Giovanni: 'Nieuwe cd-box Roy Orbison, the soul of rock 'n roll'

The Big O.

The man in black.

Roy Orbison is back. Met een nieuwe verzamelbox - vier cd's, 107 songs -, een prachtig staaltje van het oeuvre van de man met de zwarte zonnebril.

Ik kende al wat van Roy, wie niet overigens ? Maar de DVD Black & white night (met in de band en het achtergrondkoortje niemand minder dan Bruce Springsteen, K.D. Lang, Tom Waits, T Bone Burnett en Elvis Costello) die ik een tweetal jaar geleden kocht heeft me van de klasse van de man overtuigd.

Zijn stembereik is enorm, dat is algemeen bekend. De manier waarop hij zijn stem gebruikt is niet minder indrukwekkend. Wat velen vergeten is dat hij een begenadigd gitarist is, een man ook die net als Jerry Lee Lewis weet wat een beat is en hoe je een song dramatisch moet opbouwen. (Denken we in dit laatste geval alleen maar aan het wondermooie maar atypisch opgebouwde Running scared)

Zijn vroege jaren, zo toont de nieuwe verzamelbox, zijn heel rock 'n roll. Het is in de jaren '60 en '70 dat hij zijn typische stijl ontwikkelt. En van die periode hou ik enorm. Zelfs de shoebidoewaa's in de achtergrondkoortjes vind ik fantastisch. Het is de periode van Uptown, In dreams, Mean woman blues, What'd I say, het zalige Blue Bayou en zijn klassiers Only the lonely en Pretty Woman...
De cd's bevatten overigens ook heel wat minder bekend materiaal. Heel interessant als je 't mij vraagt. Wel vreemd om de man Yo te amo Maria te horen zingen, bijvoorbeeld. Zijn versie van Love Hurts is eveneens een vreemdsoortige gewaarwording.

Ook in de jaren '80 vind ik hem boeiend.

Erover is de liveversie van It's over, een commerciële zet waarschijnlijk want deze opname werd gemaakt tijdens zijn laatste concert, twee dagen voor de fatale hartstilstand. Slecht gemixt, met een overdaad aan synth-violen. Gelukkig is het overweldigende origineel ook opgenomen in de box.

Absoluut hoogtepunt is een heropname uit 1987 van zijn hit Crying (1961), in duet met K.D. Lang. Kippenvel, neem het van me aan. Lang zegt er zelf over: 'Tijdens de opname, tijdens onze samenzang, leunden we naar de microfoon toe. Onze wangen raakten elkaar. Die wang was zacht, maar tegelijk kwam er die stem uit die heel de kamer vulde. Dat was elektriciteit.'

Giovanni: 'Sint aangekomen in Huivelde'

Omdat Huivelde nogal onherbergzaam is en onbereikbaar voor meer traditionele voer- of vaartuigen komt de Sint er elk jaar aan met de helikopter. Dat gebeurde ook dit jaar. Rune ging de goedheilig man met mama opwachten en bompa Kodak nam een foto.

Giovanni: 'Rune Matisse'

Rune schildert graag de laatste tijd. Waarschijnlijk heeft hij de microbe op school opgedaan.

Onlangs vonden we in Action kleine en grote canvasjes op houten kader (ongeveer 1,30 euro voor twee, daar kan je niet voor sukkelen). Dat is natuurlijk nog veel leuker om op te schilderen dan op gewoon papier.

Papa tekent er dan één of ander figuurtje op na, dat kan hij nog net.

Vandaag ging de voorkeur uit naar Bumbalu en daar konden we niet aan uit.

Vervolgens ging Rune aan de slag met tubetjes, water en borsteltjes. Mama lijnde op het einde de tekening nog wat af. De schilderijtjes kregen een mooi plaatsje op Runes kamer.

Giovanni: 'Lezen'

Wie kent ook het gevoel dat je opeens merkt dat je een boek wel heel traagzaam en lijzig aan het lezen bent omdat je het einde ervan zo lang mogelijk wil uitstellen en de leeservaring zo lang mogelijk wil rekken ?
Het is een fenomenale ervaring, neem het van me aan.

Giovanni: 'Weekendje Keulen'

Tekst en uitleg volgt...

Giovanni: 'Parterre'

Als er één ding is waar ik waarlijk dol op ben, zijn het familiebijeenkomsten.
- 'Hier sè, den Giovanni, tijdje geleden, hé ? Ge zit verdorie niet slecht in het vlees, hé man ! 't Goe leven, zeker ? Uw vrouw is zwanger zie ik, maar..., hoe ver zijdde gij eigenlijk?'
Familieleden die iets sterker ter tale zijn formuleren het wel eens als volgt: ‘Elke keer als ik u zie zijt ge in omvang toegenomen.’
Poepsjiek staat dat, op die manier geformuleerd.
Ja, het weerzien met familie levert tot in lengte van dagen blije momenten op. Minuten, soms ook uren, van opperste vreugde, die ik koester als waren het pasgeboren baby’s met een snotvalling en een drupneus.

Nog welgevalliger zijn de ontmoetingen met schoolvrienden van weleer. Meestal moet ik die oude (school-)makkers - als ik ze al tegen het lijf loop - wel een eind op weg helpen.
Zo ook die met de loense blik en de stevige prammen van ‘t college.

- 'Ja, ik ben het wel degelijk’, zeg ik. ‘Giovanni ! Ja, op 't college hier. Ge zat altijd voor mij in de studiezaal.'
- 'Den Gio ? Serieus ? Niet te geloven, gij zit - godbetert - op ne goeien stal. Hoeveel kilo's zijn er in die jaren bijgekomen ? Zijt ge verdubbeld ?'
- 'Bwah, dat valt wel mee', antwoord ik.
- 'Nee, het valt niet mee, ge weegt zeker honderd kilo.'
- 'Tja...'
- 'Ge weegt op zijn minst vijftig kilo meer.'
- 'Zou kunnen. (lange stilte) Allez, zelf zou ik er niet over begonnen zijn, maar waart gij destijds ook al niet scheel ? En nu we toch over onze onvolmaaktheden bezig zijn: uw koninklijke loge van destijds, merk ik, bengelt tegenwoordig tot tegen de parterre !'

(Misschien moet ik dit fictieve einde ooit maar eens in de praktijk brengen. Wat denken jullie ?)

Giovanni: 'De hoogtepunten van onze Normandië-reis'

1. Jumièges
Prachtige abdijruïne aan de oevers van de Seine, gesticht in 654.

2. Honfleur
We verbleven in het middeleeuwe en pittoreske havenstadje. Goede wijn behoeft geen krans, oergezellig en lekkere visrestaurants met schitterende menu's aan meer dan democratische prijzen. De moeite waard: houten kerk Ste-Cathérine, Vieux Bassin, wijk St.-Leonard, musée Boudin, Maisons Satie, strand...

3. Pont de Normandie
Honfleur bereik je best via de Pont de Normandie, een 2141 meter lange hangbrug boven de monding van de Seine. Het brugdek hangt op 59 meter hoogte, de hoogte van de pijlers is 215 meter. Over de brug rijden kost 5 euro maar je spaart er 60 km mee uit.

4. Kathedraal Rouen
Vereeuwigd door Monet. Heb er maar één woord voor: overweldigend.

5. Maisons Satie
Geen Musée in het geboortehuis van de nonconformistische componist-pianist Erik Satie maar een echt amusez-vous. Schitterend belevingsmuseum, even knetter als de componist zelf.

6. Musée Boudin, Honfleur
Museum met werken van belangrijke (pré-) impressionisten die in Honfleur hebben verbleven: Courbet, Boudin, Dubourg, Jongkind, Monet, Dufy, Friesz, Gernez, Hambourg, Herbo…

7. Vliegeren op het strand

8. Het achterland met zijn fraaie kerkjes

... En nog veel meer: de Place du Vieux Marché in Rouen met de plek waar de brandstapel van Jeanne d'Arc stond, kangoeroe's aaien in dierentuin Cerza in Lisieux, het stemmige stadje Pont l' évecque (met zijn bekende kaas), basiliek van Lisieux, de kustlijn met zijn duizenden veldbloemen, de weidse velden,...

Giovanni: 'Greg verkozen tot Flandrien 2008'

Greg Van Avermaet is gisteren in de Gentse opera door het voltallige Belgische profpeloton verkozen tot Flandrien 2008 of beste profrenner van het jaar. Hij (462 punten) haalde een pak meer stemmen dan Tom Boonen (366) en en Stijn Devolder (362).
Greg, 23 jaar, won dit jaar onder meer een rit in de Ronde van België, een rit in de Vuelta en de puntentrui in diezelfde Ronde van Spanje.
Proficiat !

Foto: Greg Van Avermaet (rechts) in actie tijdens de beroepsrennerskoers in Zele op acht oktober 2008.

Foto genomen door Georges Van Vaerenberg alias Bompa Kodak.

Najaarszonnetje in de tuin

Giovanni: 'Zele, twee weken voor Allerheiligen'

Omdat Zele, amper twee weken voor Allerheiligen, het absoluut nodig vindt om nog wat graven te ontruimen op het kerkhof van Zele-Huivelde is het misschien nuttig een blogtekst van een tijdje geleden te hernemen.

Klik hier voor de tekst 'Devaluatie van de eeuwigheid'

Giovanni: 'Met vrouw en kinderen naar De Watermolen aan de Oude Durme in Hamme'

Giovanni: 'Zeg ik het goed ? Lessen in communicatie, deel 1'

Francesca Godderis: Bedankt, Linda, ik sta hier inderdaad op de speelplaats van instituut Sint-Aloysius in Schelle. Bij mij staat de directeur, de heer Aloysius zelf. Ik vraag hem om een reactie.

Aloysius Grootjans: Ja, mevrouw, met spijt in het hart moet ik toegeven dat de vierde Metaal het vandaag toch weer een beetje te bont heeft gemaakt.

Francesca Godderis: Wat is er juist gebeurd, mijnheer... euhm... mag ik je Sint noemen ?

Aloysius Grootjans: Dat mag u zeker, mevrouw, maar laat dat tutoyeren maar achterwege. Tenslotte heb ik mijn eigen instituut. Dat kan niet van iedereen worden gezegd.

Francesca Godderis: Juist, ja... Mijnheer Grootjans, uw reactie, graag.

Aloysius Grootjans: Wel het zit zo dat Kevin A., bijgenaamd de Puistenkop, wederom betrapt is op het roken van een sigaret in de toiletten. De vierde al dit schooljaar.

Francesca Godderis: En daar treedt het instituut streng tegen op ?

Aloysius Grootjans: Als u dat maar weet, mevrouw. Voor u het weet heeft zo'n jongen gele vingertoppen en geraakt hij er niet meer van af. Beter voorkomen dan genezen, zeg ik.

Francesca Godderis: Mijnheer Grootjans, als ik goed ben ingelicht betrapte u op het moment dat u deze zwaarwichtige feiten vaststelde nog twee andere leerlingen op heterdaad ?

Aloysius Grootjans: Juist, mevrouw. Op dat eigenste moment ben ik erin geslaagd een aanslag te verijdelen.

Francesca Godderis: Een aanslag ?

Aloysius Grootjans: De genaamden Kevin B. en Kevin C. stonden op het punt een pakje gist in de toiletpot te kieperen.

Francesca Godderis: Gist in de toil...?

Aloysius Grootjans: (onderbreekt Francesca) Als ik even mag, mevrouw. Mijn communicatieadviseur heeft me geleerd de feiten steeds te kaderen, ze in een breder perspectief te plaatsen. Vandaar: het ging om instantgist van het merk Boom a bang bang. Een schadelijk goedje, hoor. 20 gram moet het ongeveer geweest zijn. U moet niet vragen wat voor een ravage dat zou hebben aangericht. Gewoon gekocht hier in het winkeltje om de hoek.

Francesca Godderis: Met dank voor deze interessante details, mijnheer Grootjans, maar bent u niet bang dat u door deze informatie mee te delen leerlingen op gedachten heeft gebracht ?

Aloysius Grootjans: Kevin B. en Kevin C. houden zich wel even gedeisd, ik heb ze een maand geschorst. Maar nu u het zegt, als Kevin D. en Kevin E. uw uitzending bekijken en dit ter hunner ore komt, dan hebben we het morgen vlaggen.

Francesca Godderis: De genaamde Robin V. vreest u niet ? Nochtans heeft die ook een beruchte reputatie hier op de school.

Aloysius Grootjans: Robin ligt niet zo goed in de groep. Waarom weten we eigenlijk niet. Onze leerlingenbegeleidster zoekt het al een tijdje uit. De kans dat hij zich door Kevin A., B., C., D. en E. laat meeslepen is vrij klein. Maar als u me nu wil excuseren: in de metselaarsklas ligt nog een tube siliconen, ik moet dringend wat beerputdeksels gaan vastlijmen. Preventie dragen we hier in ons instituut hoog in het vaandel, ziet u ?

Els: 'Mager, magerder, magerst'

Vroeger, toen ik nog kind was, én heel erg mager, kreeg ik dikwijls te horen of ik nog wel goed at.
Mijn grootmoeder, mit Louise, zei altijd dat 'ge goed moest eten en er kloek moest opstaan'.
Onze dokter zei dat ik mijn borsten moest laten zien, eigenlijk was dat om een goede houding aan te leren voor mijn rug maar ook omdat ze gezien mochten worden.

Nu moet je maar eens een vrouw zoeken die nog een beetje borsten heeft en daar niet vanaf wil, een poep is helemaal uit den boze.
Ik vraag mij echt af waarom, waarom mag een vrouw geen vrouwelijke vormen meer hebben ?
Mijn mit Louise zei altijd: 'Uit een zwangerschap kom je niet ongeschonden uit, maar je hebt er wel iets zeer moois voor in de plaats.'
Wel, ik ben ook niet ongeschonden uit mijn twee zwangerschappen gekomen, maar ik ben trots op het lichaam dat twee kinderen heeft gedragen en gebaard.

En het zijn niet alleen vrouwen die zonodig mager willen zijn, ook mannen willen in kindermaten passen. Het is een algemeen verschijnsel geworden. Ik ken zelfs iemand die als hij op reis gaat zijn weegschaal meeneemt en perfect weet hoeveel calorieën er in een glas wijn en in een pilsje zitten.

Vrouwen en mannen, laat ons onze natuurlijke vormen aannemen, laat ons pronken met onze welgevormde borsten en poep, binnen proportie uiteraard! Een bierbuikje - binnen de perken -, mannen, mag ook.

Giovanni: 'Reis naar de oorlog'

Om redenen van privacy en de gevoeligheid van het onderwerp werd de naam van betrokkene in de tekst die volgt veranderd.

Onderweg naar de glasbak sla ik gewoontegetrouw enkele praatjes met mensen uit de buurt.
Meestal gaat dat over het weer.
- 'Toch nie gelijk da ze voorspeld hadden, hé ?'
Verder gaan de gesprekken meestal niet.

Vandaag wel.
Etienne wachtte me op in zijn deurgat.
- 'Nog reisplannen, Giovanni ? Of al op reis geweest ?'
- 'Normandië', zeg ik.
- 'Goh, Normandië, ik ken de streek als mijn vestzak. 'k Heb er gewerkt tijdens de oorlog: Lille, Rouen, Caen,... Noem maar op.'
- 'Gedwongen, veronderstel ik ?'
- 'Zal wel zijn, ik was amper zestien. Ik ben in Kortrijk opgepakt door de gestapo. Iedereen die zestien was werd opgepakt om te gaan werken voor de Duitsers. In wapenfabrieken, of om op de een of andere manier mee te werken aan de heropbouw van Westfalen. Die streek was onder water gelopen door een bombardement op de stuwdam ginder.'

- 'Dat kunnen we ons vandaag nog nauwelijks voorstellen', antwoord ik.
- 'Van Kortrijk werd ik naar de basis in Florennes gebracht: medische keuring en van die dingen. Zo ging dat. We kregen een paar bottines en tweeduizend frank. Bedoeling was dat we in Noord-Frankrijk zouden tewerkgesteld worden. Diezelfde dag nog zijn we uit het raam van de barak gesprongen en via het station van Florennes naar huis gespoord. Ontsnapt ! De Duitsers stonden ons uiteraard thuis op te wachten en toen ging het spoorslags naar Noord-Frankrijk.'

'Om de zes à zeven weken werkten we ergens anders. Ik herinner me de stationsbuurt van Rijsel, wat daar 's nachts allemaal lag te slapen ! Of het winkeltje aan het station van Rouen. Dat madammeke verkocht allerhande brol: speelgoed, scheergerief, bricquets,... Bestolen dat dat madammeke is ! Vlamingen waren ook dieven, geloof me.'

Etienne steekt nog wat meer vaart in zijn verhaal.
'Om de zoveel weken mochten we voor een paar dagen naar huis. Op zondag gingen we dan dansen in een café in de wijk. Dolle taferelen, tot er iemand 'gestapo' riep. Iedereen de zolder op, of de kelder in ! Onder tafel ! in de kasten ! Je wist nooit of het voor de grap was of niet. Man, dat waren tijden. Maar... ik hou je op, Giovanni, zo gaan jouw flessen nooit in de glasbak geraken.'

Giovanni: 'De samenzwering'

Mama mocht er niets van weten.

Ze was toch gaan werken en Daantje was naar de crèche.

Dus konden we onze gang gaan.

Vandaag zou een Rune-en-papa-dag worden.

's Morgens reden we met de fiets naar de bakker in Hamme-Zogge en namen een uitgebreid ontbijt onder de parasol want het zonnetje was sinds lang voor het eerst terug van de partij. Omdat Rune met eten alleen niet genoeg om handen heeft, prikte hij ondertussen kleuterklasgewijs figuurtjes uit, met een naald en een kussentje.

Daarna reden we naar de fotograaf in Zele omdat we groot- en overgrootouders fotootjes hadden beloofd, die zijn we dan ook gaan bezorgen. Tot driemaal toe op de koffie !

Vervolgens maakten we onze knapzak klaar. Met door Rune bij Mitjen zelfgebakken brood.

De auto in.

Samenzweerderig schudden we onze hoofden op 'Abracadabra' van The Steve Miller Band.

'Papa, die boot wat voor een boot is dat eigenlijk, een blauwe ?'

We reden dus naar de Donk en zouden met de overzetboot naar de Eendenkooi varen.

'Dat weet ik niet, Rune, ik heb daar nog nooit mee gevaren.'

'Een blauwe, denk ik. Of nee een, scheve boot, papa ! ' Rune schatert het uit. 'Een stinktenenboot, papa ! Een savooischetenboot ! Een ça-muf-ici-boot !!!'

Ondanks Runes lachsalvo's slaag ik erin de auto op het rechtse rijvak te houden.

Ja, op de boot hebben we wel wat moeten wachten.

Eens op de boot glunderde Rune zoals enkel Rune kan glunderen. Nochtans was het niet de eerste keer dat hij op een boot zat.

Na het boottochtje van een kwartier zijn we in de Eendenkooi, een dierenpark op een eiland in het midden van het Donkmeer, aangekomen. Na wat vluchtig rondkijken verorberden we onze picknick op de speeltuin.

In de eendenkooi heeft Rune gespeeld, wat zeg ik, geravot. Hij heeft er alle aaibare en minder aaibare dieren gestreeld. Rune had een voorkeur voor de geitjes. De ezels hadden een voorkeur voor hem.

Eens teruggekeerd met boot en auto hebben we ribbetjes op de barbecue gegooid.

Giovanni: 'Courgetten uit den hof'

Ja, voor deze courgette neem ik graag een visserspose aan en mijn hoed af. 'Duivenmest is', ik beken, 'straf spul. Niet te onderschatten.'

Giovanni: 'Stem Bobbejaan naar top Humo-lijst'

Tom Schoepen mailde het ons vorige week: 'Bobbejaan is binnengekomen in Humo's top twintig van populairste cd's van het ogenblik.'
Nauwelijks een week later staat de cd op Vier !
Wil u hem hoger stemmen, surf dan naar humo.be, klik op Humo's top twintig en stem Bobbejaan naar de eerste plaats.
Wel eerst even registreren.

Giovanni: 'Runes verjaardagsfeest'

Giovanni: 'Plastic pioenen verwelken niet'

Ter gelegenheid van Runes geboorte, vier jaar geleden, kocht ik Els, voor gedane arbeid, een mooi boeket pioenen.
Ze stonden uitgestald in de bloemenwinkel in onze wijk. Glazen vaas, fuchsia strik errond, en daarin een tiental roze pioenen, in verschillende stadia van ontwikkeling: knop, beginnende bloem, volgroeid.

Ik vond ze prachtig, Els ook.
Maar weet je wat vreemd was ? Het water in de vaas bleef, ondanks de hoge temperaturen in de materniteit, zowat gelijk.
Toen we het ziekenhuis mochten verlaten met onze jonge spruit viel onze frang. Rijkelijk laat. Dit waren kunstbloemen. Haast onmogelijk het te zien.
De hele familie heeft er zich vrolijk over gemaakt.

Gisteren werd Runes vierde verjaardag gevierd, met heel de familie.
Na de opkuis van het feest, ruim middernacht, zegt Els me: 'Weet je nog die bloemen die je me voor Rune kocht na het kraambed ?'
'Die roze pioenen ?'
'Ja'.
'Ze waren nep', zeg ik.
'Da's waar', antwoordt Els. 'Maar weet je, ik wou dat je voor Daans geboorte ook kunststof bloemen had gekocht. Naar die van Rune kijk ik nog elke dag.'

* De titel van deze blog werd uiteraard ontleend

aan Guido Belcanto's hit 'Plastic rozen verwelken niet'

Giovanni: 'De Durme'

De Durme is iets heel anders dan de Schelde.
Om er te geraken moet ik door onherbergzaam gebied - Zele-Durmen - fietsen. Een wijk waar bovenaan in de zendmast van de lokale radio, in de achtertuin van het plaatselijke café, voetballen in een geel plastic netje hangen te bengelen. Wel twintig meter hoog. Een weddenschap, wellicht. Na ettelijke halve liters.

Fietsen dus. En in de verte zie ik dan balen hooi boven het halfhoge koren en de halfwassen maïs voorbijdenderen. Een rookpluimpje verraadt dat een tractor het hooi, hoog geladen op aftandse karren, voorttrekt.

De Durme is, hoewel ze vandaag in goede doen is, een trage rivier. Een rivier op rust. Met pensioen, zo je wil. Op het Ministerie van Onderwijs noemt men dat TBS.
Meer TBS dan de Durme kan een rivier nauwelijks zijn.
Anderhalve meter breed.
Halve meter diep. Bij hoogtij.
Meters slib aan weerskanten. Netels en rabarberachtigen (?) op beide oevers. Bij eb drijven takjes aan anderhalve kilometer per uur richting Waasmunster.
Op microscopisch niveau, dat moet je ze aangeven, is de Durme actief: er draaien kleine kolkjes op het wateroppervlak en ze voert nog meer slib aan richting monding. Dat slib komt uit de richting van Lokeren. Wat had je nu gedacht ?

De Durme haar taak zit er zo goed als op. Ze heeft dat goed gedaan, vind ik.
Ze heeft een uitzonderlijk landschap voortgebracht, één dat je enkel in Lokeren, Zele en Waasmunster tegenkomt. Bij mijn weten, het enige landschap waar de kruinen van de bomen samen in rechthoeken groeien, alsof ze zich naar de schilderijen van Dré Bogaert plooien.


Mooi zijn is het enige wat de Durme nog rest. Een thuis bieden voor al wat in onze verstedelijkte gebieden niet langer welkom is ook. Ik geniet van dit alles telkens weer met volle teugen.

En ons leren wat de getijden zijn. Dat kan ze ook nog, de Durme, zelfs op haar oude dag.
Meer dan een leraar die aan TBS toe is, maar noodgedwongen nog een aantal jaren en naar evenredigheid evenveel doosjes krijt te verslijten heeft en bijgevolg jaarlijks, uit goede gewoonte, zijn leerplaten over eb en vloed bovenhaalt.

Daarom - ja, daarom - ben ik kinderlijk blij dat ik bijna dagelijks met mijn fiets over haar gulle oevers mag bolderen.

Giovanni: 'De zwaluwen zijn terug'

Er hangt een nieuw nest onder onze dakgoot.

Dat betekent dat er opnieuw zwaluwen te gast zijn.

Waarschijnlijk andere dan vorig jaar, hebben we ons door een vogelkenner laten vertellen. De kans dat het dezelfde diertjes zijn is zeer klein aangezien heel veel zwaluwen de trek niet overleven.

Desalniettemin, we hebben opnieuw het gezelschap van een nest huiszwaluwen. Heel uitzonderlijk, schijnt het, voor Zele. Doe alsof ge thuis zijt, gasten !

(lees ook 'Onze Huiszwaluwen', een blogbericht van vorig jaar)

Giovanni: 'Feest'

Mijn schoonmoeder is vijftig geworden en op de koop toe was ze ongeveer gelijktijdig dertig jaar getrouwd.

Met bompa Kodak.

Daar hoorde een feest bij, uiteraard.

Honderd paardenworsten belandden in een pot en eens de stress van bompa Kodak afviel kreeg hij er ook wel zin in.

Het feest duurde tot in de late/vroege uurtjes.

Giovanni: 'Knopfler in oververhit Vorst'

De derde keer was het dat ik Mark Knopfler (lees op deze blog ook: 'mp3' , 'Nieuwe Knopfler fragiel' en 'Waar is Knopfler op deze blog') aan het werk zag, vorige week dinsdag in Vorst Nationaal.
(De eerste keer was tijdens de Dire Straits-megatoernee 'On every street' in 1992, Werchter, de tweede keer was tijdens de solotour 'Golden Heart', als ik me niet vergis in 1996)

Vorst zat afgeladen vol en het was er snik- en snikheet.
Knopfler startte om 20.10 uur met 'Cannibals', een licht rock 'n rollnummer uit Knopflers eerste soloplaat. (De muziekrecensent van Gazet van Antwerpen dacht dat het 'Walk of Life was'. Knoeier !) De sfeer zat er dus meteen goed in, hoewel ik moet toegeven dat de balans van het geluid pas na een drietal nummers goed zat, optimaal werd het pas in de tweede helft van de set. Jammer, want dat verknalde een beetje het indrukwekkende 'Why aye man' en het daaropvolgende en wondermooie 'What it is', waar ik met bijzonder veel genoegen naar had uitgekeken. Het was meteen duidelijk dat Knopfler uit zijn intussen indrukwekkende solorepertoire zou putten. Terecht overigens.

'Sailing to Philadelphia', het titelnummer van zijn tweede soloplaat werd gevolgd door de single van zijn laatste cd, 'True love will never fade'. Met 'The fish and the bird' en 'Hill farmer's blues' grasduinde hij verder in zijn recentere repertoire. Van al die nummers straalde het vakmanschap af in al zijn componenten: Knopfler is een echte vakman als het op songs schrijven aankomt, zijn band bestaat uit stuk voor stuk uitmuntende muzikanten, de arrangementen zijn uitgekiend en opgebouwd uit tal van fijne lagen als een exquise Javanais-taart en de songs zijn perfect opgebouwd - ze voeren je telkens zonder vervelen, ook al duurt het nummer twintig minuten, naar een climax die zowel uitbundig als ingetogen kan zijn. En ja, het gitaarspel van Knopfler is gewoon buiten categorie. Bij momenten vingervlug, dan weer rond en zwoel.

Mijn eerste kippenvelmoment kwam er evenwel met de Dire Straits-klassieker 'Sultans of Swing'. Vorst reageerde met luid gejoel op elk gitaarmotiefje dat het uit de studioversie van het nummer of van eerdere live-opnames herkende. Dit was een trouw publiek, zoveel is zeker. 'Romeo and Juliet' deed er nog een schepje bovenop. Het haar op m'n armen kwam er recht van.

Sindsdien was het hek van de dam. 'Marbletown' stak in een bijzonder aanstekelijk en folky jasje en leverde een tactisch en tegelijk heroïsch duel op tussen violist John McCusker en (contra)bassist Glenn Worf. Het indrukwekkende 'Speedway at Nazareth' deed zelfs mijn vader uit zijn zitje opveren voor een stormachtig en vooral door bewondering ingegeven applaus. Het epische 'Telegraph Road' dreef de temperatuur in het broeierige Vorst nog wat op, voor zover dat nog nodig was.

'Brothers in arms', de eerste toegift, maakte van het 8.000 koppen tellende vorst een intiem zaaltje en 'Our Shangri-La' toonde hoe Knopfler erin slaagt mooie en boeiende drieminutenliedjes te schrijven. Tijdens 'So far away' moest het dak er zowat af en Knopfler en zijn band werden gedwongen het thema van het instrumentale 'Local Hero' ettelijke keren te herhalen. In dit kader kan ik misschien de toetsenist van de band, Guy Fletcher citeren, vanop zijn blog: 'This evening's show could be classified as a roaster. The temperature in the hall must have been above a hundred degrees, an utterly incredible crowd, possibly the noisiest of the tour so far.'

Giovanni: 'Rune balletdanser op schoolfeest'

Rune danste dit jaar op de Bloemenwals van Tchaikovsky op het schoolfeest. Jaja, echt waar. Bompa Georges trok enkele foto's. De tweede foto werd genomen tijdens het slotlied op de tonen van Les lacs du Connemara van Michel Sardou. Servietten in de lucht !

Giovanni: 'Huivelde hangt de vlaggen uit'

Greg Van Avermaet heeft vrijdag de koninginnerit in de Ronde van België gewonnen. In de thuishaven van Gregs vader Ronald, van zijn grootouders Aimé en Celestine, Zele-Huivelde, werden de vlaggen massaal uitgehangen. Greg voerde sindsdien immers het algemeen klassement van de Ronde van België aan.

Nu we enkele dagen later het eindklassement van de Ronde kennen, weten we dat Greg tweede eindigde in het eindklassement. Greg, we laten onze vlag nog graag enkele dagen hangen.

Een Belgische vlag hebben we niet. Wel een Huiveldse, die is rood en geel. Met wat zwarte linten erbij ziet het er op zijn minst écht uit.

Giovanni: 'Rune op schoolreis'

Rune is vandaag op schoolreis geweest. Naar Bellewaerde.
Ze gingen vooral naar de dieren kijken. Maar er was ook tijd voor enkele attracties.
De volgende foto's hebben we van de website van zijn school geplukt: www.devlinderboom.be. Rune (met rode training) staat er ofwel glunderend op, ofwel de juffen negerend, haha. Schoon kinderen die op hun vader trekken !