Dit nummer uit 1999 leerde ik een aantal maanden geleden kennen, het moet me al die tijd ontgaan zijn, en ik vind het een zaligheid om er telkens opnieuw naar te luisteren. Dat gebeurt dus om een of andere reden dagelijks en heel luid. Ik weet niet waaraan het ligt: het liedje is heel eenvoudig, het heeft iets van een slaapliedje, maar dan iets creepier, iets verleidelijks ook. 't Is sinister, onheilspellend, sensueel en tegelijk verraderlijk onschuldig. Niet verwonderlijk dat het de soundtrack van een Tarantinofilm haalde.
Giovanni