The Big O. The man in black.
Roy Orbison is back. Met een nieuwe verzamelbox - vier cd's, 107 songs -, een prachtig staaltje van het oeuvre van de man met de zwarte zonnebril.
Ik kende al wat van Roy, wie niet overigens ? Maar de DVD Black & white night (met in de band en het achtergrondkoortje niemand minder dan Bruce Springsteen, K.D. Lang, Tom Waits, T Bone Burnett en Elvis Costello) die ik een tweetal jaar geleden kocht heeft me van de klasse van de man overtuigd.
Zijn stembereik is enorm, dat is algemeen bekend. De manier waarop hij zijn stem gebruikt is niet minder indrukwekkend. Wat velen vergeten is dat hij een begenadigd gitarist is, een man ook die net als Jerry Lee Lewis weet wat een beat is en hoe je een song dramatisch moet opbouwen. (Denken we in dit laatste geval alleen maar aan het wondermooie maar atypisch opgebouwde Running scared)
Zijn vroege jaren, zo toont de nieuwe verzamelbox, zijn heel rock 'n roll. Het is in de jaren '60 en '70 dat hij zijn typische stijl ontwikkelt. En van die periode hou ik enorm. Zelfs de shoebidoewaa's in de achtergrondkoortjes vind ik fantastisch. Het is de periode van Uptown, In dreams, Mean woman blues, What'd I say, het zalige Blue Bayou en zijn klassiers Only the lonely en Pretty Woman...
De cd's bevatten overigens ook heel wat minder bekend materiaal. Heel interessant als je 't mij vraagt. Wel vreemd om de man Yo te amo Maria te horen zingen, bijvoorbeeld. Zijn versie van Love Hurts is eveneens een vreemdsoortige gewaarwording.
De cd's bevatten overigens ook heel wat minder bekend materiaal. Heel interessant als je 't mij vraagt. Wel vreemd om de man Yo te amo Maria te horen zingen, bijvoorbeeld. Zijn versie van Love Hurts is eveneens een vreemdsoortige gewaarwording.
Ook in de jaren '80 vind ik hem boeiend.
Erover is de liveversie van It's over, een commerciële zet waarschijnlijk want deze opname werd gemaakt tijdens zijn laatste concert, twee dagen voor de fatale hartstilstand. Slecht gemixt, met een overdaad aan synth-violen. Gelukkig is het overweldigende origineel ook opgenomen in de box.
Absoluut hoogtepunt is een heropname uit 1987 van zijn hit Crying (1961), in duet met K.D. Lang. Kippenvel, neem het van me aan. Lang zegt er zelf over: 'Tijdens de opname, tijdens onze samenzang, leunden we naar de microfoon toe. Onze wangen raakten elkaar. Die wang was zacht, maar tegelijk kwam er die stem uit die heel de kamer vulde. Dat was elektriciteit.'
