Gisteren vrijdag. Ik werd wakker. De vroedvrouw kwam langs voor de verzorging en vroeg hoe ik me voelde.
‘Goed’, zei ik.
‘Ha, dan heb ik goed nieuws voor u,’ antwoordde zij, ‘als jij wil mag je vandaag naar huis.’
Natuurlijk wou ik dat.
Terug bij zoontje Rune, terug bij Vannie.
Dus, ik belde naar Giovanni om hem het nieuws te melden.
‘Oei’, klonk het, ‘dat is wel heel snel, maar bijzonder leuk nieuws.’
Er moest wel nog wat in orde gemaakt worden, de koffers gepakt, nog een paar onderzoekjes bij Daan en mezelf. Dit om zeker te zijn dat alles in orde was.
Tegen de middag waren de nodige onderzoeken achter de rug, waren de dokters langs geweest en stonden we vertrekkensklaar.
Nog een laatste groet aan iedereen en tegen kwart voor twee konden we huiswaarts keren: Daantjes eerste autorit. Behoedzaam zetten we de maxi-cosi in de auto en startten we de auto voor een uiterst voorzichtige 9 kilometer.
Thuisgekomen kraakten we een flesje champagne – ja, alweer - en bedachten we dat ik eigenlijk nauwelijks 48 uren in de materniteit heb verbleven.
‘Goed’, zei ik.
‘Ha, dan heb ik goed nieuws voor u,’ antwoordde zij, ‘als jij wil mag je vandaag naar huis.’
Natuurlijk wou ik dat.
Terug bij zoontje Rune, terug bij Vannie.
Dus, ik belde naar Giovanni om hem het nieuws te melden.
‘Oei’, klonk het, ‘dat is wel heel snel, maar bijzonder leuk nieuws.’
Er moest wel nog wat in orde gemaakt worden, de koffers gepakt, nog een paar onderzoekjes bij Daan en mezelf. Dit om zeker te zijn dat alles in orde was.
Tegen de middag waren de nodige onderzoeken achter de rug, waren de dokters langs geweest en stonden we vertrekkensklaar.
Nog een laatste groet aan iedereen en tegen kwart voor twee konden we huiswaarts keren: Daantjes eerste autorit. Behoedzaam zetten we de maxi-cosi in de auto en startten we de auto voor een uiterst voorzichtige 9 kilometer.
Thuisgekomen kraakten we een flesje champagne – ja, alweer - en bedachten we dat ik eigenlijk nauwelijks 48 uren in de materniteit heb verbleven.
Rune was ondertussen met oma op stap en schrok zich een hoedje toen hij merkte dat broertje en ik al thuis waren. Zijn ogen blonken.
Rune is echt begaan met zijn kleinere broertje. Spontaan geeft hij alles af of deelt hij het: eten, snoepjes, speelgoed,…
Trouwens, niet alleen Rune is de lieflijkheid zelve: het personeel van de kraamkliniek in Lokeren verdient een dikke pluim. Niets was hen te veel tijdens mijn verblijf. Merci !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten