Vorige week de tijd genomen om uitgebreid opnames van Theodor Currentzis te beluisteren en dat is op zijn zachtst gezegd een boeiende dirigent. Controversieel, ja! En niet alleen omwille van zijn Russische banden, ook om zijn interpretaties. Hij bespeelt verschillende stijlperiodes, dat op zich is al fascinerend, en hij doet dat telkens heel stijlbewust. Maar hij neemt gedurfde keuzes, excentrieke ook. In zijn tempi, zijn dynamiek – hij schuwt de excessen niet. Neem zijn opname van Dido en Aeneas van Purcell: koor en orkest klinken bijwijlen mechanisch, dreunen als machines. Het benadert de esthetiek van Kraftwerk. Sforzandi, grillige tempowisselingen, het staat ver van de ‘pure’ barokpraktijk. Hij zoekt contrasten op. En breidt de continuo sectie uit, met veel snaren en percussie. Je kan dat effectenjagerij noemen, maar het werkt wel. Je hebt als luisteraar, zelfs al hoor je het via Sporify of op cd, voortdurend het gevoel dat er iets bijzonders gebeurt. Zoals die keer dat je voor de televisie zat toen Lukáš Vondráček Rach 3 speelde tijdens de Elisabethwedstrijd. Het geldt voor alle opnames van Currentzis: niet verwonderlijk dat hij ‘Le sacre’ opnam. Mozarts Requiem of zijn Don Giovanni, Mahlers zesde, muziek van Rameau, Beethoven 5 & 7,… Stuk voor stuk avontuurlijk en meeslepend. Luister ernaar, je zal het je niet beklagen. En dan: het vioolconcerto van Tsjaikovski met Patricia Kopatchinskaja! Niet van deze wereld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten