Ik hoorde het Wim Opbrouck ooit zeggen.
'Wat ik enorm graag doe is mp3-spelers van vrienden ontlenen.'
Nu ja, ook in deze geldt waarschijnlijk dat je je vrienden goed moet uitkiezen, want ik wil niet met eenieders muzikale smaak geconfronteerd worden.
Langs de andere kant: ik begrijp Opbrouck wel.
Sinds een tweetal weken rijd ik 's avonds een twaalftal kilometer met de fiets. In een wanhopige poging mijn overtollige kilo's er af te rijden.
'Heb ik...', dacht ik zondagavond, alvorens te gaan fietsen, 'niet ergens een oude mp3-speler liggen ?'
Jawel, ik vond hem in de kelder. Ik had hem ooit, drie jaar geleden, aangeschaft toen ik onder het mes moest om mijn amandelen te verwijderen.
Ik vond hem dus, die mp3.
Groot voordeel: hij was van mijn béste vriend.
Vriend Giovanni bleek - overigens - een bijzonder goede muzikale smaak te hebben.
Jas aan, fietsspelden aan, en weg waren we, de mp3 en ik, richting Durme.
Man, was ik verrast. Al wat je aan muziek naar een onbewoond eiland zou meenemen stond erop. En... ik wist bij God niet meer wat erop stond.
Wat een beleving !
De beste blues van Clapton, prachtsongs van Emmylou Harris, Calexico, Willy Deville, Dylan, Brel, Raymond (Lied van de Zee, oooohhh ja!) en Randy Newman. Veel Knopfler uiteraard: Telegraph Road en een vrij recente kwartierversie van Sultans of Swing. (Die had het drie jaar geleden blijkbaar gehaald van de twintigminutenversie van de Alchemy-cd) Zondagmorgen, Liliane van Louis Neefs en Jersey Girl van Bruce Springsteen. Voor deze twee laatste: mijn dank, Henri !
Ik besef: die mp3-speler was samengesteld zoals oude culturen de graven van hun overledenen vulden. Alles wat je nodig had in het hiernamaals stond erop. Zou ik, drie jaar geleden, schrik gehad hebben om nooit meer uit die eenvoudige narcose te ontwaken ?
Misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten