Vandaag, nummer 16.
Mutations, The Royal Symphonic Band of the Belgian Guides, Yves Segers
Muziek van Picqueur, Rimsky-Korsakov, Strens, Molookpour, Kosmicki en Bômont
De cd 'Mutations' verzamelt enkele masterpieces uit het hafabra-genre: een bewerking van de ouverture van Rimsky Korsakovs opera The tsar's bride voor harmonieorkest, de Rapsody polyritmique van Jules Strens - een componist die met een ander werk, zijn Danse Funambulesque, een invloed zal uitoefenen op het werk dat de titel gaf aan deze cd, hier kom ik later nog op terug -, Réminescence diabolique van Alexandre Kosmicki en voor de fans van de deze week overleden auteur Luis Carlos Zafon een driedelig werk opgehangen aan zijn bekendste roman De schaduw van de wind.
Maar ik focus me op twee werken uit deze opname, vooreerst The ruïns of Palmyra van Amir Molookpour.
Ik had in 2017 het genoegen, in het kader van een concert van de Koninklijke Harmonie Ste-Cecilia Zele, hem te interviewen. Het orkest had toen dit werk op het programma staan.
'Op het moment dat ik de opdracht kreeg om een werk voor de Belgische Gidsen te schrijven was de invasie van Syrië en Irak door IS volop aan de gang, de vernieling van al dat historische erfgoed en meerbepaald dat van Palmyra stemde me droef. Sindsdien voelde ik de noodzaak om er iets aan te doen, dat was de aanzet om dit werk te schrijven', stak Molookpour van wal.
Ik vroeg hem of dat betekende dat hij ervan uitgaat dat kunst en muziek de wereld beter kunnen maken.
'Ja, muziek en kunst zijn grote krachten', antwoordde hij, 'maar het is complexer dan dat. Elke artistieke poging is er een om de wereld beter te maken. Wat dit werk betreft: als ik niets kan doen om een dergelijke ramp te vermijden, kan ik op zijn minst proberen er mijn publiek bewust van te maken. Normaal doe ik heel veel research naar het onderwerp van een compositie om er kennis en inspiratie over op te doen. Deze keer heb ik dat om verschillende redenen niet gedaan, omdat het niet uitsluitend over Palmyra gaat. Ik wilde geen werk schrijven over hoe overweldigend de plek wel is of over de geschiedkundige aspecten ervan. Wat ik wilde bereiken is mijn persoonlijke bedenkingen, gedachten en gevoelens overbrengen over wat deze plek overkwam. Het is een denkbeeldige trip naar Palmyra om er de leegte te zien, eerder dan de grootsheid. Het gaat over boosheid en droefheid, maar ook over wat ik me inbeeld bij het aanschouwen van deze fantastische plek.'
Ik had in 2017 het genoegen, in het kader van een concert van de Koninklijke Harmonie Ste-Cecilia Zele, hem te interviewen. Het orkest had toen dit werk op het programma staan.
'Op het moment dat ik de opdracht kreeg om een werk voor de Belgische Gidsen te schrijven was de invasie van Syrië en Irak door IS volop aan de gang, de vernieling van al dat historische erfgoed en meerbepaald dat van Palmyra stemde me droef. Sindsdien voelde ik de noodzaak om er iets aan te doen, dat was de aanzet om dit werk te schrijven', stak Molookpour van wal.
Ik vroeg hem of dat betekende dat hij ervan uitgaat dat kunst en muziek de wereld beter kunnen maken.
'Ja, muziek en kunst zijn grote krachten', antwoordde hij, 'maar het is complexer dan dat. Elke artistieke poging is er een om de wereld beter te maken. Wat dit werk betreft: als ik niets kan doen om een dergelijke ramp te vermijden, kan ik op zijn minst proberen er mijn publiek bewust van te maken. Normaal doe ik heel veel research naar het onderwerp van een compositie om er kennis en inspiratie over op te doen. Deze keer heb ik dat om verschillende redenen niet gedaan, omdat het niet uitsluitend over Palmyra gaat. Ik wilde geen werk schrijven over hoe overweldigend de plek wel is of over de geschiedkundige aspecten ervan. Wat ik wilde bereiken is mijn persoonlijke bedenkingen, gedachten en gevoelens overbrengen over wat deze plek overkwam. Het is een denkbeeldige trip naar Palmyra om er de leegte te zien, eerder dan de grootsheid. Het gaat over boosheid en droefheid, maar ook over wat ik me inbeeld bij het aanschouwen van deze fantastische plek.'
De componist is hier uitstekend in geslaagd en het harmonieorkest van de Gidsen onder leiding van Yves Segers weet al deze alle affecten voortreffelijk over te brengen. Goede wijn behoeft geen spreekwoordelijke krans, maar laten we toch nog maar eens de lof zingen van dit uitzonderlijke orkest.
Mutations van Bart Picqueur, een uitdagend hedendaags werk van een twaalftal minuten gaf de naam aan deze cd. Zoals ik eerder aangaf, werd het werk - als ik de website van het Europees Kampioenschap voor Blaasorkesten waar de compositie in 2018 als plichtwerk werd gekozen, mag geloven - geinspireerd door de Danse Funambulesque van Jules Strens en Dionysiaque van Florent Schmitt. Afgaande op de titels klinkt dit heel geloofwaardig. Feit is dat Picqueur een motief van vier noten doorheen het hele werk laat evolueren, net zoals een spontane mutatie in het evolutieproces voor genenvariatie zorgt. In tegenstelling tot eerdere werken zoals Histoires Landaises, Ros Beyaerd saga en zijn Symphony n°0 die duidelijk een literaire inhoud verklanken, gaat Picqueur in recenter werk meer en meer de richting van de absolute muziek uit. Met veel verve, overigens. Het werk bouwt zich op rond twee sferen, enerzijds een trage, mysterieuze dreiging, anderzijds een vitale, energieke en sanguinische, zich voortstuwende expressionistische dans. Picqueur geeft in dit werk geen vingerbreed toe aan de commercie, net zoals Louis Martinus and Hardy Mertens, twee componisten die hij bewondert en aan wie hij het werk opdroeg, dat niet zouden doen.
En dat levert topmuziek op.
Meer van dat, Bart! Ik volg!
En dat levert topmuziek op.
Meer van dat, Bart! Ik volg!
Giovanni
Geen opmerkingen:
Een reactie posten