Om Rune een plezier te doen reden we naar Plopsacoo. Een heel eindje. Bijna twee uur waren we onderweg, via trage wegen en onooglijke dorpjes. Hotton zag er wel de moeite uit om naar terug te keren. Zonnekloppers lagen er op hun badhanddoek met hun rug tegen de zijgevel van de kerk en namen af en toe een duikje in de Ourthe. Leuk zicht.
Plopsacoo zelf was mijn ding niet. Een pretpark volgens de Studio 100-formule: koop een oud en niet-renderend pretpark op, schilder de Studio 100-figuren op de attracties en draai overal de liedjes van Mega Mindy, K3, Plop en Samson en Gert (Samson et Fred heten die in Wallonië. Godbetert !). Soit, Rune heeft er zich goed geamuseerd en dat was waar het om te doen was.
In de terugreis reed ik graag via een omwegje over de Côte de Wanne. De hilarische muziekkampen in Wanne met de Zeelse jeugdharmonie destijds herinner ik me nog levendig. Leuk om de gîte er even terug te zien.
Dinsdag 14 augustus
Rustdag.
Dat betekent boekje lezen ('De Geheime Academie' van Hubert Lampo was het toen, het boek behandelt net dezelfde thematiek als de Da Vinci Code, alleen werd het tien jaar eerder geschreven), zonnen op het terras en barbecue'en.
Rustdag in Hastière betekent ook met Rune in de bos spelen, de beboste heuvel achter de chalet meermaals beklimmen en er vervolgens een bal laten afrollen. Leuk spelletje, vindt Rune. Rusten met Rune in de buurt betekent met andere woorden dus ook dat je af en toe pompaf bent.
Woensdag 15 augustus
Op 15 augustus hebben we een klein rondritje gemaakt in de streek. Via Dinant dat zijn glorie van weleer is kwijtgespeeld (de Rue Grande, de grootste winkelstraat van de stad én op mijn Monopolyspel terug te vinden, ligt er triestig bij; de zeteltjeslift, grotten en speelterrein van Mont Fat worden al jaren niet meer uitgebaat en liggen er verwaarloosd bij,...) naar Foy Notre-Dame. Foy is een schattig dorpje van niemendal, met een prachtig kerkje. De zoldering van het kerkje bestaat uit honderden miniatuurschilderijtjes en in de schaduw van de kerkoren en de oude kastanjelaar kan je een heerlijk pintje krijgen. Aux Marronniers. Verder reden we ook langs Celles (daarover later meer), Vêves (met zowat het mooiste feodale kasteel uit de streek) en Freÿr (met het mooiste renaissancekasteel uit de streek).
Bij onze thuiskomst in Hastière deden de Gilles de Binche een poging om het feest van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart luister bij te zetten. Jammer genoeg regende het pijpestelen.
Wel iets vreemds, die Gilles. De muziek die ze speelden verraadt hun lange traditie: zeldzame bezwerende sonnerieën op trompetten (allemaal unisono) begeleid door een trommelkorps dat een sterke cadans aangeeft. Gilles kondigen normaal tijdens carnaval de lente aan, ze stampen met hun klompen op de aarde om ze vruchtbaar te maken. De bellen die ze rond hun middel dragen moeten de boze geesten verjagen. Een Gille mag trouwens alleen bewegen op muziek. Als de trompetten en de trommels niet spelen, blijven ze staan. Mooi gewoon !
Tussen haakjes: de Gilles zijn Unesco-werelderfgoed.
(de foto van de Gilles is een screenshot uit onze homevideo, vandaar de mindere kwaliteit)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten