Uit de kast (8): 'Filmmuziek met zerp randje'

Ik heb me voorgenomen om op geregelde tijdstippen een cd uit de kast te halen die ik al jaren niet meer heb opgezet. Ik beluister de opname opnieuw en breng er hier kort verslag over uit.

Frédéric Devreese, Music for André Delvaux' films

Filharmonisch Orkest van de Belgische Radio en Televisie

Ik denk dat we ooit, met de Zeelse harmonie Ste-Cecilia, maar ik kan verkeerd zijn, Dream, Habanera, Waltz en Tango van Frédéric Devreese speelden. Als mijn geheugen me niet in de steek laat en mijn verbeelding niet op hol slaat, vond ik dat als tiener een vrij bevreemdende ervaring. Die beleving  moet ik op een dag, jaren later, dus ook uit een winkelrek hebben genomen en gekocht. Bij de  herbeluistering herken ik op slag de scheefgetrokken dansen uit de film Benvenuta, met hun wrange, zerpe klanken, een intrigerend klankgeheel. In het thema van Un soir, un train herken je meteen de invloed die een componist als Nino Rota op Devreese moet gehad hebben: tussen circus, lichtvoetigheid, melancholie en absurde grilligheid. 

Ook al heb ik de films zelf niet gezien, dit is geen filmmuziek die op de achtergrond blijft, maar muziek die zich ten volle manifesteert, al vermoed ik dat de muziek voor de cd werd herschreven, gezien alle thema's per film in één (bijna) doorgecomponeerde suite werden gebundeld. De in obscurantisme gedoopte muziek bij L'oeuvre au noir (naar Het hermetische zwart van Marguerite Yourcenar) geeft me zin om het boek opnieuw te lezen.
De filmmuziek van Devreese staat op dit album perfect op zichzelf, hoeft haar bestaansrecht niet te ontlenen aan de combinatie met de film. Het is fascinerende muziek met een scherp randje.      

Giovanni