Daar moet dringend iets aan gedaan worden.
Zestien was ik toen Knopfler in m'n leven kwam. Het was een kille winterdag op de speelplaats van het college van Lokeren. Gek, maar dat weet ik nog. Een klasgenoot ontleende me, ter hoogte van de dubbele deur die naar de studiezaal leidde, in afwachting van de les scheikunde, de Dire Straits-verzamelaar Money for Nothing. 'Moest ik gehoord hebben !'
En of !
Het eerste waar ik onder de indruk van was, voor zover ik me kan herinneren, waren de credits. Wel dertig muzikanten stonden er in het hoesje vermeld. Een rockgroep met dertig man, stel je voor ! Nee, een ezel was ik niet, ik kwam al vlug tot het besef dat de enige constante in de groep, op bassist John Illsley na, frontman Knopfler was. Mark Knopfler: duivel-doet-al, zanger, leadgitarist - wat voor één ! - en songwriter. De andere muzikanten waren leden van wisselende bezettingen.
In tijden van U can't touch this (MC Hammer), I've been thinking about you (Londonbeat, geloof ik), Show me heaven (Mariah Carey) en Verdammt, Ich liebe dich (Matthias Reim) was Dire Straits, voor mij althans, een welgekomen verademing. De pop van toen was niet echt aan mij besteed en ik luisterde vooral naar de platen van m'n vader. Met Dire Straits viel ik prompt voor een hedendaagse groep. Dat ik dat nog mocht meemaken.
Wat me zo onmiddellijk aantrok ? Moeilijk onder woorden te brengen.
Toegegeven, een groot zanger is Knopfler niet. Hoeft ook niet. Uitzonderlijk is dat hij dat altijd heeft beseft en zich met zijn dikwijls indrukwekkende gitaarspel een tweede en meer wendbare stem heeft aangemeten. Zijn vocale neuzelende sprechgesang in combinatie met de virtuositeit van zijn fingerpicking - hij had goed geluisterd naar gitaristen als Chet Atkins, Shadow Hank Marvin, J.J. Cale en zelfs Django Reinhardt - was iets dat ik nog nooit had gehoord. Het maakt hem meteen tot een buitengewoon groot muzikaal performer. De dialogen in Sultans of Swing zijn in dit opzicht exemplarisch. Bovendien hanteerde Knopfler vaak een zeer pure gitaarsound, ontdaan van alle noise en distortion die in de jaren '90 gemeengoed was. Koppel dit aan een perfecte opnamekwaliteit (de cd Brothers in Arms werd jarenlang gebruikt om de degelijkheid van hifi-ketens aan te prijzen, de heruitgebrachte surround-versie ervan won vorig jaar nog een Grammy), de uitgekiende opbouw van de songs, zorgvuldige arrangementen, en je krijgt heel ambitieuze pop die het beluisteren meer dan waard is.
Knopfler ben ik dan ook altijd, sinds die kille winterdag, blijven volgen. Of het nu met Dire Straits was, om zijn solo-projecten, zijn filmmuziek, zijn platen met Chet Atkins of Emmylou Harris ging. Ik bleef en blijf hem volgen, onvoorwaardelijk.
* met dank aan Henk voor het ter beschikking stellen van de foto
* voor de officiële site van Knopfler klik hier
* voor de rijk gestoffeerde Belgische fansite klik hier
1 opmerking:
Prachtig !
Beter had ik het niet kunnen verwoorden.
Een reactie posten