Vandaag is het bijna woensdag, nog drie dagen te gaan ?
Tijdens het laatste bezoek bij de gynaecoloog kwam de omgeving ter sprake.
‘Is de familie nog niet te zenuwachtig ?’, vroeg de dokter.
Ik bekende. (Een brandweervrouw zou steevast ‘affirmatief !’ geantwoord hebben)
Ouders en schoonouders lopen op de toppen van hun teentjes. Ik vermoed acrobatische hoogstandjes telkens hun telefoon rinkelt.
Maar de nervositeit verraadt zich niet enkel bij de naaste familie. Ga ik bij de bakker of naar de winkel dan spreekt men mij aan.
‘Loopt gij hier nu nog ?’
‘Het wordt tijd dat het gepasseerd is hé !’
‘En weet Rune al dat er een baby komt ? Hoe gaat hij reageren? Zal hij jaloers zijn?’
En ja, Vannie, is – zoals eerder gezegd - ook nerveus. Maar het valt wel mee. Hij kan zich nu nog bezighouden met het werk, met Rune, met de piano, met koken,... In die volgorde.
Ikzelf ben minder zenuwachtig.
Heel gek is dat.
Bij Rune had ik dat ook, het is alsof er een (hormonale ?) nevel van zelfverzekerdheid en rust over je heen komt.
Vreemd !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten