Giovanni: 'Kinderliedjes mogen best spruitjes zijn'

Ik heb me deze week eventjes verdiept in een aantal kinder-cd's. Noodzakelijkerwijs.

Niet het Wiels-repertoire waar we op TV en radio mee om de oren worden geslagen. Niet dat daar iets mis mee is, maar het mag af en toe toch iets meer zijn.

Kapitein Winokio, daar konden we niet omheen, deze week. Er zat een best of-cd gratis bij de Humo. Leuk !

Winokio kenden Els en ik al een tijdje, sinds de eerste Beren-cd. Het concept is even onverslijtbaar, degelijk als eenvoudig. Winokio nodigt artiesten allerhande uit om op de hun eigengereide manier met traditionele kinderliedjes aan de slag te gaan. Dat levert pareltjes op van Daan, Kamagurka, Buscemi, Eva De Roovere, Vive la fête, Laïs, Peter Vermeersch, Henny Vrienten, Klezmic Noiz, Rocco Granata, Stijn, Think of one, ik kan nog een tijdje doorgaan.

Dikwijls een tikje - net als kinderen - ondeugend of stout. Het plezier van het muziek maken staat in elk nummer voorop. De liedjes klinken als huiskameropname's, zonder franjes. Niet afgeborsteld, met ruwe kantjes en echte onopgepoetste instrumenten. Puur en onversneden.

(De kinderen waren deze week wild van de Humo-compilatie, alleen al omwille van de bonus-track 'Er was een vogeltje dat niet meer kon kakken' door Guy Mortier, hier te bekijken. Rep

je daarna naar de dagbladhandel.)

Steengoed is ook het album 'Steek je vinger in de lucht', waarop muzikant en doet-al Jan De Smet en Frank Vander linden (vertalingen) met oude Woody Guthrie-songs aan het werk gaan. De Amerikaanse folklegende schreef ze destijds voor zijn vijfjarige dochter Cathy. In een folk- en rootsjasje en met veel virtuositeit en tientallen instrumenten brengt Jan De Smet ze in het Nederlands. En dat werkt. Dolenthousiast worden onze kinderen ervan.

Dat heeft, behalve met de muziek, ook veel met de teksten te maken. Ze sluiten naadloos aan bij de leefwereld van de kinderen. Meer nog, ze lijken eruit weggeplukt.

Er is dus meer dan de synthpop van Samson, K3 en Plop.

Kapitein Winokio verwoordt het zo: 'Er is niets mis met fastfood-kinderpop. Ik lust ook wel eens een hamburger. Maar je moet ook spruitjes leren eten.'

De nagel op de kop !

Giovanni: 'Carolus Zjaneuvelkann (1775-1847) over de Huiveldenaar'

In een Erwetegems antiquariaat vond ik onlangs het heemkundige werk 'Een Woelrat in ’t Bolwerck' van de achttiende-eeuwse kronikeur Carolus Zjaneuvelkann. Met oog voor detail beschrijft hij het leven in zijn Zele en dat van zijn voorvaderen. Na lezing blijkt hij vooral de Huiveldenaars zeer gunstig gezind te zijn. Een aantal opmerkelijke citaten wil ik u niet onthouden.

Over Sinterklaas
Dat de Huiveldenaar de echte kindervriend op bezoek krijgt en niet Sint-Maarten heeft alles te maken met zijn volksziel: ontvoogd, geëmancipeerd en een bijzonder koele minnaar van alles wat het centrale Zeelse gezag belichaamt.

Over het verschil tussen de centrumbewoners en de Huiveldenaars
Het is bekend dat de mensen die zich in dichte drommen en schamele huisjes rond de pas gebouwde Sint-Ludgeruskerk vestigen in hun blik enkel het vuur weerkaatsen dat de Huiveldenaars als vanouds en sinds mensenheugnis in zich dragen.

Over Huiveldse wijsheid
Huivelde is niet voor niets etymologisch afkomstig van Uleveld, Uilenveld. De uil geldt in de mythologie als de meest wijze vogel. Een nachtdier zijnde kan het dingen zien die anderen niet zien. Dit duidt op wijsheid. Athena, overigens de Griekse godin van de wijsheid, wordt vergezeld door een uil. Kwatongen beweren dat sommige Huiveldenaars na te lange feestjes braakballen afscheiden.

Over Reus Cesar
De pastoor-stichter van de parochie brouwde in het begin van deze eeuw (achttiende eeuw, GVA) nog steeds een wonderdrank naar aloude traditie. Opmerkelijk in dit verband is de gedenksteen die van het eerste parochiekerkje werd teruggevonden. Die vermeldt namelijk dat de bewuste kerk door drie nijvere ‘herculen’ in amper vier dagen werd opgetrokken. Eén van hen, reus Cesar, die tot op heden onvermoeibaar in allerlei optochten opdraaft, zou zich ooit daartoe – naar een Gallisch voorbeeld - in de ketel met toverdrank hebben laten vallen.

Opdracht, vooraan in het boek (in handschrift van de auteur)
Huivelde, waar Zele trots op is ! Of,… zou moeten zijn !

Giovanni: 'De Post, altijd een belevenis'

Een tijdje geleden kon u op deze blog al één van mijn belevenissen met het vooral door zichzelf gerespecteerde bedrijf dat zich gewillig De Post laat noemen, lezen.
Vandaag viel me opnieuw een straffer en tegelijk alweer doldwaas avontuur te beurt.
Een kleine reconstructie.

12.30 uur, na de middag.
Het postkantoor is verlaten, aan één loket brandt een lichtje. Er zijn, behalve mezelf, geen klanten in het gebouw.
Giovanni: 'Goeiemiddag, mijnheer, ik had deze brief graag voldoende laten frankeren.'
Loketbediende: 'Dat kan, heeft u een ticketje ?'
Giovanni: 'Een ticketje ?'
Loketbediende: 'Ja, iedereen moet bij de ingang een ticketje nemen.'
Giovanni: 'Sorry, ik wist het niet. Maar,... zover ik kan vaststellen, ben ik de enige klant.'
Loketbediende: 'Eerst een ticketje !'

Net op het moment dat ik me naar de automaat begeef, komt een dame De Post binnen en neemt haar ticketje. Voor mij, dus.
'Ja, blijkbaar moest ik ook een ticketje nemen', lach ik.
'Geen probleem', antwoordt de dame, 'Ga gerust eerst, ik heb geen haast.'

Giovanni: 'Hier is mijn ticketje.'
Loketbediende: 'Sorry, maar kan u even met de dame van ticketje wisselen, anders klopt het hier allemaal niet meer.'

De dame en ikzelf schieten in de lach.
De bediende vergaat ondertussen het lachen helemaal.
Bij het naar buiten gaan, check ik toch maar even of er geen verborgen camera hangt.
Niet dus, De Post is blijkbaar zelf één grote grap.

Giovanni: 'Handmatige tondeuse'

Enkele weken geleden vonden we in het huis van mijn grootvader een metalen instrument. Het bleek een handmatige tondeuse te zijn, die je zo ongeveer bedient als een schaar. Het is een mooi vormgegeven voorwerp en bevindt zich in de oorspronkelijke doos met de originele handleiding. Het werkt ook echt en is vlijmscherp.

Ik vind het een leuk hebbedingetje, eigenlijk.

Giovanni: 'Mark Knopflers Get Lucky, meteen een schot in de roos'

't Is een tweejaarlijks feest: de nieuwe Knopfler voor de eerste maal in de cd-lader steken. De laatste jaren bleken de platen van de ex-Dire Straitsfrontman groeiers te zijn, die bij herhaaldelijke beluistering beter en beter in het oor kwamen te liggen. 'Get Lucky' is daarentegen meteen een schot in de roos.

Betekent dit dat Knopfler de gepolijste popsound van de Straits opnieuw vanonder het stof heeft gehaald ? Helemaal niet ! Het album staat er mijlenver vanaf. Muzikaal althans. Textueel bouwt de Schot verder op de traditie die hij met 'Sultans of Swing', de eerste hit van Dire Straits, had ingezet. (And a crowd of young boys theyre fooling around in the corner/ Drunk and dressed in their best brown baggies and their platform soles/ They dont give a damn about any trumpet playing band/ It aint what they call rock and roll)

Beschouwend, vanop de zijlijn toekijkend, schetst hij kort en heel filmisch toestanden en personen. Geen toeval dat de derde studioplaat van Dire Straits de titel 'Making Movies' kreeg.
Over 'Get Lucky' zegt Knopfler zelf: 'De eerste zwerver die ik ooit tegenkwam zong 's winters in een soulband, werkte als het warmer was op een kermis of ging fruit plukken.' De titelsong van de nieuwe plaat gaat over deze man. 'Border reiver' behandelt dan weer het zware leven van truckchauffeurs waarmee hij als jongeman in Glasgow werd geconfronteerd. Knopfler zingt steeds verhalen. Hij zingt mensen, kort en gebald, in hun geluk en lijden, op een manier die me aan Victor Hugo doet denken. Hugo deed het wel niet in vier minuten. Muzikaal heeft 'Get Lucky' weinig of niets met de Straitsjaren gemeen. Ongelooflijk hoe Knopfler in de traditie duikt. Accordeon en whistle roepen onmiddellijk de Keltische muzikale overlevering op, onder meer in 'Border Reiver' en 'Piper to the end', een song over zijn nonkel Freddie, die doedelzakspeler was in het leger en sneuvelde bij Arras in 1940 op twintigjarige leeftijd.

Ik geniet ook telkens weer met volle teugen wanneer Knopfler de blues opzoekt. Hij doet het met een kwinkslag, met een knipoog en de nodige ironie. Hij deed dat destijds al met Dire Straits in 'Millionaire Blues' (Woke up this mornin', my jacuzzi wouldn't work/ Then the butler quit on me, man, can you believe it ? Jerk !) 'Hoe kan je als multimiljonair anders geloofwaardig blues brengen?', moet hij misschien wel gedacht hebben. Met 'Song for Sonny Liston' bewees hij al op een eerdere solo-cd het genre helemaal machtig te zijn. In 'You can't beat the house' trekt hij de bluesregisters opnieuw volledig open. Magnifiek !

Ik hoorde nog heel veel pareltjes op 'Get Lucky': 'Hard Shoulder', 'Before Gas and TV', 'Cleaning my gun', 'Remembrance Day' (al weet ik niet goed wat ik met het kinderkoor, hoewel subtiel, aan moet),...

Echt bloot geeft Knopfler zichzelf in 'Monteleone', daar toont hij zijn ware gezicht als muzikant/componist. In het lied bezingt Knopfler een gitaarbouwer die ooit voor hem een gitaar in elkaar stak. John Monteleone berichtte Knopfler over de vorderingen en durfde al eens af te sluiten met de woorden 'Mijn beitels roepen me.' Daar moest wel een nummer van komen. Het toont meteen het raakvlak tussen de instrumentenbouwer en de liedjesschrijver: Knopfler wil een interessant verhaal in een zo mooi mogelijk lied stoppen, zo goed mogelijk georkestreerd, zo degelijk als mogelijk uitgevoerd en opgenomen. Ambachtelijk maar perfectionistisch, zoals de instrumentenbouwer, of de meubelmaker bij wie elk detail, elke frul in het houtsnijwerk, volmaakt moet zijn.
Een zo mooi en interessant mogelijk nummer schrijven en dat zo goed mogelijk op plaat proberen te zetten, daar is niets mis mee.
Integendeel ! Het is vakmanschap !
Laat dat nu net hetgene zijn waar ik verzot op ben.

Giovanni: 'OdeGand, met de kinderen naar de opera'

We hadden kaartjes voor OdeGand, het startschot in Gent van het Festival van Vlaanderen. Een familiegebeuren, hield men ons voor, en dus namen we de kinderen mee. Het werd een prachtige dag. Omdat we iets te vroeg waren, namen we eerst een bezoekje aan het Gravensteen mee.

Tijdens OdeGand mag je met je pasje naar allerlei concerten, de keuze is zeer groot. Pendelen tussen de concerten doe je met een boot op de Leie. Dat vonden de kinderen uiteraard heel leuk.
In het bijzonder keken we uit naar de opera 'Bastien et Bastienne'. Mozart schreef hem toe ie twaalf was. Echt waar ! Mozart behandelt er uiteraard niet de grote thema's in van zijn latere opera's en zijn muziek staat nog niet op het niveau van die latere meesterwerken, maar dit jeugdwerk is uitstekend om kinderen met het genre kennis te laten maken.

Kort de inhoud: Bastienne is een meisje dat op de kermis een eendjes- en suikerspinkraam heeft. Ze heeft - gigantische vondst - een reusachtige suikerspin op haar hoofd waar ze tijdens de voorstelling af en toe met goesting een pluk van op eet. Bastienne heeft ooit iets gehad met Bastien, maar ondertussen is het uit. Ze roept een tovenaar in om hun liefdesgeluk te herstellen. Heel sprookjesachtig, en kinderen zwelgen het verhaal gretig. Ondertussen leren ze zo maar eventjes Mozarts muziek en het genre opera kennen. Ik vind het alleraardigst.

De zowat honderdvijftig kinderen - van twee tot tien jaar - hoor je niet tijdens die voorstelling. Met open mond en dus muisstil kijken ze naar het voor hen fabelachtige podium. En ze luisteren.
Daarna begint een mens zich vragen te stellen: 'Ons onderwijs leert kinderen heel veel bij, maar leert het onze jeugd ook niet heel veel af ? Wordt het aanvoelen voor dit soort muziek op onze scholen niet in de kiem gesmoord ? Hoeft een schoolfeest enkel gedragen te worden door de hits van Studio 100?' Ik kan nog een tijdje doorgaan.

Rune trok met zijn Festival-shirt - My first Festival T-shirt - maar al te graag van concert naar concert. Met de boot was zelfs dat pendelen plezant. Op de Korenlei genoot hij maar al te zeer van een Turkse bigband, die zeer opzwepend speelde. De zangeres mag overigens eens in papa's poëzie komen tekenen. Dit terzijde.

Giovanni: 'Rune, de skater'

Rune heeft deze week al vier dagen sportkamp achter de rug.
Maar dat betekent niet dat hij zich bij zijn thuiskomst onmiddellijk gewonnen geeft. Sinds hij een film zag over een skateboardende chimpansee is zijn skateboard weer helemaal in.
Het was een beetje afgesleten, maar papa heeft het een nieuw kleurtje gegeven met wat restjes verf en vernis.
Mijd de voetpaden in Huivelde, want Skatin' Rune gaat er helemaal voor !

Giovanni: 'Leve De Post'

Ludo belt 1207.
1207: 'Tuut tuut, tut tut, tt tt tttt.... Hallo, met Linda, wat kan ik voor u betekenen ?'
Ludo: 'Ik had graag een nummer in Zele, de telefoon van het plaatselijk postkantoor in de Avil Geerincklaan.'
12O7: 'Tiktik tik tk tk... Mijnheer... Dat zal niet gaan. De Post heeft voortaan maar één nummer, in Brussel. De plaatselijke kantoren zijn niet langer bereikbaar.'
Ludo: 'Ja !'
1207: 'Mijnheer, zal ik u doorschakelen ?'
Ludo: 'Laat maar !'
1207: 'Meneer, u begint zich duidelijk op te winden, en weet je, daar hou ik wel van, van mannen die zich om een pietluttigheid kwaad maken. Mag ik eens langs komen ? Je heet Ludo, niet ? Ik zie het hier op mijn schermpje.'
Ludo: 'Bwah, dat hoeft niet...'
1207: 'Ik breng Javanais mee.'
Ludo: 'Doe dan maar een taart Saint-Honoré.'
1207: 'Dan ga ik het hierbij laten.'
Ludo: 'Toch bedankt voor de inlichting, Linda !'

Giovanni: 'Rune in Technopolis'

We hadden vandaag een dagje Bokrijk gepland, maar aangezien het geen weer was om een kwispelend huisdier uit te laten, moesten we naar een alternatief op zoek.
Dat werd uiteindelijk Technopolis in Mechelen, een leuk en interessant uitstapje. De foto's spreken voor zich, denk ik.

Giovanni: 'Politiek kan ook leuk zijn'

Zelden zo gelachen als vandaag met de debatten in de federale kamer over de komst van Michel Daerden naar de federale regering.

Prijs van de dag gaat naar Bruno Tobback voor volgende quote: 'Mijnheer van Rompuy, u bent niet langer eerste minister van een regering maar van een duiventil. En wat er vandaag op uw duivenkot is geland is niet meteen afkomstig van de vlucht uit Barcelona !'

Giovanni: 'Het geheim van de uienoogst'

Vandaag hebben we de uien geoogst. Erwten, nieuw patatjes, courgetten, augurken, komkommers, sla, spinazie en een eerste gerijpte tomaat hadden we al gehad.

Ze zijn een pak groter dan vorig jaar, die uien. De sjalotten ook. De rode uien oogsten we pas morgen, dus dat is nog even afwachten.

Toch zijn we erachter gekomen wat het geheim is achter deze uitzonderlijke oogst.

U bent benieuwd, zie ik !

Wel , het is de mest van nonkel Willy.

Nonkel Willy's mest !

Lach niet, nonkel Willy heeft heel wat duiven, hij melkt ze zelfs. De diertjes produceren straf spul. Het is voor ons altijd een beetje afwegen. Bemesten okee, maar de jonge groenten mogen ook niet verbranden.
Dit jaar is het resultaat dus uitzonderlijk. De foto hierboven en de eerste hieronder tonen de uien, de onderste foto onze sjalottenoogst van 2009. Morgen nieuws over de zoete rode ajuinen !

Alleszins, daar kunnen we weer een jaar mee voort !

Roekoe !

Giovanni: 'Voederend zwaluwtje gekiekt'

Ook onze zwaluwen liggen dus met 'jongskes'.
En ze zijn volop aan het voederen. Niet gemakkelijk om dit te fotograferen, de vogels zijn razendsnel, schuw en hun nest hangt op ongeveer 10 meter hoogte. Bovendien voederen ze enkel bij het schemerdonker. Maar zie, hieronder toch een kiekje. Met dank aan mijn Nikon !

Els: 'Rune's nieuwe kamer'

Woensdag is Rune vijf jaar geworden.
Het heeft zolang geduurd alvorens hij zijn eigen kamer op zolder heeft gekregen.
Ja, het heeft inderdaad heel wat voeten in de aarde gehad. We hadden altijd wel wat anders te doen.
Een aannemer zorgde eerst voor de wanden, en voor de dakvensters. Er moest nog extra electriciteit worden gelegd. En daarna moest er nog geschilderd worden en laminaat gelegd.
Dat laatste heeft Vannie deze week gedaan.

Rune is enorm trots.
Gisteren sliep hij er voor het eerst. Toen ik nog eens bovenkwam lag hij glunderend rond te kijken.

En wat hij niet weet: in de laatste oorlog hebben er Engelse piloten verbleven. Hun zuurstofmaskers hebben we enkele jaren geleden teruggevonden, toen we voor het eerst aan de zolder begonnen te werken.
Niet verwonderlijk, het huis dateert uit de jaren '30.

Giovanni: 'Bospark, Puyenbroeck en Mega Mindy'

De vakantie is voor de kinderen toch altijd een beetje verwennen.
Tijdens het schooljaar worden ze ook opgevangen door pépé en oma, en bompa en mitjen - geraak er maar aan uit -, maar in juli en augustus wordt er blijkbaar toch een tandje bijgestoken.

Vorige week mochten nichtje Kyara en onze Rune al twee keer ravotten in het Bospark in Lokeren. Een voltreffer, jaar na jaar, want ze amuseren er zich altijd kostelijk. En pépé's - en verleden donderdag ook papa's - trappistjes zijn er spotgoedkoop.

Vandaag trokken pépé en ik richting Puyenbroeck. Wacht è bèke in de volksmond. Met Rune en Kyara Bobbel. Nichtje en Kozijn amuseerden er zich kostelijk. Alleen papa zal morgen stijf zijn van hen ettelijke keren naar de hoogste glijbaan te dragen waar ze eigenlijk nog drie jaar te jong voor waren.

Oh ja, deze week kregen we telefoon:
" 't Schijnt dat Rune dolgraag de nieuwe film van Mega Mindy in de cinema wil zien ?"
't Was het eerste wat we er van hoorden.
Tegenpruttelen had geen zin, dat beseften we.
Woensdag gaat Rune dus met Bompa Kodak naar de film van Mega Mindy. Dat Rune zich gaat amuseren staat buiten kijf. Maar of Bompa Kodak zich echt zal moeten opofferen is een andere vraag, :)

Nog deze uitsmijter.

Rune en Kyara moesten vandaag naar het toilet in Puyenbroeck.

Ze kunnen al goed hun plan trekken, maar toch heb ik hen naar de toiletten begeleid. Daar wachtte ik even op hen.

Wat een belevenis !

Tegelijk zat daar toch wel één of ander onbeleefd sujet naast hen op het toilet, zeker !

Ik vermoed dat de dagschotel hem in het restaurant misvallen was.

De provincie zal ter gelegenheid van '40 jaar Puyenbroeck' met veel geld over de brug moeten komen om dat klank- en lichtspel te evenaren !

Els: 'Runes verjaardagsfeestje voor de klasgenootjes'

Rune heeft afgelopen woensdag zijn verjaardagsfeestje gevierd. Hij keek er weken naar uit en de avond voor het feestje kon hij zelfs de slaap niet vatten.
Woensdag was het zo ver. 's Middags ging ik Rune halen bij mijn schoonouders, oma vroeg of ze eens mocht komen kijken als het feestje bezig was. Goed zeg, waarom niet. 'Mag ik dan ook wat spelletjes doen met de kinderen?' klonk het. Oma is nog kleuteronderwijzeres geweest.
'Tuurlijk', zeg ik.
Zelf had ik een muzikaal pakket in elkaar geknutseld met opdrachten en daarna vrij spel. Vannie zou pannekoeken bakken. Maar daarmee krijg je een namiddag niet gevuld, dus was ik wel blij dat oma vanalles had voorbereid.
De kinderen zelf hebben een hele middag gegierd, de tijd van hun leven gehad, zijn kletsnat geweest van door de waterrups de lopen, hebben een volle puntenkaart verdiend en zijn moe en voldaan naar huis gegaan.
Oma en ik hebben ons de hele middag rot geamuseerd en volgend jaar mag oma, wat mij betreft, alvast terugkomen.
Eén ding vraag ik mij nu nog af: 'Wie heeft er zich het meest geamuseerd?'

Giovanni: 'Onze oudermeesjes'

Niet dat ik nu opeens carrière wil maken als een derderangs David Attenborough, maar ik ben er vandaag in geslaagd de oudermeesjes die in ons nestkastje wonen te fotograferen.
Heel moeilijk was dat niet want ze zijn een hele dag druk in de weer. Uur na uur brengen ze wormpjes en ander voedsel naar de jonge kroost. Tegelijk houden ze het kastje proper door de uitwerpselen van de jonge meesjes in het veld te droppen.
Geniet ervan !

Giovanni: 'Filmpje van een duik'

Voor wie dit groter wil bekijken en alle gezichtsexpressies duidelijk wil zien, klik gewoon op de één van de drie fotomontages.

Giovanni: 'Pépé's hortensia's'

Vorig jaar vroeg pépé het ons meermaals: 'De hortensia's staan in bloei. Snij er maar een paar af voor in huis, in een vaas.'
We moesten er vandaag aan terugdenken, nu pépé-van-naast-de-deur er niet meer is, maar zijn bloemen blijven bloeien.



Vandaar dat ik vandaag uit dankbaarheid het tekstje herneem dat ik de dag na die noodlottige paasmaandag 2009 voor zijn doodsprentje schreef.


Steeds langer werden ze, de winters. En toch ging je bij het botten van de eerste bloesems van ons heen, moedig en helder.
Een zomers stapje in de wereld – dasje goed, jasje goed –, het zit er niet meer in. Daar heeft jouw adem, die al geruime tijd niet mee wou, eigengereid over beslist.
Bij het botten van de eerste bloesems ging je van ons heen, in vrede met jezelf, in vrede met je naaste familie. Jouw taak is volbracht. Kind en kleinkinderen heb je in een rechte baan naar een prachtige en comfortabele toekomst gelanceerd. In die mate dat je er zelf niet zelden zaken moest voor ontberen.
Jouw laatste gebaar, de laatste vuist die je maakte bij het botten van de eerste bloesems hebben we begrepen. We zullen je werk voortzetten, dat zijn we aan jou verplicht.
We zullen jou - vader, pépé, Marcel - herinneren, niet in sombere dagen, wel in de stralende zon, hoe je was toen je alles nog kon.

Giovanni: 'Welkom, huiszwaluwen'

Ook in 2009 mogen we een koppeltje huiszwaluwen verwelkomen onder onze dakgoot.
Een wit beklede dakgoot uiteraard, want huiszwaluwen wonen niet onder eender welk kleur. Dat moet juist zijn. Een beetje naar de mode, liefst.
Helemaal zeker zijn we niet, maar aan de uitwerpselen onder het nest te oordelen, zijn er al jonge zwaluwen. Een goede graadmeter, leert ons de ervaring.
g

Giovanni: 'Vroege meikever'

Rune heeft vandaag een meikever, die gisteren tegen ons raam was gevlogen, opnieuw in de haag gezet.
Meikevers, je ziet ze niet vaak meer, maar het zijn ongelooflijk mooie diertjes. Echt waar !

Giovanni: 'De dag van de Ronde'

Alvorens de Ronde in Brugge vertrekt, nog even een kruiswoordraadseltje oplossen.

'Ze zijn vertrokken !'

'Allez, "nonkel" Greg !'

Ze zijn aangekomen: 'Efkes een koud douchke !

'Op naar Parijs-Roubaix !'

Giovanni: 'Met Rune naar de Durme'

Na vorige week naar de Schelde gefietst te hebben trapten we vandaag richting Durme. Zele bezit immers de ene toeristische trekpleister na de andere. Stendhal werd in 1817 duizelig van de schoonheid van Firenze - mietje ! -, waardoor er een syndroom naar hem werd genoemd. Vandaag de dag staan de ziekenhuizen in de wijde Zeelse omgeving paraat om ongeoefende toeristen op te vangen die onwel* worden na het aanschouwen van zoveel wilde natuurpracht, de talloze cultuurschatten en het duizelingwekkende erfgoed van de gemeente tussen Schelde en Durme.

* Volgens trefwoord 'syndroom van Stendhal' op Wikipedia: Lichamelijke verschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinatie of andere psychotische verschijnselen op.