Om er te geraken moet ik door onherbergzaam gebied - Zele-Durmen - fietsen. Een wijk waar bovenaan in de zendmast van de lokale radio, in de achtertuin van het plaatselijke café, voetballen in een geel plastic netje hangen te bengelen. Wel twintig meter hoog. Een weddenschap, wellicht. Na ettelijke halve liters.
Fietsen dus. En in de verte zie ik dan balen hooi boven het halfhoge koren en de halfwassen maïs voorbijdenderen. Een rookpluimpje verraadt dat een tractor het hooi, hoog geladen op aftandse karren, voorttrekt.
De Durme is, hoewel ze vandaag in goede doen is, een trage rivier. Een rivier op rust. Met pensioen, zo je wil. Op het Ministerie van Onderwijs noemt men dat TBS.Meer TBS dan de Durme kan een rivier nauwelijks zijn.
Anderhalve meter breed.
Halve meter diep. Bij hoogtij.
Meters slib aan weerskanten. Netels en rabarberachtigen (?) op beide oevers. Bij eb drijven takjes aan anderhalve kilometer per uur richting Waasmunster.
Op microscopisch niveau, dat moet je ze aangeven, is de Durme actief: er draaien kleine kolkjes op het wateroppervlak en ze voert nog meer slib aan richting monding. Dat slib komt uit de richting van Lokeren. Wat had je nu gedacht ?
De Durme haar taak zit er zo goed als op. Ze heeft dat goed gedaan, vind ik.
Ze heeft een uitzonderlijk landschap voortgebracht, één dat je enkel in Lokeren, Zele en Waasmunster tegenkomt. Bij mijn weten, het enige landschap waar de kruinen van de bomen samen in rechthoeken groeien, alsof ze zich naar de schilderijen van Dré Bogaert plooien.
Mooi zijn is het enige wat de Durme nog rest. Een thuis bieden voor al wat in onze verstedelijkte gebieden niet langer welkom is ook. Ik geniet van dit alles telkens weer met volle teugen.
En ons leren wat de getijden zijn. Dat kan ze ook nog, de Durme, zelfs op haar oude dag.
Meer dan een leraar die aan TBS toe is, maar noodgedwongen nog een aantal jaren en naar evenredigheid evenveel doosjes krijt te verslijten heeft en bijgevolg jaarlijks, uit goede gewoonte, zijn leerplaten over eb en vloed bovenhaalt.
Daarom - ja, daarom - ben ik kinderlijk blij dat ik bijna dagelijks met mijn fiets over haar gulle oevers mag bolderen.
1 opmerking:
Giovanni, zou je niet beter stoppen met "internetten" zodat je terug tijd hebt om van deze prachtige teksten te schrijven.
Als Lokeraar kan ik inderdaad ook echt rust vinden aan de oevers van "De Durme", een ideale plaats om het jachtige leven even te verlaten, je gedachten te ordenen,en je geest eventjes te laten verder kabbelen zoals het water in de rivier dat al eeuwen doet, aan haar eigen tempo, het tempo van...een oude Dame!
Een reactie posten