We moesten er vandaag aan terugdenken, nu pépé-van-naast-de-deur er niet meer is, maar zijn bloemen blijven bloeien.
Vandaar dat ik vandaag uit dankbaarheid het tekstje herneem dat ik de dag na die noodlottige paasmaandag 2009 voor zijn doodsprentje schreef.
Steeds langer werden ze, de winters. En toch ging je bij het botten van de eerste bloesems van ons heen, moedig en helder.
Een zomers stapje in de wereld – dasje goed, jasje goed –, het zit er niet meer in. Daar heeft jouw adem, die al geruime tijd niet mee wou, eigengereid over beslist.
Bij het botten van de eerste bloesems ging je van ons heen, in vrede met jezelf, in vrede met je naaste familie. Jouw taak is volbracht. Kind en kleinkinderen heb je in een rechte baan naar een prachtige en comfortabele toekomst gelanceerd. In die mate dat je er zelf niet zelden zaken moest voor ontberen.
Jouw laatste gebaar, de laatste vuist die je maakte bij het botten van de eerste bloesems hebben we begrepen. We zullen je werk voortzetten, dat zijn we aan jou verplicht.
We zullen jou - vader, pépé, Marcel - herinneren, niet in sombere dagen, wel in de stralende zon, hoe je was toen je alles nog kon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten