Giovanni: 'De Post, altijd een belevenis'

Een tijdje geleden kon u op deze blog al één van mijn belevenissen met het vooral door zichzelf gerespecteerde bedrijf dat zich gewillig De Post laat noemen, lezen.
Vandaag viel me opnieuw een straffer en tegelijk alweer doldwaas avontuur te beurt.
Een kleine reconstructie.

12.30 uur, na de middag.
Het postkantoor is verlaten, aan één loket brandt een lichtje. Er zijn, behalve mezelf, geen klanten in het gebouw.
Giovanni: 'Goeiemiddag, mijnheer, ik had deze brief graag voldoende laten frankeren.'
Loketbediende: 'Dat kan, heeft u een ticketje ?'
Giovanni: 'Een ticketje ?'
Loketbediende: 'Ja, iedereen moet bij de ingang een ticketje nemen.'
Giovanni: 'Sorry, ik wist het niet. Maar,... zover ik kan vaststellen, ben ik de enige klant.'
Loketbediende: 'Eerst een ticketje !'

Net op het moment dat ik me naar de automaat begeef, komt een dame De Post binnen en neemt haar ticketje. Voor mij, dus.
'Ja, blijkbaar moest ik ook een ticketje nemen', lach ik.
'Geen probleem', antwoordt de dame, 'Ga gerust eerst, ik heb geen haast.'

Giovanni: 'Hier is mijn ticketje.'
Loketbediende: 'Sorry, maar kan u even met de dame van ticketje wisselen, anders klopt het hier allemaal niet meer.'

De dame en ikzelf schieten in de lach.
De bediende vergaat ondertussen het lachen helemaal.
Bij het naar buiten gaan, check ik toch maar even of er geen verborgen camera hangt.
Niet dus, De Post is blijkbaar zelf één grote grap.

Giovanni: 'Handmatige tondeuse'

Enkele weken geleden vonden we in het huis van mijn grootvader een metalen instrument. Het bleek een handmatige tondeuse te zijn, die je zo ongeveer bedient als een schaar. Het is een mooi vormgegeven voorwerp en bevindt zich in de oorspronkelijke doos met de originele handleiding. Het werkt ook echt en is vlijmscherp.

Ik vind het een leuk hebbedingetje, eigenlijk.