In het geel!

1985. Ik mocht voor de eerste keer mee in de 11 november-stoet.

Ik vermoed dat ik, gezien mijn 11-jarige leeftijd, bijlange nog niet in het groot orkest van Ste-Cecilia Zele speelde, maar wel in de jeugdharmonie. 
Goed, we mochten wel meelopen. Achter het orkest. Voor, naast, tussen of achter het bestuur, dat herinner ik me niet meer. Het is ook maar een voorzetselkwestie.

Nu moet je weten, in Zele is zo'n optocht met 11 november een serieuze aangelegenheid. Terecht  uiteraard. Iedereen strak in het uniform van de vereniging. Bij Cecilia was dat toen een grijze broek met plooi, wit hemd, blauwe blazer en das in bordeaux. In november waarschijnlijk met een lange donkere overjas eroverheen. Ne paltoo of ne pardessus in 't Zils. 
Ik had nog geen officieel harmoniekostuum. Het zou nog even duren eer kleermaker Van Wichelen mijn maten mocht nemen, want ik zou er te snel uitgroeien. Dat houdt steek. Een vereniging, dat was toen ook al, draait elke frank twee keer om. Geen zotte kosten.

Ik moest natuurlijk wel iéts aandoen.
En ik moest proper zijn.
Dat jaar, wil het toeval, deed mijn broer zijn eerste communie. Hij kreeg een mooi, op en top jaren '80-kostuum.
Ik ook, ik kreeg hetzelfde.
Dus zat er maar één ding op.

Ik herinner me nog heel goed de gezichten van onze solide, eerbiedwaardige en doorluchtige bestuursleden toen ik in het geel kwam aandraven. Eén ervan, al lang overleden en eigenlijk een heel beminnelijke man, sprak me er ontsteld en boos over aan. 
Ja, die eerste optocht, ze zit in mijn geheugen.