maandag 30 juni 2008

Giovanni: 'De Durme'

De Durme is iets heel anders dan de Schelde.
Om er te geraken moet ik door onherbergzaam gebied - Zele-Durmen - fietsen. Een wijk waar bovenaan in de zendmast van de lokale radio, in de achtertuin van het plaatselijke café, voetballen in een geel plastic netje hangen te bengelen. Wel twintig meter hoog. Een weddenschap, wellicht. Na ettelijke halve liters.

Fietsen dus. En in de verte zie ik dan balen hooi boven het halfhoge koren en de halfwassen maïs voorbijdenderen. Een rookpluimpje verraadt dat een tractor het hooi, hoog geladen op aftandse karren, voorttrekt.

De Durme is, hoewel ze vandaag in goede doen is, een trage rivier. Een rivier op rust. Met pensioen, zo je wil. Op het Ministerie van Onderwijs noemt men dat TBS.
Meer TBS dan de Durme kan een rivier nauwelijks zijn.
Anderhalve meter breed.
Halve meter diep. Bij hoogtij.
Meters slib aan weerskanten. Netels en rabarberachtigen (?) op beide oevers. Bij eb drijven takjes aan anderhalve kilometer per uur richting Waasmunster.
Op microscopisch niveau, dat moet je ze aangeven, is de Durme actief: er draaien kleine kolkjes op het wateroppervlak en ze voert nog meer slib aan richting monding. Dat slib komt uit de richting van Lokeren. Wat had je nu gedacht ?

De Durme haar taak zit er zo goed als op. Ze heeft dat goed gedaan, vind ik.
Ze heeft een uitzonderlijk landschap voortgebracht, één dat je enkel in Lokeren, Zele en Waasmunster tegenkomt. Bij mijn weten, het enige landschap waar de kruinen van de bomen samen in rechthoeken groeien, alsof ze zich naar de schilderijen van Dré Bogaert plooien.


Mooi zijn is het enige wat de Durme nog rest. Een thuis bieden voor al wat in onze verstedelijkte gebieden niet langer welkom is ook. Ik geniet van dit alles telkens weer met volle teugen.

En ons leren wat de getijden zijn. Dat kan ze ook nog, de Durme, zelfs op haar oude dag.
Meer dan een leraar die aan TBS toe is, maar noodgedwongen nog een aantal jaren en naar evenredigheid evenveel doosjes krijt te verslijten heeft en bijgevolg jaarlijks, uit goede gewoonte, zijn leerplaten over eb en vloed bovenhaalt.

Daarom - ja, daarom - ben ik kinderlijk blij dat ik bijna dagelijks met mijn fiets over haar gulle oevers mag bolderen.

dinsdag 24 juni 2008

Giovanni: 'De zwaluwen zijn terug'

Er hangt een nieuw nest onder onze dakgoot.
Dat betekent dat er opnieuw zwaluwen te gast zijn.
Waarschijnlijk andere dan vorig jaar, hebben we ons door een vogelkenner laten vertellen. De kans dat het dezelfde diertjes zijn is zeer klein aangezien heel veel zwaluwen de trek niet overleven.
Desalniettemin, we hebben opnieuw het gezelschap van een nest huiszwaluwen. Heel uitzonderlijk, schijnt het, voor Zele. Doe alsof ge thuis zijt, gasten !
(lees ook 'Onze Huiszwaluwen', een blogbericht van vorig jaar)

zondag 15 juni 2008

Giovanni: 'Feest'

Mijn schoonmoeder is vijftig geworden en op de koop toe was ze ongeveer gelijktijdig dertig jaar getrouwd.
Met bompa Kodak.
Daar hoorde een feest bij, uiteraard.
Honderd paardenworsten belandden in een pot en eens de stress van bompa Kodak afviel kreeg hij er ook wel zin in.
Het feest duurde tot in de late/vroege uurtjes.

woensdag 11 juni 2008

Giovanni: 'Knopfler in oververhit Vorst'

De derde keer was het dat ik Mark Knopfler (lees op deze blog ook: 'mp3' , 'Nieuwe Knopfler fragiel' en 'Waar is Knopfler op deze blog') aan het werk zag, vorige week dinsdag in Vorst Nationaal.
(De eerste keer was tijdens de Dire Straits-megatoernee 'On every street' in 1992, Werchter, de tweede keer was tijdens de solotour 'Golden Heart', als ik me niet vergis in 1996)

Vorst zat afgeladen vol en het was er snik- en snikheet.
Knopfler startte om 20.10 uur met 'Cannibals', een licht rock 'n rollnummer uit Knopflers eerste soloplaat. (De muziekrecensent van Gazet van Antwerpen dacht dat het 'Walk of Life was'. Knoeier !) De sfeer zat er dus meteen goed in, hoewel ik moet toegeven dat de balans van het geluid pas na een drietal nummers goed zat, optimaal werd het pas in de tweede helft van de set. Jammer, want dat verknalde een beetje het indrukwekkende 'Why aye man' en het daaropvolgende en wondermooie 'What it is', waar ik met bijzonder veel genoegen naar had uitgekeken. Het was meteen duidelijk dat Knopfler uit zijn intussen indrukwekkende solorepertoire zou putten. Terecht overigens.

'Sailing to Philadelphia', het titelnummer van zijn tweede soloplaat werd gevolgd door de single van zijn laatste cd, 'True love will never fade'. Met 'The fish and the bird' en 'Hill farmer's blues' grasduinde hij verder in zijn recentere repertoire. Van al die nummers straalde het vakmanschap af in al zijn componenten: Knopfler is een echte vakman als het op songs schrijven aankomt, zijn band bestaat uit stuk voor stuk uitmuntende muzikanten, de arrangementen zijn uitgekiend en opgebouwd uit tal van fijne lagen als een exquise Javanais-taart en de songs zijn perfect opgebouwd - ze voeren je telkens zonder vervelen, ook al duurt het nummer twintig minuten, naar een climax die zowel uitbundig als ingetogen kan zijn. En ja, het gitaarspel van Knopfler is gewoon buiten categorie. Bij momenten vingervlug, dan weer rond en zwoel.

Mijn eerste kippenvelmoment kwam er evenwel met de Dire Straits-klassieker 'Sultans of Swing'. Vorst reageerde met luid gejoel op elk gitaarmotiefje dat het uit de studioversie van het nummer of van eerdere live-opnames herkende. Dit was een trouw publiek, zoveel is zeker. 'Romeo and Juliet' deed er nog een schepje bovenop. Het haar op m'n armen kwam er recht van.

Sindsdien was het hek van de dam. 'Marbletown' stak in een bijzonder aanstekelijk en folky jasje en leverde een tactisch en tegelijk heroïsch duel op tussen violist John McCusker en (contra)bassist Glenn Worf. Het indrukwekkende 'Speedway at Nazareth' deed zelfs mijn vader uit zijn zitje opveren voor een stormachtig en vooral door bewondering ingegeven applaus. Het epische 'Telegraph Road' dreef de temperatuur in het broeierige Vorst nog wat op, voor zover dat nog nodig was.

'Brothers in arms', de eerste toegift, maakte van het 8.000 koppen tellende vorst een intiem zaaltje en 'Our Shangri-La' toonde hoe Knopfler erin slaagt mooie en boeiende drieminutenliedjes te schrijven. Tijdens 'So far away' moest het dak er zowat af en Knopfler en zijn band werden gedwongen het thema van het instrumentale 'Local Hero' ettelijke keren te herhalen. In dit kader kan ik misschien de toetsenist van de band, Guy Fletcher citeren, vanop zijn blog: 'This evening's show could be classified as a roaster. The temperature in the hall must have been above a hundred degrees, an utterly incredible crowd, possibly the noisiest of the tour so far.'
Meer moet dat niet zijn, zeker ?
Met dank aan Dennis Brouwer voor het gebruik van de foto.

zondag 8 juni 2008

Giovanni: 'Rune balletdanser op schoolfeest'

Rune danste dit jaar op de Bloemenwals van Tchaikovsky op het schoolfeest. Jaja, echt waar. Bompa Georges trok enkele foto's. De tweede foto werd genomen tijdens het slotlied op de tonen van Les lacs du Connemara van Michel Sardou. Servietten in de lucht !


zondag 1 juni 2008

Giovanni: 'Huivelde hangt de vlaggen uit'

Greg Van Avermaet heeft vrijdag de koninginnerit in de Ronde van België gewonnen. In de thuishaven van Gregs vader Ronald, van zijn grootouders Aimé en Celestine, Zele-Huivelde, werden de vlaggen massaal uitgehangen. Greg voerde sindsdien immers het algemeen klassement van de Ronde van België aan.

Nu we enkele dagen later het eindklassement van de Ronde kennen, weten we dat Greg tweede eindigde in het eindklassement. Greg, we laten onze vlag nog graag enkele dagen hangen.
Een Belgische vlag hebben we niet. Wel een Huiveldse, die is rood en geel. Met wat zwarte linten erbij ziet het er op zijn minst écht uit.