Alvorens in slaap te vallen, luister ik altijd nog naar wat muziek. Het is donker, de oren zijn de enige zintuigen die werken: ideaal! Ik ben al eventjes in de ban door deze Cellosonates van Vivaldi, gespeeld door Bruno Cocset en zijn Les Basses Réunies. Cocset leerde ik kennen via een andere geweldige cd van hem: La nascita del Violoncello. Maar deze Vivaldi is ook bijzonder. Il prete rosse heeft meer dan 500 concerti geschreven, dus nog eens naar die jaargetijden luisteren is echt niet nodig, al komt er af en toe wel nog een interessante uitvoering van uit.
Deze plaat bezorgt me bij momenten een zeer fysieke gewaarwording, in het bijzonder de trage bewegingen. Zo immens zacht, alsof ze van fluweel of vilt zijn, verweken ze mijn huid, verzachten ze het fysieke wezen dat ik ben als een klomp cacaoboter in een late zomerzon.
't Zijn toeren!
