonden. Na het bekijken van de serie blijf ik een grote fan van deze intelligent geconstrueerde thrillers. Mankell schuwt er trouwens de grote en minder grote maatschappelijke thema's van het moment niet in. Het geeft de thrillers nét dat tikkeltje meer.
Citaat: Hij zei altijd dat je bij een krant twee soorten reporters had. "Het ene soort graaft in de grond naar de waarheid. Die staat in een kuil aarde omhoog te scheppen. Maar boven hem staat een man die de aarde terugschept. Die is ook journalist."

Schoppen Negen - Janet Evanovich
Non stop-actie in deze misdaadromans van de vrouwelijke schrijfster Janet Evanovich. Puur leesplezier met de hilarische Stephanie Plum in de hoofdrol. Van de karakters is overal een serieuze hoek af. Wie zei er ook alweer dat vrouwen niet grappig konden zijn ?
Citaat: Ik gooide een stukje Pizza in Rex's kooi. Rex is mijn hamster-huisgenoot. Hij woont in een accubak in mijn keuken en slaapt in een leeg blikje Campbell van Tomatensoep. Rex schoot uit zijn soepblikje, nam het stukje pizza in zijn wangzak en haastte zich zijn blik weer in. Quality time met mijn huisdier.

Giovanni: 'Museumplein en Fonteinhof'

Twee bevlogen architekten hebben plannen getekend voor een nieuw verkeersarm plein tussen het Gentse Museum voor Schone Kunsten en het S.M.A.K. in het Citadelpark. Dat meldt De Morgen vandaag.

Architect Wim Goes is ambitieus. 'Mensen zullen op het Museumplein samenkomen en samen zitten, zoals op het Piazza del Campo in Sienna', klinkt het. Nu ja, wie ooit in Sienna was - en niet tijdens de jaarlijkse paardenrennen - beseft meteen dat de uitspraak van Goes een beetje aan de megalomane kant is.

Trouwens, een ontmoetingsplein creëren is niet zo eenvoudig.

Mag ik Gent even toetsen aan mijn eigenste Zele ? (Als Goes Sienna en Gent met elkaar wil meten, moet dat ook kunnen met de vlasgemeente en de Arteveldestad, niet ?)

Enkele jaren geleden vierde Zele zijn 1200-jarig bestaan. Voor die gelegenheid werd het plein voor het gemeentehuis heringericht tot het Fonteinplein (zie foto). 'Het zou een ontmoetingsplaats worden, waar de Zelenaar elkaar zou vinden, met plaats voor theater en muziek.'

Jaren later hebben we van die - weliswaar - nobele doelstellingen weinig ondervonden.

Gedurende het eerste jaar vond er wel eens een concert plaats. Maar van een ontmoetingsplek is er in al die jaren, op de traditionele Nieuwjaarsreceptie van het gemeentebestuur na, geen sprake geweest. De jeugd, die er wel eens kwam skaten, werd vrij snel verjaagd. Met waarschuwingsbordjes en politiebevelen. Men mikte eerder op crocheterende moedertjes en Het Volk-lezende grootvaders. Een flop dus.

Probleem met het Zeelse plein is dat het eruitziet als een podium. Lichtjes verheven boven de straat. Wie er op een bankje wil gaan zitten voelt zich bekeken, voelt zich het middelpunt van een volgspot uit een megaspektakel. Het succes van een plein wordt dus grotendeels bepaald door het ontwerp.

Hopelijk hebben de Gentse architecten dat beter bekeken. De plannen zien er op papier, en ik baseer me hier vooralop het krantenartikel, alvast veelbelovend uit.

Hoe de mensen op een plein reageren is onvoorspelbaar. Van het grootste belang is dat de Gentenaars, de studenten en de toeristen, als het plein ooit gerealiseerd wordt, het in de armen zullen willen sluiten. Een zeer onberekenbare factor. Maar ik gun het Gent van harte.

Wim Goes droomt van een Dejeuner sur l'herbe à la Manet in de schaduw van het S.M.A.K.

Ik koop me alvast een pitteleer en een hoge hoed.

Eens het plein gerealiseerd vind ik wel blote madam die zich naast me in het gras wil neervleien.

Wim Goes, zorg jij voor een ontbijtmand ?

Els: 'Aftellen'

Nog een paar dagjes tot de bevalling.
Spannend!
In tegenstelling tot bij Rune ben ik nu echt wel laat met de voorbereidingen. Bij Rune stond de wieg al klaar in mijn zevende maand, was mijn koffer al vroeger gepakt, lag de geboortelijst al een poos klaar….
Nu, bij onze tweede kabouter gaat alles veel trager, rustger. De geboortekaartjes werden net voor de feestdagen besteld, de geboortegeschenkjes zijn sinds vorige week klaar.

De zwangerschap is nu weer even wonderlijk, dat wel, en ik geniet er enorm van, maar toch is het anders. Relaxter, hoewel Vannie waarschijnlijk vindt dat ik redelijk druk doe over alles wat er nog moet gebeuren… Zo ben ik nu eenmaal.

Rune die blijft er nog het rustigst bij. Hij weet wel dat er een baby op komst is en dat mama haar buik dik is. Hij heeft beloofd dat ‘baby met zijn speelgoed mag spelen’ en dat ‘hij er lief tegen zal zijn’. Eens de baby er is wil hij helpen met baden, verluieren en eten geven (maar dat zal moeilijk gaan vrees ik).
Rune heeft het momenteel vooral druk met naar school gaan, en met zijn trein spelen en zo.

Ik ben echt wel benieuwd naar onze nieuwe spruit, en naar de reactie van Rune als dat kindje effectief in mijn armen ligt bij de voeding. Zal hij echt niet jaloers zijn, zal hij zich niet achteruitgestoken voelen ?

En zeker niet onbelangrijk, zullen mijn twee mannen het een hele week samen overleven tijdens mijn verblijf in de kraamafdeling ?

Giovanni: 'De lijstjes en Bach'

Lijstjes. Je kan er niet langer naast, overal duiken ze op. Sinds vorig jaar volgt ook Klara de trend. Met hun Top 75 van de klassieke muziek.
Bach, Johann Sebastian uiteraard, voerde in de laatste editie het lijstje aan met zijn Mattheuspassie. Op twee: dezelfde grootmeester met zijn cellosuites.
Is Bach de terechte nummer één ?
Volmondig antwoord ik: 'Ja !'
Bach is een klepper.

Heel wat van Bachs werken durf ik, qua opbouw, met een gigantisch kruiswoordraadsel vergelijken. Een redacteur van kruiswoordpuzzels plaatst woorden horizontaal en verticaal, op de plaats waar de woorden kruisen moeten de letters matchen. Geen gemakkelijke opdracht. De structuur van Bachs muziek, althans van heel wat werken, is vergelijkbaar, maar ontelbare malen complexer. Alsof er aan het kruiswoordraadsel dimensies worden toegevoegd: de woorden van de Bach-puzzel zijn ook leesbaar van onder naar boven, van rechts naar links, diagonaal van linksboven naar rechtsonder en omgekeerd, van rechtsboven naar linksonder en omgekeerd,... Gebruik uw verbeelding en voeg er voor mijn part nog wat extra dimensies aan toe. Gekkenwerk om dat alles te doen matchen. Maar Bach doet het. Hij gebruikt daarbij geen jokers. Geen zwarte vakjes zoals in de traditionele kruiswoordpuzzels. Niet verwonderlijk eigenlijk dat er in de literatuur aan Bach tal van opmerkelijke, zelfs metafysische, gaven worden toegedicht.

En... nu komt het.
Eens Bach die logische, ja, zelfs mathematische constructie op papier heeft gezet, moet hét nog gebeuren. Tijdens de uitvoering van het werk worden wiskunde en logica schoonheid, emotie en ontroering. Kunst !
Een raadsel met kosmische proporties, als je 't mij vraagt.

Els: 'Een tipje van de sluier (2)'

Nog een fragmentje dan maar ? Uit hetzelfde boek ? (zie Tip van de sluier (1) op deze blog) Bij de geboorte van ons tweede kindje krijgt u van ons titel en auteur en dan wordt het voor jullie - beloofd ? - hollen naar de boekhandel.

Vlak achter de woonwagen stond een oude appelboom. Daar kwamen prachtige appels aan, die half september rijp werden, je kon ze dan vier of vijf weken lang plukken. Sommige takken van de boom hingen recht boven de woonwagen en als de wind de appels 's nachts van de boom blies, kwamen ze vaak op ons dak terecht. Dan hoorde ik ze bonk... bonk... bonk boven mijn hoofd terwijl ik in bed lag. Maar die geluiden maakten mij nooit bang, want ik wist precies waar ze vandaan kwamen. Ik vond het heerlijk om in die woonwagen te wonen. Vooral 's avonds wanneer ik in bed gestopt was en vader verhaaltjes vertelde. De petroleumlamp was laaggedraaid en ik kon de houtblokken rood in de kachel zien gloeien. Wat was het dan fantastisch om daar zo warm en gezellig in bed te liggen in dat kamertje. En het meest fantastisch was het gevoel dat wanneer ik insliep, mijn vader daar nog vlak bij mij zou zijn, op zijn stoel bij de kachel of in zijn bed boven het mijne.

Giovanni: 'Rune en de baby'

Hoewel de geboortedatum uitgerekend is op 3 februari, gieren de zenuwen al door papa's benen. De aard van het beestje.
Rune, die gedraagt zich een pak onbezorgder. Zijn hele doen en laten staat in het teken van zijn tweede schoolweek. 'Bij de kindjes spelen, papa !' is het credo dat hij welwillend honderd keer per dag luidkeels laat horen. Dat er ook nog een baby op komst is, is een beetje naar het tweede plan verdrongen. Maar Rune beseft af en toe toch wat er op til is en toont zijn goede wil. 'Rune baby eten geven' en 'Baby pamper' zijn kreten die hij enthousiast slaakt wanneer hij ostentatief de papfles of een luier op mama's buik legt. En ondertussen, zo bewijst de bijgaande foto, steekt Rune graag een handje toe in het huishouden. Want meneer is - naar eigen zeggen - 'al een grote jongen'.

Wie durft hem tegen te spreken ?
Ik alvast niet.

Els: 'Een tipje van de sluier (1)'

Er is de voorbije weken al heel veel gespeculeerd over het geslacht en de mogelijke naam van ons tweede kindje. Verklappen doen we niets, maar onderstaand fragmentje kan bij boekenliefhebbers wel één of ander belletje doen rinkelen.
Te moeilijk ? Nog even wachten op de ontknoping dan.

Wanneer je ouder wordt zal je net als ik merken dat geen enkele vader volmaakt is. Grote mensen zitten ingewikkeld in elkaar, vol kronkels en geheimen. Sommigen hebben wat kronkeliger kronkels en diepere geheimen dan anderen, maar allemaal, ook je eigen ouders, hebben ze wel een paar rare gewoonten ergens achter de hand of achter de mouw, waar je waarschijnlijk steil van achterover zou slaan als je ervan af wist.

Giovanni: 'Jonas'

Hetgeen volgt is een fragmentje uit een cursiefje dat ik destijds schreef voor Gazet van Zele. Nu er een tweede kindje op komst is, moest ik eraan terugdenken.
En geloof me... zoals het hieronder staat verwoord is het niet gegaan !

Jonas werd geboren, met de helm en een gezonde darmflora.
Het was een 28ste december, putje winter, en Papa Robert haalde zich haast onmiddellijk het ellenlange verwekkingsproces voor de geest. Waarna hij voldaan zuchtte. Welke bovenmenselijke inspanningen had hij jaren aan een stuk niet allemaal moeten leveren? Elke dag om half tien ’s avonds de trap op, de veel te zoete energiedrankjes, de dagelijkse portie Franse selder – tot in de Bolognèsesaus toe,... Na negen maanden afkicken leek die hel definitief voorbij. Robert was zichtbaar een gelukkig man.
Mama Suzie, zij pufte nog wat na. ‘Gelukt !’ knipoogde ze. Het woord biggelde in haar rode, waterige ogen. Ze klemde Jonas in haar armen. Klaarblijkelijk iets te hard want het jongetje sloeg nóg wat paarser uit.
Papa knipte vlotjes de navelstreng door en na de nodige paperassen waaide het jonge gezinnetje, samen met een ijzige wind, in de richting van het dorpsplein.