Whoopwhoop, de aria's voor Aloysia Weber

Gisteren nog eens in de Cnaf rondgelopen en de cd 'Aria's for Aloysia Weber' meegebracht. Frans Brüggen, zijn Orkest van de 18de eeuw en Cyndia Sieden voeren uit.

Aloysia was een soprane die zanglessen kreeg van niemand minder dan Mozart. Wolfie toonde ook andere interesses voor Aloysia, maar hij liep een blauwtje op. Hij legde het vervolgens, zoals we weten, aan met haar zus Konstanze. Voor Aloysia schreef hij niet alleen haar examenstuk (Alcandro, Lo Confesso en Non So D'onde Viene), maar ook nog een aantal andere concertaria's. Parels! Voortreffelijk gebracht door een bijzonder lenige Cyndia Sieden. En Frans Brüggen en zijn orkest, natuurlijk. Ik kan mis zijn, maar ik heb de indruk dat Brüggen een beetje in de schaduw van de groten uit de 'oude muziek'-traditie vertoeft: Leonhardt, Harnoncourt, Kuyken, Koopman... Onterecht, denk ik dan. Niet alleen was hij een uitzonderlijk blokfluitist, de Mozartuitvoeringen met zijn orkest vind ik spectaculair mooi. Het klarinetconcerto, met Eric Hoeprich, klinkt in mijn hoofd als dé standaardopname. En dan deze aria's: whoopwhoop, da's genieten. Elegant, breekbaar, verrassend, charmant, teder, netjes maar nooit vervelend, met een stevige prik af en toe.

Een mens zou er spontaan van beginnen jodelen.

Giovanni