'Romeo + Julia', het zou mijn eerste balletvoorstelling bij Opera Ballet Vlaanderen worden, vorige week vrijdag. Mijn eerste balletvoorstelling tout court. Ik had er absoluut geen benul van wat het genre bij me te weeg zou brengen. Maar dat was niet min.

Ik ben een absolute balletleek, ik kan de productie dansmatig dus niet beoordelen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik mijn blik geen halve seconde van de bühne heb afgewend. Wat daar op het podium gebeurde in wit en zwart, in zwart en rood en een enkele keer in zwart en oranje, boeide me dermate dat het onmogelijk werd er me niet op te richten. De beelden die Marcos Morau genereerde, de hoekigheid van de bewegingen, de heftigheid van het geheel, de gewelddadigheid, het greep me allemaal bij mijn nekvel. En hoewel ik niet de vinger kon leggen op wat er precies gebeurde, want het Romeo en Julia-verhaal werd niet gevolgd, het werd getransformeerd in een allesvernietigend visioen, kwamen heel elementaire menselijke mechanismen bovendrijven, die niet tot een hoera-sfeertje bijdroegen. Integendeel. Wat kan liefde betekenen in een periode van turbulentie en polarisatie? Hm, je verliet de Gentse bonbonnière na afloop, diep geïmpacteerd en je kon enkel stilte verdragen.

Daar droeg die fenomenale partituur van Prokofiev uiteraard toe bij. Wat een meesterwerk is dat, ondanks zijn woelige ontstaansgeschiedenis. Voortreffelijk gespeeld door het orkest van opera Vlaanderen en dirigent Gavin Sutherland. De lyriek contrasteerde met de scherpe, dissonante harmonieën en de energieke ritmes. Hartverscheurend en tragisch. Dat is meteen een hele kernachtige samenvatting van deze magistrale nachtmerrie bij Opera Ballet Vlaanderen.

Giovanni