Giovanni: 'Paolo Conte begrepen'

Nu ik, met de geboorte van Daan, enkele dagen vrijaf heb, kan ik volop pareltjes uit mijn platenkast herontdekken. Het was eventjes geleden dat ik Paolo Conte nog eens in de cd-schuif had gelegd. Tot gisteren. Eerst de goddelijke - en dat is niet eens overdreven - dvd-registratie van een vrij recent concert in de arena van Verona, en vervolgens de rest van wat er in mijn rekken stond.
Conte herbeluisteren, het was een gelukzalige ervaring.

Conte, dat is onrust.
Conte, dat is een piano en een rauwe stem. Schuurpapier met de grofste korrel.
Conte is tango, milonga, Bartok, boogie, jazz, disco,... Conte is drama, circus, Italiaanse folklore en commedia dell' arte.
Een kunstenaar zonder gelijke.

Muzikaal heb ik hem altijd tot de 'top' gerekend. Bui-ten ca-te-go-rie !
Zijn teksten waren voor mij altijd een ander paar mouwen. Niet omdat ik zijn Italiaans niet helemaal zou begrijpen. Er bestaan vertalingen van zijn 'onvertaalbare' liedjesteksten en die kon ik als houvast gebruiken.
Maar, zelfs met die achtergrond, kon ik niet tot de woorden doordringen.

Wat wil nu het toeval ?
Gisteren vond ik in een tweedehandsboek, dat ik enkele jaren geleden van Els kreeg, een knipsel: een Humo-interview van Serge Simonart met Conte. Uit 1986.
Wat zegt Conte daarin ? Wel, hetvolgende.
'Men zegt mij vaak dat mijn teksten moeilijk te begrijpen zijn, maar wat is dat ? Wat valt er te begrijpen aan een geur, een déjà vu-gevoel, een vergeelde foto, een jeugdherinnering die gedachtenassociaties oproept. Ik maak gewoon sfeervolle muziek, authentieke muziek, en bij die sfeer zoek ik een passend verhaaltje met een vleugje mysterie, een onverwachte wending,...'
En enkele pagina's verder in het gesprek: 'Wij, de mensen uit mijn streek (het Italiaanse Asti, gva), zijn vertellers die de dingen graag abstract houden. Filmbeelden bijvoorbeeld onthoofden de fantasie. Dat is zo mooi aan muziek: één liedje, één sfeer, maar duizend interpretaties. Zo hoort het !'

Ja, en ik moet toegeven, bij elke beluistering had ik die sfeer meteen beet.
Alleen wilde ik dus blijkbaar te véél be-grijpen.
'Niet nodig', zegt de meester.
En gelijk heeft ie.

In een gedicht dat Freek de Jonge voor Paolo Conte schreef staat het als volgt verwoord:
Niet verstaan worden en toch begrepen
Is dat niet het mooiste
dat een zanger overkomen kan ?