Ik had het ooit eens over de auto als de ideale plek om naar muziek te luisteren, het is een grote hooftelefoon, zo je wil. Een ervaring die ik op mijn bureau simuleer door een reeks klankkasten rond mijn stoel te positioneren.
Ik stootte gisteren op een filmpje waarin Glenn Gould dat fenomeen beschrijft. 'Ik wil omringd zijn door muziek, op de wijze van McLuhan*, in een kamer die gedecoreerd is met elektronisch behang. Een schuilplaats, een plek die je tegen de wereld beschermt en er een afstand mee creรซert.'
Een troostende gedachte en een ideale gelegenheid om Gould zelf nog eens te beluisteren, hier in Bachs 25ste Goldbergvariatie. Bach op piano, maar hoe! Het feit dat je Gould hoort ademen en neuriรซn maakt deze uitvoering alleen maar nog intenser.
Today’s hits yesterday, dat is het motto van jazzpianist Scott Bradley’s Postmodern Jukebox: hits van de laatste decennia omzetten in muziekstijlen van de jaren’ 20 tot de jaren ’60. Grosso modo. Ragtime, jazz, motown, soul, doo-wop, ze hebben het allemaal in de vingers. De band, in wisselende bezettingen, maar steeds met topmuzikanten, is al jaren een internetfenomeen en reist de wereld rond. Vrijdag hielden ze halt in de foyer van het Casino Kursaal in Oostende voor een uitbundige vintageparty. Ik was erbij, voor mijn eigen vermaak, en voor Cultuurpakt.
Een Spotify-lijst met de setlist (met PMJ-extra's vanaf 'Creep') kan je hieronder vinden. Net als enkele YouTube-links naar nummers uit het concert.
Recensie Coudenberg, het verdwenen Versailles van Belgiรซ | Vincenzo De Meulenaere
Wie door het Kunsthistorisches Museum in Wenen slentert, een wereldvermaarde kunstverzameling die jaarlijks miljoenen bezoekers trekt, zal zich niet altijd bewust zijn dat de kern van deze collectie in de zeventiende eeuw in Brussel werd gelegd.
In de jaren '90, toen ik nog onder het ouderlijk dak woonde, gingen we vaak naar het toneel. Dat zat zo: mijn vader stuurde gele briefkaarten naar Het Volk als er abonnementen te winnen waren van NTGent en Arca. En elke keer wonnen we er een paar, alsof geen enkele andere lezer daarin was geรฏnteresseerd.
Het meest memorabele dat ik zag was 'Wachtend op Godot' (1993) met Cyriel van Gent en Bob Van der Veken. Op 2 en 3 - omgekeerd, kan ook- 'Mario ga eens opendoen er wordt gebeld' (1992), en 'Tante Euthanasie gaat achteruit' (1994), twee stukken die Kamagurka voor het NTG schreef. Ik herinner me de muziek van Johan De Smet; Chris Thijs, Walter Moeremans, Mark Willems, Tania Van der Sanden, Karen De Visscher en Blanka Heirman als acteurs. Peter Vermeersch was een van de muzikanten. De regie was in handen van Sam Bogaerts.
Uit curiositeit ontleende ik deze week via de promiscue boekenservice die interbibliothecair leenverkeer heet de theaterteksten. Er komt heel wat naar boven. De humor is alles behalve fijnzinnig, maar ik weet wel ineens terug waarom mijn vader en ik het net niet in onze broek deden.
Giovanni
dinsdag 18 maart 2025
'Romeo + Julia', het zou mijn eerste balletvoorstelling bij Opera Ballet Vlaanderen worden, vorige week vrijdag. Mijn eerste balletvoorstelling tout court. Ik had er absoluut geen benul van wat het genre bij me te weeg zou brengen. Maar dat was niet min.
Ik ben een absolute balletleek, ik kan de productie dansmatig dus niet beoordelen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik mijn blik geen halve seconde van de bรผhne heb afgewend. Wat daar op het podium gebeurde in wit en zwart, in zwart en rood en een enkele keer in zwart en oranje, boeide me dermate dat het onmogelijk werd er me niet op te richten. De beelden die Marcos Morau genereerde, de hoekigheid van de bewegingen, de heftigheid van het geheel, de gewelddadigheid, het greep me allemaal bij mijn nekvel. En hoewel ik niet de vinger kon leggen op wat er precies gebeurde, want het Romeo en Julia-verhaal werd niet gevolgd, het werd getransformeerd in een allesvernietigend visioen, kwamen heel elementaire menselijke mechanismen bovendrijven, die niet tot een hoera-sfeertje bijdroegen. Integendeel. Wat kan liefde betekenen in een periode van turbulentie en polarisatie? Hm, je verliet de Gentse bonbonniรจre na afloop, diep geรฏmpacteerd en je kon enkel stilte verdragen.
Daar droeg die fenomenale partituur van Prokofiev uiteraard toe bij. Wat een meesterwerk is dat, ondanks zijn woelige ontstaansgeschiedenis. Voortreffelijk gespeeld door het orkest van opera Vlaanderen en dirigent Gavin Sutherland. De lyriek contrasteerde met de scherpe, dissonante harmonieรซn en de energieke ritmes. Hartverscheurend en tragisch. Dat is meteen een hele kernachtige samenvatting van deze magistrale nachtmerrie bij Opera Ballet Vlaanderen.
Het verhaal van Der Freischรผtz is bij het haar getrokken, laten we daar maar meteen van uitgaan. Max is lid van de plaatselijke Sint-Sebastiaansgilde maar niet meteen de beste schutter. Nu, om met zijn Agathe te mogen trouwen moet hij slagen in een schietproef. Dat maakt hem behoorlijk zenuwachtig. Blijkbaar is men is daar ooit eens mee begonnen en dus blijft men dat doen. Ziehier, de perfecte definitie van het woord traditie.
Regisseur Christoph Martaler en scenograaf Anna Viebrock zetten de opera neer in een afgeleefde parochiezaal, zoals iedereen er wel รฉรฉn kan oproepen. Omdat het in zijn of haar geheugen staat gegrift of er nog steeds toneel speelt met het plaatselijke amateurgezelschap. Gelambriseerde muren, lantaarns aan de muren, een podium met een sjofel over de toneelvloer slepend voordoek.
De leden van de schietclub zitten allemaal alleen aan een tafeltje, als geรฏsoleerde, eenzame trouwe stamgasten, vastgeroest in nostalgie. Af en toe schiet er iets door hun hoofd: een bedenking, een mening, maar die woorden bereiken niemand. Geen haan die ernaar kraait, ernaar luistert of erop ingaat. Er passeren wat losse flodders over het al dan niet eten van vlees, het gebrek aan weerbaarheid van onze jeugd, ... zoals je ze ongevraagd in je wall op X ziet verschijnen. De provincialen vertoeven louter in hun eigen hoofd.
De voorstelling grossierde ondanks die beladen, wrange, thematiek in lichtheid. Er zat veel humor in, slapstick. Onnozele gags ook. Grappige rode draadjes. En heel wat muziek op de bรผhne, bewerkt voor een soortement Duits/Boheems orkestje. Ze hadden alleszins groene vilten hoedjes op. Er was Rosemary Hardy, in de rol van รnnchen, die zichzelf en het koor begeleidde op de buffetpiano, af en toe stilzwijgend haar blik tot het publiek richtend met de boodschap: 'Beste nonkel Gust en tante Cesarine, je ziet het goed, dat ben ik hier wel degelijk, achter de piano!'
Het orkest speelde mooi, en helder, van bij de ouverture. De opbouw van 'Eins, zwei, drei!' in het tweede bedrijf was magistraal. Het sloeg gewoon met verstomming. Het is ook een ferme compositie, natuurlijk. Cello en Louise Kemรฉny (Agathe) ontroerden in 'Und ob die Wolke'.
En Max, hoe zat het daar dan uiteindelijk mee? Hij besliste vals te spelen en fabriceerde aan de hand van enige tovenarij een kogel die zijn doel nooit mist. Het bedrog komt uit en daar moet hij voor boeten. Hij moet een jaar eerlijk door het leven gaan en als zijn vrienden vinden dat hij daarin geslaagd is mag hij met Agathe huwen. Bij Weber volgt daarop een happy end. Niet bij Marthaler, hij vindt het een demagogische oplossing. Dit heb ik eerlijkheidshalve even moeten opzoeken, want ik wist niet goed wat ik met al dat zichtbare regiemateriaal aan moest. Hij laat de personages verder rondjes draaien, hun tics en spasmen nemen toe. En wat hij met de muziek doet is pas ingrijpend: hij herhaalt fragmenten uit de opera en legt ze in lagen boven elkaar, heel chaotisch. Hij zegt er zelf over: "We creรซren een situatie waarin alle personages in een eeuwige proefperiode belanden, een loop waarin ieder individu telkens opnieuw instort en weer opstaat."
