Ding dong ! Ja, dat plegen bellen al eens te doen als er op hen enige druk wordt uitgeoefend.
Ik deed open.
'Jongeman, mag ik u iets vragen ?'
Geflatteerd door de aanspreektitel waarvan de dame zich bediende antwoordde ik prompt: 'Ja, ga geheid uw gang !'
'Ik heb hier een petitie bij me, mijnheer. We verzetten ons tegen het feit dat er alweer tientallen graven gaan ontgraven worden op het Huiveldse kerkhof. Sommige zijn amper vijftien jaar oud. Trouwens, bent u echt 33 jaar oud ? Ik zou u - nauwelijks ! - drie maal zeven schatten.'
'Uw paars pliekske is anders ook niet mis', repliceerde ik. 'Geef die petitie maar hier, schoonheid. Ik teken met graagte !'
Eén van de dingen die ik me nog herinner van mijn schooltijd is dat de graad aan beschaving van een volk gemeten wordt aan het feit of men zijn doden begraaft. En... op welke manier men dat doet. Verassen, begraven ? Liggend of in hurkhouding ? Welke grafgiften werden er meegegeven ? De godsdienstige connotatie even buiten beschouwing gelaten, meende ik dat dergelijke handelingen voor de eeuwigheid waren. RIP. Requiescat in pace. Of toch even de religieus-culturele toer op ? Requiem aeternam dona eis, Domine. Et lux perpetua luceat eis. (Geef hen eeuwige rust, O Heer. En laat het eeuwig licht op hen schijnen.)
Nu, ik stel vast dat de waarde van het begrip eeuwigheid serieus is gedevalueerd. Tot 15 jaar in sommige gevallen. In Huivelde toch. Wat sommige politici bezielt om opdracht te geven tot dergelijke ontgravingen is me een raadsel. Wat hen beweegt om dergelijke aanplakbiljetten gewetensvol te ondertekenen is voor mij nog een groter enigma. En welke argumenten zijn zwaarwegend genoeg om een dergelijke actie te rechtvaardigen ?
Plaatsgebrek ? Ocharme !
Ik begrijp het al helemaal niet van een generatie politici die enkele jaren geleden het Huiveldse kerkhof prachtig heeft gerenoveerd. (zie foto) Alle lof daarvoor ! Zelfs in de keuze om voortaan voor iedereen een zelfde graf te plaatsen kan ik me vinden. (Misschien moet men dit principe wel doortrekken bij het verlenen van bouwvergunningen, ons straatbeeld kan er alleen wel bij varen.) In de dood is iedereen gelijk. De arme, de rijke. De anorexia-patiënt en ondergetekende.
Straks plaatst men dus hypocriete groene zeilen rond het Huiveldse kerkhof. Uit respect voor onze doden die zullen worden opgegraven. Maar vanuit mijn zolderraam, bij wijze van spreken, zal ik de grote grijpkranen de talrijke knekels in een laadbak zien storten. Weet iemand trouwens, waar men onze voorouders heen brengt ? Misschien worden ze wel vermalen tot beendermeel. Zou u ervan schrikken als het werkelijk zo was ?
Ik denk dat weinigen me verdenken van het feit een zedenpreker te zijn. Integendeel !
Maar tegen barbaarse praktijken als deze - wat is trouwens het verschil met grafschennis ? - verzet ik me met klem. We zijn een volk van ontgravers geworden.
Gun onze doden tenminste de rust die ze in het leven niet hebben gekregen, een beschaving waardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten