Hetgeen volgt is een fragmentje uit een cursiefje dat ik destijds schreef voor Gazet van Zele. Nu er een tweede kindje op komst is, moest ik eraan terugdenken.
En geloof me... zoals het hieronder staat verwoord is het niet gegaan !
Jonas werd geboren, met de helm en een gezonde darmflora.
Het was een 28ste december, putje winter, en Papa Robert haalde zich haast onmiddellijk het ellenlange verwekkingsproces voor de geest. Waarna hij voldaan zuchtte. Welke bovenmenselijke inspanningen had hij jaren aan een stuk niet allemaal moeten leveren? Elke dag om half tien ’s avonds de trap op, de veel te zoete energiedrankjes, de dagelijkse portie Franse selder – tot in de Bolognèsesaus toe,... Na negen maanden afkicken leek die hel definitief voorbij. Robert was zichtbaar een gelukkig man.
Mama Suzie, zij pufte nog wat na. ‘Gelukt !’ knipoogde ze. Het woord biggelde in haar rode, waterige ogen. Ze klemde Jonas in haar armen. Klaarblijkelijk iets te hard want het jongetje sloeg nóg wat paarser uit.
Papa knipte vlotjes de navelstreng door en na de nodige paperassen waaide het jonge gezinnetje, samen met een ijzige wind, in de richting van het dorpsplein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten