Giovanni: 'Daan is geboren'

Destijds bij de kranten heeft men mij geleerd dat een tekst met de deur in huis moet vallen. En dat het nieuws in de eerste zin vervat moet staan. Wel, vandaag staat het in de vijfde en zesde zin, maar het bericht is er daarom niet minder belangrijk om. Hier komt ie ! Daan is geboren, woensdag 7 februari om 17.58 uur. Het jongetje weegt 3,705 kg en meet 51 centimeter.

Het was rond 12.30 toen ik thuiskwam van het werk en Els in de zetel vond. Ze had zichtbaar last van weeën. Na een beetje getreuzel - mijn onrustige geest wou gauw nog iets bloggen over Piazzolla, en trouwens, zouden het wel echte weeën zijn ? - stapten we de auto in, richting kraamkliniek Lokeren.
Klokslag twee uur stapten we de materniteit binnen. Het bleek allemaal zeer snel te gaan. Er moest vlug gehandeld worden om nog 'epidurale' te kunnen toepassen. Om 15.10 uur was dié klus toch al geklaard. Els kon naar adem happen.
Sindsdien ging het allemaal vrij vlotjes zodat we Els om kwart na vijf naar de verloskamer konden verhuizen. Eventjes wat oefenen in het puffen en duwen, en tussendoor, jawel, nog even de tijd hebben om op kracht te komen en eens goed te lachen, en voor we het wisten was Daantje er.
Een wolk van een baby !
Papa apetrots, mama zo fier als een gieter.
Al bij al had het uiteraard moeite gekost, maar dit was een droombevalling.
Een schitterende dag, ook.
's Avonds nog bezoek van grootouders en broers. Allicht. Met een glaasje champagne.
En Rune ?
Zijn neus begon te krullen toen hij Daantje voor het eerst zag. De rest van de avond was hij niet van onze jongste spruit weg te slaan. Rune heeft Daan onafgebroken gestreeld met een voorzichtigheid die je nauwelijks nog van deze wereld waant.

PS: Voor wie op deze blog onze Tips van de sluier heeft gelezen: het ging uiteraard om het boek van Roald Dahl, Daantje de wereldkampioen.

Giovanni: 'Nog geen beweging'

De uitgerekende datum voor de geboorte van het kindje ligt inmiddels al achter ons.
Wat meer is, we hebben deze zwangerschap steeds vergeleken met de vorige, toen Rune een weekje te vroeg kwam.
We zijn dus al een tijdje écht aan het ver-wachten.
Het voelt een beetje aan als de laatste dag op vakantie: de koffers zijn gepakt, je mag de hotelkamer niet meer in en tegelijk is het nog uren wachten vooraleer je het vliegtuig op mag. Je loopt dus - eigenlijk - maar wat rond te lummelen en wat aan te modderen.
Zo hebben we gisteren bijvoorbeeld nog eventjes een wandelingetje gemaakt in het Bospark te Lokeren. En we hebben een goude raad uit de zwangerschapsboekjes opgevolgd. In naam van het tweede kindje hebben we een cadeautje voor Rune gekocht (een uitbreiding op zijn Duplo-trein, niet doorvertellen). Rune op zijn beurt heeft een geschenkje voor het te verwachten baby'tje gekocht (een mooie pluchen olifant, dit kan u, gezien de omstandigheden, vooralsnog niet doorvertellen).

Ik ga me een koffietje maken.
Het zal niet de laatste zijn vandaag, vrees ik, :)

Els: 'Laatste loodjes ?'

Vandaag is het bijna woensdag, nog drie dagen te gaan ?
Tijdens het laatste bezoek bij de gynaecoloog kwam de omgeving ter sprake.
‘Is de familie nog niet te zenuwachtig ?’, vroeg de dokter.
Ik bekende. (Een brandweervrouw zou steevast ‘affirmatief !’ geantwoord hebben)
Ouders en schoonouders lopen op de toppen van hun teentjes. Ik vermoed acrobatische hoogstandjes telkens hun telefoon rinkelt.
Maar de nervositeit verraadt zich niet enkel bij de naaste familie. Ga ik bij de bakker of naar de winkel dan spreekt men mij aan.
‘Loopt gij hier nu nog ?’
‘Het wordt tijd dat het gepasseerd is hé !’
‘En weet Rune al dat er een baby komt ? Hoe gaat hij reageren? Zal hij jaloers zijn?’
En ja, Vannie, is – zoals eerder gezegd - ook nerveus. Maar het valt wel mee. Hij kan zich nu nog bezighouden met het werk, met Rune, met de piano, met koken,... In die volgorde.
Ikzelf ben minder zenuwachtig.
Heel gek is dat.
Bij Rune had ik dat ook, het is alsof er een (hormonale ?) nevel van zelfverzekerdheid en rust over je heen komt.
Vreemd !

Els: 'De laatste controle ?'

Gisteren was de (voorlopig ?) laatste controle bij de gynaecoloog gepland. Onze kabouter was nog steeds heel erg beweeglijk. Opnieuw lag hij in een andere positie. Dokter De Smet toonde de niertjes, de maag, de ruggenwervel, op de 3D-echo zagen we duidelijk een mooi neusje, leuke bolle kaakjes, mooie lippen.
De baby weegt nu ongeveer 3,250 kg. Het is nu al duidelijk dat het kindje bij de geboorte waarschijnlijk minder zal wegen dan Rune. Rune woog 3,825 kg.

Eigenlijk doet de huidige gang van zaken een beetje vreemd aan. Bij de eerste zwangerschap moest ik tijdens de laatste controle aan de monitor. Rune zijn harttoontjes waren toen niet optimaal, dus konden we kiezen, ofwel elke dag een week lang een uurtje aan de monitor liggen, ofwel de volgende dag de bevalling inleiden. We kozen voor het laatste. Rune was volgroeid en waarom nog een week wachten met alle mogelijke risico’s vandien.
Dat is dus nu niet het geval, alles is in orde met de harttoontjes en dus wachten we geduldig af tot de baby het moment rijp acht. Vannie kan dus gerust verder zenuwachtig worden. En Rune kan druk bezig blijven met de dagdagelijkse dingen: naar school gaan, koken (jaja!) en… prutsen.

Els: 'Aftellen'

Nog een paar dagjes tot de bevalling.
Spannend!
In tegenstelling tot bij Rune ben ik nu echt wel laat met de voorbereidingen. Bij Rune stond de wieg al klaar in mijn zevende maand, was mijn koffer al vroeger gepakt, lag de geboortelijst al een poos klaar….
Nu, bij onze tweede kabouter gaat alles veel trager, rustger. De geboortekaartjes werden net voor de feestdagen besteld, de geboortegeschenkjes zijn sinds vorige week klaar.

De zwangerschap is nu weer even wonderlijk, dat wel, en ik geniet er enorm van, maar toch is het anders. Relaxter, hoewel Vannie waarschijnlijk vindt dat ik redelijk druk doe over alles wat er nog moet gebeuren… Zo ben ik nu eenmaal.

Rune die blijft er nog het rustigst bij. Hij weet wel dat er een baby op komst is en dat mama haar buik dik is. Hij heeft beloofd dat ‘baby met zijn speelgoed mag spelen’ en dat ‘hij er lief tegen zal zijn’. Eens de baby er is wil hij helpen met baden, verluieren en eten geven (maar dat zal moeilijk gaan vrees ik).
Rune heeft het momenteel vooral druk met naar school gaan, en met zijn trein spelen en zo.

Ik ben echt wel benieuwd naar onze nieuwe spruit, en naar de reactie van Rune als dat kindje effectief in mijn armen ligt bij de voeding. Zal hij echt niet jaloers zijn, zal hij zich niet achteruitgestoken voelen ?

En zeker niet onbelangrijk, zullen mijn twee mannen het een hele week samen overleven tijdens mijn verblijf in de kraamafdeling ?

Els: 'Een tipje van de sluier (2)'

Nog een fragmentje dan maar ? Uit hetzelfde boek ? (zie Tip van de sluier (1) op deze blog) Bij de geboorte van ons tweede kindje krijgt u van ons titel en auteur en dan wordt het voor jullie - beloofd ? - hollen naar de boekhandel.

Vlak achter de woonwagen stond een oude appelboom. Daar kwamen prachtige appels aan, die half september rijp werden, je kon ze dan vier of vijf weken lang plukken. Sommige takken van de boom hingen recht boven de woonwagen en als de wind de appels 's nachts van de boom blies, kwamen ze vaak op ons dak terecht. Dan hoorde ik ze bonk... bonk... bonk boven mijn hoofd terwijl ik in bed lag. Maar die geluiden maakten mij nooit bang, want ik wist precies waar ze vandaan kwamen. Ik vond het heerlijk om in die woonwagen te wonen. Vooral 's avonds wanneer ik in bed gestopt was en vader verhaaltjes vertelde. De petroleumlamp was laaggedraaid en ik kon de houtblokken rood in de kachel zien gloeien. Wat was het dan fantastisch om daar zo warm en gezellig in bed te liggen in dat kamertje. En het meest fantastisch was het gevoel dat wanneer ik insliep, mijn vader daar nog vlak bij mij zou zijn, op zijn stoel bij de kachel of in zijn bed boven het mijne.

Giovanni: 'Rune en de baby'

Hoewel de geboortedatum uitgerekend is op 3 februari, gieren de zenuwen al door papa's benen. De aard van het beestje.
Rune, die gedraagt zich een pak onbezorgder. Zijn hele doen en laten staat in het teken van zijn tweede schoolweek. 'Bij de kindjes spelen, papa !' is het credo dat hij welwillend honderd keer per dag luidkeels laat horen. Dat er ook nog een baby op komst is, is een beetje naar het tweede plan verdrongen. Maar Rune beseft af en toe toch wat er op til is en toont zijn goede wil. 'Rune baby eten geven' en 'Baby pamper' zijn kreten die hij enthousiast slaakt wanneer hij ostentatief de papfles of een luier op mama's buik legt. En ondertussen, zo bewijst de bijgaande foto, steekt Rune graag een handje toe in het huishouden. Want meneer is - naar eigen zeggen - 'al een grote jongen'.

Wie durft hem tegen te spreken ?
Ik alvast niet.

Els: 'Een tipje van de sluier (1)'

Er is de voorbije weken al heel veel gespeculeerd over het geslacht en de mogelijke naam van ons tweede kindje. Verklappen doen we niets, maar onderstaand fragmentje kan bij boekenliefhebbers wel één of ander belletje doen rinkelen.
Te moeilijk ? Nog even wachten op de ontknoping dan.

Wanneer je ouder wordt zal je net als ik merken dat geen enkele vader volmaakt is. Grote mensen zitten ingewikkeld in elkaar, vol kronkels en geheimen. Sommigen hebben wat kronkeliger kronkels en diepere geheimen dan anderen, maar allemaal, ook je eigen ouders, hebben ze wel een paar rare gewoonten ergens achter de hand of achter de mouw, waar je waarschijnlijk steil van achterover zou slaan als je ervan af wist.

Giovanni: 'Jonas'

Hetgeen volgt is een fragmentje uit een cursiefje dat ik destijds schreef voor Gazet van Zele. Nu er een tweede kindje op komst is, moest ik eraan terugdenken.
En geloof me... zoals het hieronder staat verwoord is het niet gegaan !

Jonas werd geboren, met de helm en een gezonde darmflora.
Het was een 28ste december, putje winter, en Papa Robert haalde zich haast onmiddellijk het ellenlange verwekkingsproces voor de geest. Waarna hij voldaan zuchtte. Welke bovenmenselijke inspanningen had hij jaren aan een stuk niet allemaal moeten leveren? Elke dag om half tien ’s avonds de trap op, de veel te zoete energiedrankjes, de dagelijkse portie Franse selder – tot in de Bolognèsesaus toe,... Na negen maanden afkicken leek die hel definitief voorbij. Robert was zichtbaar een gelukkig man.
Mama Suzie, zij pufte nog wat na. ‘Gelukt !’ knipoogde ze. Het woord biggelde in haar rode, waterige ogen. Ze klemde Jonas in haar armen. Klaarblijkelijk iets te hard want het jongetje sloeg nóg wat paarser uit.
Papa knipte vlotjes de navelstreng door en na de nodige paperassen waaide het jonge gezinnetje, samen met een ijzige wind, in de richting van het dorpsplein.