Giovanni: 'Leiderstrui in Ronde van België voor Greg Van Avermaet'

Mijn atletische bouw en mijn gespierde kuiten verraden het: ik stam uit een wielrennersgeslacht.
Grootnonkel Aimé brak al potten in de late jaren '50 als knecht van de meer dan legendarische Fausto Coppi. Zijn zoon Ronald reed drie jaar als profrenner. En nu gaat diens zoon Greg als een Hercules te keer in het peloton. In enkele maanden tijd en op amper tweeëntwintigjarige leeftijd verzamelde hij een aardig palmares. Hij werd onder andere uitgeroepen tot Jonge Flandrien, reed de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix en won een rit in de Ronde van Qatar. Vandaag mocht hij de leiderstrui in de Ronde van België aantrekken.
Wie Greg wil volgen kan dat via zijn website www.gregvanavermaet.be.
Duimen, zou ik zeggen !

Giovanni: 'Met Rune naar het circus'

Belofte maakt schuld.

Toen er enkele weken geleden in Namen, helemaal boven op de citadel, een groot circus was neergestreken beloofden we Rune naar het circus te gaan als er eentje onze eigen gemeente aandeed.

Deze week sloeg circus Barones haar tenten op op de Zandberg.

Rune en papa dus met de fiets naar de woensdagnamiddagvoorstelling. We hadden er allebei wel schik in. Rune niet het minst. Zijn ogen blonken al een hele dag.

Eerst namen we een kijkje naar de dieren - de honden, duiven, dromedaris, paarden en pony's, geiten en natuurlijk de Bengaalse tijgers - en kochten ons vervolgens een ticketje.

Wat volgde is heel eenvoudig te beschrijven: Rune zat een uur en drie kwart met open mond te genieten. Ik vermoed dat hij soms vergat te ademen. Eventjes keek hij ongerust toe toen de clown papa mee in de piste wou nemen voor een sambadans. De clown merkte gelukkig al vlug op dat de mama er niet bij was en zocht een ander slachtoffer. De jongleurs, de dompteurs, de dieren en de clowns trokken de onafgebroken aandacht van Rune. En ook papa heeft zich geen seconde verveeld.

Het was een bijzonder fijne namiddag.

Eén om door een ringetje te halen.

Giovanni: 'Zele en de negatieve berichtgeving'

Zele was gisteren onderwerp in Man bij Hond. Dat we dat nog mogen meemaken. Ja, blijkbaar is Zele de voorbije weken een aantal keren negatief in het nieuws gekomen en die tendens moest, aldus de redactie van Man bijt Hond, dringend worden omgebogen. De burgemeester fulmineerde. 'Er gebeurt zoveel moois in Zele en ik lees enkel negatieve artikelen. Ik doe een oproep aan de redacties om ook het goede nieuws te brengen.'

Tja, ik vrees dat die oproep in dovemansoren is gevallen.
Enkele jaren lang had ik het genoegen voor een aantal kranten te mogen werken, tot ik er de brui aan gaf. Ik had er een vreemde evolutie zien voltrekken. Hoe langer hoe minder werd er ruimte vrijgemaakt voor het verenigingsleven (bij mijn aantreden mocht bijvoorbeeld nog elke toneelvereniging met foto in de krant, ondenkbaar vandaag de dag) en alles wat ons sociale weefsel samenhield. Deze evolutie voltrok zich in het voordeel van al het nieuws dat een beetje naar criminaliteit rook, of waar een justitieel kantje aan zat.

Ettelijke slachtoffers van inbraken heb ik geïnterviewd. Wat me opviel was dat die allemaal hetzelfde vertelden.
'Ja, meneer, we moeten wij vast geslapen hebben want we hebben wij niets gehoord. Hoe ze binnengekomen zijn ? Een gaatje geboord in het cylinderslot, hé, meneer ! En onze hond, die moet ook als een blok geslapen hebben. Waarschijnlijk hebben ze hem een spuitje gegeven... Hé meneer ?'
Met alle respect voor de slachtoffers, het moet inderdaad verschrikkelijk zijn om dieven over de vloer te krijgen, maar door het neerschrijven van telkens hetzelfde verhaal bekroop me na verloop van tijd een enorm gevoel van zinloosheid. En 's anderendaags schrok ik me telkens een hoedje als dat bewuste artikel door de eindredactie tot het hoofdartikel van de editie was gebombardeerd. Met alle respect, maar het stelen van een portefeuille, een broche en mogelijks ook een branchelet - al dan niet een erfstuk van bobon - is géén voorpaginanieuws. Ander politie- of justitieel nieuws kan dat uiteraard wel zijn. Maar de balans is duidelijk uit evenwicht.

Wil de lezer wel positief nieuws ?
Zelden word ik aangesproken op straat omdat onze harmonie tijdens het laatste concours eerste is geëindigd in superieure afdeling. Ik vraag me dan ook af of de suggestie van burgemeester Poppe om het in de krant voortaan te hebben over een tentoonstelling met oude typemachines het hart van het krantenlezende Waasland zal kunnen veroveren.

Over de gebeurtenissen van de voorbije weken werd ik wel aangesproken, zelfs tot in het Gentse. 'Allez, zeg, wat is dat daar in Zele allemaal ?' Dergelijk negatief nieuws houdt de mensen dus wel degelijk bezig.

Maar, wat brengt ons deze fixatie en deze overdreven media-aandacht voor dergelijke faits divers bij, behalve een onverantwoorde maatschappelijke ruk naar ongezond rechts die we ons allen nog zullen beklagen ?
Inderdaad: nul komma nul, nougatbollen !

Destijds hadden we in Zele een krant die bijna uitsluitend positief nieuws bracht.
Gazet van Zele, door haar hoofdredacteur steevast en terecht betiteld als een dame van stand. De faits divers stonden er waar ze thuishoorden, gebald in een luttele kolom op pagina twee.
De rest van de krant was voorbehouden voor de Zelenaar, zijn netwerken en zijn verenigingen.

Die Gazet bestaat niet meer. De verkoop daalde zienderogen.
'Er staat nooit iets in, meneer !'
Positief nieuws is, tot mijn grote spijt, blijkbaar géén nieuws.

Els: 'Rune kan fietsen'

Vorig jaar op Rune zijn tweede verjaardag kreeg hij van mama en papa een mooie fiets van Winnie the Pooh cadeau. Wat wil nu het toeval, nonkel Stijn had juist een fietsje in elkaar gebricolleerd en dus had Rune ineens twee fietsen. Rune had altijd al een voorkeur voor het BMX-crossertje dat Stijn vakkundig rijvaardig had gemaakt.

Zo ook gisteren.

Rune speelde tussen de buien door buiten. Plots riep hij ons om te laten zien dat hij flink kan fietsen ! Een beetje later telefoneerde Rune uiteraard ook naar pépé en oma, naar mit en bompa, om zijn nieuwste kunsten wereldkundig te maken. Graag kwamen ze eens kijken.

Fier als een gieter rijdt Rune nu in de hof rond. In de richting van het hek, waar hij met een redelijke snelheid tegenbotst, want remmen kan hij nog niet. En het is leuk natuurlijk, want het maakt tegelijk veel lawaai. Telkens hij vlotjes en met zekere lenigheid zijn been over de fietsbuis zwaait maant hij ons aan om te applaudiseren. Aanmoedigen als hij er de oprit fietsend van langs geeft is verplicht.

Pépé, als zoon van een fietsenmaker en telg van een wielrennersgeslacht, heeft zich voorgenomen Rune later te leren rijden zonder zijwieltjes.

Dat belooft !

PS van Giovanni: De lenigheid waarmee Rune zijn been over de fietsbuis zwaait doet me denken aan een gezegde dat een inmiddels overleden collega van mijn vader en notoir grappenmaker dikwijls in de mond nam. 'Schuëne kinderen die op ulder voader trekken !'

Giovanni: 'Waar is Knopfler op deze blog ?'

Al een viertal maanden aan het bloggen, en Mark Knopfler is hier nog niet eens aan bod gekomen.
Daar moet dringend iets aan gedaan worden.

Zestien was ik toen Knopfler in m'n leven kwam. Het was een kille winterdag op de speelplaats van het college van Lokeren. Gek, maar dat weet ik nog. Een klasgenoot ontleende me, ter hoogte van de dubbele deur die naar de studiezaal leidde, in afwachting van de les scheikunde, de Dire Straits-verzamelaar Money for Nothing. 'Moest ik gehoord hebben !'

En of !
Het eerste waar ik onder de indruk van was, voor zover ik me kan herinneren, waren de credits. Wel dertig muzikanten stonden er in het hoesje vermeld. Een rockgroep met dertig man, stel je voor ! Nee, een ezel was ik niet, ik kwam al vlug tot het besef dat de enige constante in de groep, op bassist John Illsley na, frontman Knopfler was. Mark Knopfler: duivel-doet-al, zanger, leadgitarist - wat voor één ! - en songwriter. De andere muzikanten waren leden van wisselende bezettingen.

In tijden van U can't touch this (MC Hammer), I've been thinking about you (Londonbeat, geloof ik), Show me heaven (Mariah Carey) en Verdammt, Ich liebe dich (Matthias Reim) was Dire Straits, voor mij althans, een welgekomen verademing. De pop van toen was niet echt aan mij besteed en ik luisterde vooral naar de platen van m'n vader. Met Dire Straits viel ik prompt voor een hedendaagse groep. Dat ik dat nog mocht meemaken.

Wat me zo onmiddellijk aantrok ? Moeilijk onder woorden te brengen.
Toegegeven, een groot zanger is Knopfler niet. Hoeft ook niet. Uitzonderlijk is dat hij dat altijd heeft beseft en zich met zijn dikwijls indrukwekkende gitaarspel een tweede en meer wendbare stem heeft aangemeten. Zijn vocale neuzelende sprechgesang in combinatie met de virtuositeit van zijn fingerpicking - hij had goed geluisterd naar gitaristen als Chet Atkins, Shadow Hank Marvin, J.J. Cale en zelfs Django Reinhardt - was iets dat ik nog nooit had gehoord. Het maakt hem meteen tot een buitengewoon groot muzikaal performer. De dialogen in Sultans of Swing zijn in dit opzicht exemplarisch. Bovendien hanteerde Knopfler vaak een zeer pure gitaarsound, ontdaan van alle noise en distortion die in de jaren '90 gemeengoed was. Koppel dit aan een perfecte opnamekwaliteit (de cd Brothers in Arms werd jarenlang gebruikt om de degelijkheid van hifi-ketens aan te prijzen, de heruitgebrachte surround-versie ervan won vorig jaar nog een Grammy), de uitgekiende opbouw van de songs, zorgvuldige arrangementen, en je krijgt heel ambitieuze pop die het beluisteren meer dan waard is.

Knopfler ben ik dan ook altijd, sinds die kille winterdag, blijven volgen. Of het nu met Dire Straits was, om zijn solo-projecten, zijn filmmuziek, zijn platen met Chet Atkins of Emmylou Harris ging. Ik bleef en blijf hem volgen, onvoorwaardelijk.

* met dank aan Henk voor het ter beschikking stellen van de foto
* voor de officiële site van Knopfler klik hier
* voor de rijk gestoffeerde Belgische fansite klik hier

Giovanni: 'Op wandel naar de Vierwies'

Waar eeuwenlang afspanning 'De Vierwies' stond aan de vierweegse* op de oude weg van Zele naar Dendermonde staat nu een bankje. (Wie goed kijkt kan aan de verkleuring van het gras nog steeds de fundamenten van de herberg zien) Het is een aardig plekje langs de Groene Boorden van Zele.

Toen Els en ik pas samenwoonden durfden we er al eens naartoe wandelen met een klein flesje champagne in één van onze jaszakken, plastic glaasjes en borrelnootjes in een andere zak. Nu we er met de kinderen heen stappen is de champagne vervangen door frisdrank. De prik is gebleven.

De omgeving van de Vierwies is vol van verhalen.

In de 15de eeuw lagen er Gentenaars gelegerd. Ze rukten op naar Dendermonde om er met de soldaten van Filips de Goede af te rekenen. Die had de belasting op het zout nog maar eens verhoogd. Een spion uit Dendermonde, verkleed als een oud gebocheld ventje, verschalkte de schildwacht van de Gentenaren ter hoogte van de Vierwies. Luttele minuten daarna vond er op amper 100 meter daarvandaan een massaslachting plaats. Geen enkele van de slapende Gentenaars overleefde die.

In de buurt van de Vierwies bevond zich ook het geboortehuisje van de Huiveldse reus Cesar. Die legende kwam tot ons via een koopman die door de Oostenrijkse Nederlanden was gereisd en zijn verhalen neerpende.
Reus Cesar draaft nu nog steeds op tijdens wijkfeesten.

En,... is de Vierwies ook niet de plek waar de jonge Henri Van Daele, zo blijkt uit zijn roman Het land achter de Tuymelaer, de ladderzatte preiventer Tweepakkenporei in zijn hondenkar te slapen legde ? Het toen al leegstaande café (rond 1955) was het clubhuis van Van Daele en zijn vrienden.

In de Buffelstraat loopt onze wandeling telkens op zijn einde. Daar stoten we op het erf van de Blinde Rosseels. De man werd 1783 door de legendarische bende van roverhoofdman Jan Praet overvallen. Hij overleefde het maar rust werd hem niet gegund. Enkele jaren later werd Blinde Rosseels door de sansculotten doodgeschoten, verdacht van medewerking met de vijand.
Voor dat erf staat trouwens een lindenboom met een klein boomkapelletje. Die boom werd, aldus de volksverhalen, verschillende malen afgehakt maar groeide steeds terug. De boom was voorbestemd voor het Mariakapelletje, want andere bomen waaraan het beeldje werd opgehangen verdorden.

Of deze verhalen nu al dan niet waar zijn, is van geen belang.
Ze zijn van een pure schoonheid.
En voor wie niet van deze verhalen moest houden: de natuur in de omgeving van de Vierwies is op zich al een voldoende argument om er zich even op te houden.

* Kruispunt van Neereindestraat met Waterstraat