Els: 'Alles valt in de plooi'

Daantje is vandaag twee weken oud.
Alles valt in de plooi. Rune went aan het idee dat zijn broertje borstvoeding krijgt en dat hij melk uit een flesje drinkt. Papa heeft ook zijn plaatsje in het gezin teruggevonden: nog meer speelkameraadje zijn van Rune, want mama kan niet altijd helpen nu ze met broertje haar handen vol heeft.
Daan woog vier dagen na zijn geboorte al 100 gram meer dan zijn geboortegewicht.
Een flinke meneer. Het bezoek komt op gang en niet alleen Daan valt in de prijzen. Ook Rune mag dikwijls pakjes openmaken, de gelukzak.

Nu het vakantie is mag Rune écht belangrijke taken op zich nemen: hij helpt bij het badje geven en mag vervolgens het poepje van Daan inwrijven met luierzalf, hij mag zijn broer masseren met amandelolie, kleertjes aangeven en soms mag hij hem eens op zijn schoot nemen. (zie foto)
En wee diegene die zijn broertje dicht nadert want Rune beschermt Daan zoals het een grote broer betaamt. Ik sta er echt van versteld hoe Rune voor zijn broertje zorgt en hoe graag hij zijn broertje ziet. Het valt niet te beschrijven hoe ontroerend het is als je Rune met Daantje bezig ziet. Ik vrees alleen dat het niet zal blijven duren. Als ze ouder worden zal het er al eens iets minder rustig en liefdevol durven aan toe te gaan. Op zijn Zeels gezegd: het zal er dan wel eens goed kunnen tegenzitten.

Giovanni: 'Paolo Conte begrepen'

Nu ik, met de geboorte van Daan, enkele dagen vrijaf heb, kan ik volop pareltjes uit mijn platenkast herontdekken. Het was eventjes geleden dat ik Paolo Conte nog eens in de cd-schuif had gelegd. Tot gisteren. Eerst de goddelijke - en dat is niet eens overdreven - dvd-registratie van een vrij recent concert in de arena van Verona, en vervolgens de rest van wat er in mijn rekken stond.
Conte herbeluisteren, het was een gelukzalige ervaring.

Conte, dat is onrust.
Conte, dat is een piano en een rauwe stem. Schuurpapier met de grofste korrel.
Conte is tango, milonga, Bartok, boogie, jazz, disco,... Conte is drama, circus, Italiaanse folklore en commedia dell' arte.
Een kunstenaar zonder gelijke.

Muzikaal heb ik hem altijd tot de 'top' gerekend. Bui-ten ca-te-go-rie !
Zijn teksten waren voor mij altijd een ander paar mouwen. Niet omdat ik zijn Italiaans niet helemaal zou begrijpen. Er bestaan vertalingen van zijn 'onvertaalbare' liedjesteksten en die kon ik als houvast gebruiken.
Maar, zelfs met die achtergrond, kon ik niet tot de woorden doordringen.

Wat wil nu het toeval ?
Gisteren vond ik in een tweedehandsboek, dat ik enkele jaren geleden van Els kreeg, een knipsel: een Humo-interview van Serge Simonart met Conte. Uit 1986.
Wat zegt Conte daarin ? Wel, hetvolgende.
'Men zegt mij vaak dat mijn teksten moeilijk te begrijpen zijn, maar wat is dat ? Wat valt er te begrijpen aan een geur, een déjà vu-gevoel, een vergeelde foto, een jeugdherinnering die gedachtenassociaties oproept. Ik maak gewoon sfeervolle muziek, authentieke muziek, en bij die sfeer zoek ik een passend verhaaltje met een vleugje mysterie, een onverwachte wending,...'
En enkele pagina's verder in het gesprek: 'Wij, de mensen uit mijn streek (het Italiaanse Asti, gva), zijn vertellers die de dingen graag abstract houden. Filmbeelden bijvoorbeeld onthoofden de fantasie. Dat is zo mooi aan muziek: één liedje, één sfeer, maar duizend interpretaties. Zo hoort het !'

Ja, en ik moet toegeven, bij elke beluistering had ik die sfeer meteen beet.
Alleen wilde ik dus blijkbaar te véél be-grijpen.
'Niet nodig', zegt de meester.
En gelijk heeft ie.

In een gedicht dat Freek de Jonge voor Paolo Conte schreef staat het als volgt verwoord:
Niet verstaan worden en toch begrepen
Is dat niet het mooiste
dat een zanger overkomen kan ?

Els: 'Terug thuis !'

Gisteren vrijdag. Ik werd wakker. De vroedvrouw kwam langs voor de verzorging en vroeg hoe ik me voelde.
‘Goed’, zei ik.
‘Ha, dan heb ik goed nieuws voor u,’ antwoordde zij, ‘als jij wil mag je vandaag naar huis.’
Natuurlijk wou ik dat.
Terug bij zoontje Rune, terug bij Vannie.
Dus, ik belde naar Giovanni om hem het nieuws te melden.
‘Oei’, klonk het, ‘dat is wel heel snel, maar bijzonder leuk nieuws.’
Er moest wel nog wat in orde gemaakt worden, de koffers gepakt, nog een paar onderzoekjes bij Daan en mezelf. Dit om zeker te zijn dat alles in orde was.

Tegen de middag waren de nodige onderzoeken achter de rug, waren de dokters langs geweest en stonden we vertrekkensklaar.
Nog een laatste groet aan iedereen en tegen kwart voor twee konden we huiswaarts keren: Daantjes eerste autorit. Behoedzaam zetten we de maxi-cosi in de auto en startten we de auto voor een uiterst voorzichtige 9 kilometer.
Thuisgekomen kraakten we een flesje champagne – ja, alweer - en bedachten we dat ik eigenlijk nauwelijks 48 uren in de materniteit heb verbleven.

Rune was ondertussen met oma op stap en schrok zich een hoedje toen hij merkte dat broertje en ik al thuis waren. Zijn ogen blonken.

Rune is echt begaan met zijn kleinere broertje. Spontaan geeft hij alles af of deelt hij het: eten, snoepjes, speelgoed,…

Trouwens, niet alleen Rune is de lieflijkheid zelve: het personeel van de kraamkliniek in Lokeren verdient een dikke pluim. Niets was hen te veel tijdens mijn verblijf. Merci !

Giovanni: 'Daan is geboren'

Destijds bij de kranten heeft men mij geleerd dat een tekst met de deur in huis moet vallen. En dat het nieuws in de eerste zin vervat moet staan. Wel, vandaag staat het in de vijfde en zesde zin, maar het bericht is er daarom niet minder belangrijk om. Hier komt ie ! Daan is geboren, woensdag 7 februari om 17.58 uur. Het jongetje weegt 3,705 kg en meet 51 centimeter.

Het was rond 12.30 toen ik thuiskwam van het werk en Els in de zetel vond. Ze had zichtbaar last van weeën. Na een beetje getreuzel - mijn onrustige geest wou gauw nog iets bloggen over Piazzolla, en trouwens, zouden het wel echte weeën zijn ? - stapten we de auto in, richting kraamkliniek Lokeren.
Klokslag twee uur stapten we de materniteit binnen. Het bleek allemaal zeer snel te gaan. Er moest vlug gehandeld worden om nog 'epidurale' te kunnen toepassen. Om 15.10 uur was dié klus toch al geklaard. Els kon naar adem happen.
Sindsdien ging het allemaal vrij vlotjes zodat we Els om kwart na vijf naar de verloskamer konden verhuizen. Eventjes wat oefenen in het puffen en duwen, en tussendoor, jawel, nog even de tijd hebben om op kracht te komen en eens goed te lachen, en voor we het wisten was Daantje er.
Een wolk van een baby !
Papa apetrots, mama zo fier als een gieter.
Al bij al had het uiteraard moeite gekost, maar dit was een droombevalling.
Een schitterende dag, ook.
's Avonds nog bezoek van grootouders en broers. Allicht. Met een glaasje champagne.
En Rune ?
Zijn neus begon te krullen toen hij Daantje voor het eerst zag. De rest van de avond was hij niet van onze jongste spruit weg te slaan. Rune heeft Daan onafgebroken gestreeld met een voorzichtigheid die je nauwelijks nog van deze wereld waant.

PS: Voor wie op deze blog onze Tips van de sluier heeft gelezen: het ging uiteraard om het boek van Roald Dahl, Daantje de wereldkampioen.

Giovanni: 'Geef Piazzolla een luchthaven'

Astor Piazzolla, één van mijn grote helden, is al een tijdje overleden. Voor wie de man niet moest kennen: Piazzolla heeft als componist de kunstmuziek en de tango naar een hoger niveau getild, en daarin invloeden van Johann Sebastian Bach, Bela Bartok en Igor Stravinski verwerkt.
Het stadsbestuur van Mar del Plata in Argentinië, de geboorteplaats van Piazzolla, heeft aan de regering een aanvraag ingediend om de internationale luchthaven in de stad naar hun bekendste inwoner te noemen. Om dit verzoek kracht bij te zetten is de Foundation Astor Piazzolla met een petitie gestart. U kan die digitaal onderteken op http://www.piazzolla.org/petition.html
Voor Astor, zijn muziek en zijn gigantische nalatenschap !

Giovanni: 'Nog geen beweging'

De uitgerekende datum voor de geboorte van het kindje ligt inmiddels al achter ons.
Wat meer is, we hebben deze zwangerschap steeds vergeleken met de vorige, toen Rune een weekje te vroeg kwam.
We zijn dus al een tijdje écht aan het ver-wachten.
Het voelt een beetje aan als de laatste dag op vakantie: de koffers zijn gepakt, je mag de hotelkamer niet meer in en tegelijk is het nog uren wachten vooraleer je het vliegtuig op mag. Je loopt dus - eigenlijk - maar wat rond te lummelen en wat aan te modderen.
Zo hebben we gisteren bijvoorbeeld nog eventjes een wandelingetje gemaakt in het Bospark te Lokeren. En we hebben een goude raad uit de zwangerschapsboekjes opgevolgd. In naam van het tweede kindje hebben we een cadeautje voor Rune gekocht (een uitbreiding op zijn Duplo-trein, niet doorvertellen). Rune op zijn beurt heeft een geschenkje voor het te verwachten baby'tje gekocht (een mooie pluchen olifant, dit kan u, gezien de omstandigheden, vooralsnog niet doorvertellen).

Ik ga me een koffietje maken.
Het zal niet de laatste zijn vandaag, vrees ik, :)