Giovanni: 'Zele en de negatieve berichtgeving'

Zele was gisteren onderwerp in Man bij Hond. Dat we dat nog mogen meemaken. Ja, blijkbaar is Zele de voorbije weken een aantal keren negatief in het nieuws gekomen en die tendens moest, aldus de redactie van Man bijt Hond, dringend worden omgebogen. De burgemeester fulmineerde. 'Er gebeurt zoveel moois in Zele en ik lees enkel negatieve artikelen. Ik doe een oproep aan de redacties om ook het goede nieuws te brengen.'

Tja, ik vrees dat die oproep in dovemansoren is gevallen.
Enkele jaren lang had ik het genoegen voor een aantal kranten te mogen werken, tot ik er de brui aan gaf. Ik had er een vreemde evolutie zien voltrekken. Hoe langer hoe minder werd er ruimte vrijgemaakt voor het verenigingsleven (bij mijn aantreden mocht bijvoorbeeld nog elke toneelvereniging met foto in de krant, ondenkbaar vandaag de dag) en alles wat ons sociale weefsel samenhield. Deze evolutie voltrok zich in het voordeel van al het nieuws dat een beetje naar criminaliteit rook, of waar een justitieel kantje aan zat.

Ettelijke slachtoffers van inbraken heb ik geïnterviewd. Wat me opviel was dat die allemaal hetzelfde vertelden.
'Ja, meneer, we moeten wij vast geslapen hebben want we hebben wij niets gehoord. Hoe ze binnengekomen zijn ? Een gaatje geboord in het cylinderslot, hé, meneer ! En onze hond, die moet ook als een blok geslapen hebben. Waarschijnlijk hebben ze hem een spuitje gegeven... Hé meneer ?'
Met alle respect voor de slachtoffers, het moet inderdaad verschrikkelijk zijn om dieven over de vloer te krijgen, maar door het neerschrijven van telkens hetzelfde verhaal bekroop me na verloop van tijd een enorm gevoel van zinloosheid. En 's anderendaags schrok ik me telkens een hoedje als dat bewuste artikel door de eindredactie tot het hoofdartikel van de editie was gebombardeerd. Met alle respect, maar het stelen van een portefeuille, een broche en mogelijks ook een branchelet - al dan niet een erfstuk van bobon - is géén voorpaginanieuws. Ander politie- of justitieel nieuws kan dat uiteraard wel zijn. Maar de balans is duidelijk uit evenwicht.

Wil de lezer wel positief nieuws ?
Zelden word ik aangesproken op straat omdat onze harmonie tijdens het laatste concours eerste is geëindigd in superieure afdeling. Ik vraag me dan ook af of de suggestie van burgemeester Poppe om het in de krant voortaan te hebben over een tentoonstelling met oude typemachines het hart van het krantenlezende Waasland zal kunnen veroveren.

Over de gebeurtenissen van de voorbije weken werd ik wel aangesproken, zelfs tot in het Gentse. 'Allez, zeg, wat is dat daar in Zele allemaal ?' Dergelijk negatief nieuws houdt de mensen dus wel degelijk bezig.

Maar, wat brengt ons deze fixatie en deze overdreven media-aandacht voor dergelijke faits divers bij, behalve een onverantwoorde maatschappelijke ruk naar ongezond rechts die we ons allen nog zullen beklagen ?
Inderdaad: nul komma nul, nougatbollen !

Destijds hadden we in Zele een krant die bijna uitsluitend positief nieuws bracht.
Gazet van Zele, door haar hoofdredacteur steevast en terecht betiteld als een dame van stand. De faits divers stonden er waar ze thuishoorden, gebald in een luttele kolom op pagina twee.
De rest van de krant was voorbehouden voor de Zelenaar, zijn netwerken en zijn verenigingen.

Die Gazet bestaat niet meer. De verkoop daalde zienderogen.
'Er staat nooit iets in, meneer !'
Positief nieuws is, tot mijn grote spijt, blijkbaar géén nieuws.