Giovanni: 'Parterre'

Als er één ding is waar ik waarlijk dol op ben, zijn het familiebijeenkomsten.
- 'Hier sè, den Giovanni, tijdje geleden, hé ? Ge zit verdorie niet slecht in het vlees, hé man ! 't Goe leven, zeker ? Uw vrouw is zwanger zie ik, maar..., hoe ver zijdde gij eigenlijk?'
Familieleden die iets sterker ter tale zijn formuleren het wel eens als volgt: ‘Elke keer als ik u zie zijt ge in omvang toegenomen.’
Poepsjiek staat dat, op die manier geformuleerd.
Ja, het weerzien met familie levert tot in lengte van dagen blije momenten op. Minuten, soms ook uren, van opperste vreugde, die ik koester als waren het pasgeboren baby’s met een snotvalling en een drupneus.

Nog welgevalliger zijn de ontmoetingen met schoolvrienden van weleer. Meestal moet ik die oude (school-)makkers - als ik ze al tegen het lijf loop - wel een eind op weg helpen.
Zo ook die met de loense blik en de stevige prammen van ‘t college.

- 'Ja, ik ben het wel degelijk’, zeg ik. ‘Giovanni ! Ja, op 't college hier. Ge zat altijd voor mij in de studiezaal.'
- 'Den Gio ? Serieus ? Niet te geloven, gij zit - godbetert - op ne goeien stal. Hoeveel kilo's zijn er in die jaren bijgekomen ? Zijt ge verdubbeld ?'
- 'Bwah, dat valt wel mee', antwoord ik.
- 'Nee, het valt niet mee, ge weegt zeker honderd kilo.'
- 'Tja...'
- 'Ge weegt op zijn minst vijftig kilo meer.'
- 'Zou kunnen. (lange stilte) Allez, zelf zou ik er niet over begonnen zijn, maar waart gij destijds ook al niet scheel ? En nu we toch over onze onvolmaaktheden bezig zijn: uw koninklijke loge van destijds, merk ik, bengelt tegenwoordig tot tegen de parterre !'

(Misschien moet ik dit fictieve einde ooit maar eens in de praktijk brengen. Wat denken jullie ?)