Twee bevlogen architekten hebben plannen getekend voor een nieuw verkeersarm plein tussen het Gentse Museum voor Schone Kunsten en het S.M.A.K. in het Citadelpark. Dat meldt De Morgen vandaag.
Architect Wim Goes is ambitieus. 'Mensen zullen op het Museumplein samenkomen en samen zitten, zoals op het Piazza del Campo in Sienna', klinkt het. Nu ja, wie ooit in Sienna was - en niet tijdens de jaarlijkse paardenrennen - beseft meteen dat de uitspraak van Goes een beetje aan de megalomane kant is.
Trouwens, een ontmoetingsplein creëren is niet zo eenvoudig.
Mag ik Gent even toetsen aan mijn eigenste Zele ? (Als Goes Sienna en Gent met elkaar wil meten, moet dat ook kunnen met de vlasgemeente en de Arteveldestad, niet ?)
Enkele jaren geleden vierde Zele zijn 1200-jarig bestaan. Voor die gelegenheid werd het plein voor het gemeentehuis heringericht tot het Fonteinplein (zie foto). 'Het zou een ontmoetingsplaats worden, waar de Zelenaar elkaar zou vinden, met plaats voor theater en muziek.'
Jaren later hebben we van die - weliswaar - nobele doelstellingen weinig ondervonden.
Gedurende het eerste jaar vond er wel eens een concert plaats. Maar van een ontmoetingsplek is er in al die jaren, op de traditionele Nieuwjaarsreceptie van het gemeentebestuur na, geen sprake geweest. De jeugd, die er wel eens kwam skaten, werd vrij snel verjaagd. Met waarschuwingsbordjes en politiebevelen. Men mikte eerder op crocheterende moedertjes en Het Volk-lezende grootvaders. Een flop dus.
Probleem met het Zeelse plein is dat het eruitziet als een podium. Lichtjes verheven boven de straat. Wie er op een bankje wil gaan zitten voelt zich bekeken, voelt zich het middelpunt van een volgspot uit een megaspektakel. Het succes van een plein wordt dus grotendeels bepaald door het ontwerp.
Hopelijk hebben de Gentse architecten dat beter bekeken. De plannen zien er op papier, en ik baseer me hier vooralop het krantenartikel, alvast veelbelovend uit.
Hoe de mensen op een plein reageren is onvoorspelbaar. Van het grootste belang is dat de Gentenaars, de studenten en de toeristen, als het plein ooit gerealiseerd wordt, het in de armen zullen willen sluiten. Een zeer onberekenbare factor. Maar ik gun het Gent van harte.
Wim Goes droomt van een Dejeuner sur l'herbe à la Manet in de schaduw van het S.M.A.K.
Ik koop me alvast een pitteleer en een hoge hoed.
Eens het plein gerealiseerd vind ik wel blote madam die zich naast me in het gras wil neervleien.
Wim Goes, zorg jij voor een ontbijtmand ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten