Bobbejaan werd deze week 83. En daar hoorde een nieuwe cd bij, een initiatief van zoon Tom. Ik heb een tijdje getwijfeld om hem te kopen, maar toen ik de hoes zag was ik verkocht. Prachtige foto's (van Stephan Vanfleteren) en al even prachtig artwork, door Daan. 'Als de muziek even goed is', dacht ik in de winkel, 'kan het niet fout gaan.'
En of ! Op de cd staat nieuw materiaal van Bob en nieuwe versies van oude liedjes. 'Lichtjes van de Schelde' werd uitgekleed, uitgebeend tot het bot. Zelden zo een intens lied gehoord. Je hoort een oude man, die een zware ziekte achter de rug heeft, met een enorme breekbare stem. Met Axelle Red zingt hij 'Je me suis souvent demandé', met Geike Arnaert 'Le temps des cerises'. Het laatste roept herinneringen op aan Gainsbourg en Birkin. Van het eerste onthoud ik, naast de pracht van de muziek, de formidabele zin 'Je me suis souvent demandé comment il se fait qu'un maçon n'a presque jamais sa maison.'
Als je ziet wie de band van Bobbejaan vormt, weet je dat je je aan iets mag verwachten: Lars Van Bambost (Noordkaap, Novastar) en Fritz Sunderman (zoon van Freddie Sunder en zelf bekend van onder meer Laïs), om er maar twee te noemen, allebei op gitaar. Ze tillen mooie liedjes als 'Ik geloof', 'In de schaduw van de mijn', 'Monsieur le vagabond' en 'Paardenhoofdstel' naar een bijzonder hoog niveau. Daan doet hetzelfde met 'Flower of Shanghai'.
Echt beklijvend wordt het als Bobbejaan 'Een koude wind waait' inzet, of in het laatste nummer, 'Verankerd', zijn ziekte en het oud zijn bezingt. Ondanks zijn ouderdom zingt de man heel toonvast, fraseert hij heel mooi. Tegelijk hoor je zijn stokkende adem in de mondharmonica.
Ik heb in geen jaren een betere Nederlandstalige cd gehoord. Bobbejaan nam hem op in zijn kleedkamer in Lichtaart, met vijf muzikanten. In deze Bobbejaan hoor ik Aznavour, Henri Salvador, Johnny Cash en Brel. (Brel speelde destijds lange tijd het voorprogramma van Bobbejaan in de Ancienne Belgique. Legendarisch - én profetisch - zijn de woorden van Schoepen geworden: 'Ge zoudt beter wa minder smoeren, Jacques !')
Heel eerlijk allemaal. En zoon Tom, die ontpopte zich als een producer van het beste soort.
Waarom ik zo van mijn melk was, bij de eerste beluistering, gisteren, daar ben ik nog niet uit.
Was het de confrontatie met de liedjes uit mijn eerste jeugdjaren ? Of was het het besef dat een oude rakker van 83 onze generaties moet leren hoe een liedje écht in mekaar zit en hoe dat ambachtelijk moet gemaakt worden ?
Ik gok op beide.
Op Youtube kan je de clip van 'Le temps des cerises' bekijken en beluisteren, klik hier !
